Lucyna Sudnikiewicz

O LUCYNIE SUDNIKIEWICZ
8.02.1938  –  4.01.2019

    Z dojmującym smutkiem żegnamy Panią Lucynę Sudnikiewicz, całym życiem zawodowym związaną z polonistyką gdańską. Najpierw jako sekretarka pracowała w gdańskiej WSP, następnie w Instytucie Filologii Polskiej UG. Odeszła z etatu w kilka lat po przejściu na emeryturę, a w naszej pamięci pozostaje jako legenda niezwykłej więzi pracowniczki, całym sercem i niemałymi kompetencjami związanej z naszą polonistyką:    i z tą pracowniczą i z tą studencką. Pracowniczki solidnej, a choć czasem szorstkiej, to zawsze ofiarnej, rozważnej i życzliwej dla tych, którym służyła. Do studentów – podobnie jak do najmłodszych pracowników – stosunek miała macierzyński: czasem pohukiwała,, ale w razie potrzeby niezawodnie służyła im pomocą.
     Dwiema pasjami wspierała się przez całe życie. Jedną z tych pasji była – wywiedziona z rodzinnych emocji i starannie pielęgnowana – wizja Wilna i Wileńszczyzny: urokliwa,  ostrobramska, swojska, niemal dotykalna. Drugą jej pasję tworzyły rozliczne i urozmaicone ponęty rozwoju polonistyki gdańskiej: jej kadrowe bogacenie się i rozmaitość jej ofert tematycznych, jej gwar i coraz liczniejsze koneksje naszego środowiska ze światem zewnętrznym. Udawała, że jej to nie męczy, choć trochę męczyło, ale dobrze wiedziała, że w jakiejś mierze jest współtwórczynią zalet tego – pożądanego przecież – kierunku rozwojowego polonistyki gdańskiej…

Wspomnienie  napisane  przez  prof. dr hab. Józefa Bachórza