20 Festiwal Szekspirowski - Opis spektakli i wydarzeń: nurt główny

„Complete works. Table Top Shakespeare”, Forced Entertainment, Wielka Brytania

36 sztuk w 9 dni, każdy spektakl ok 1 h

Scena Malarnia Teatru Wybrzeże

bilety: 20 zł / spektakl

Reżyser: Tim Etchells

Tekst: Robin Arthur, Tim Etchells, Jerry Killick, Richard Lowdon, Claire Marshall, Cathy

Naden i Terry O’Connor

Scenografia: Richard Lowdon

Obsada:

Robin Arthur, Jerry Killick, Richard Lowdon, Claire Marshall, Cathy Naden, Terry O’Connor

„Dzieła wszystkie” w wykonaniu Forced Entertainment, to wszystkie sztuki Szekspira skondensowane do 36 spektakli, odegranych za pomocą przedmiotów codziennego użytku, na powierzchni metrowego stołu. Solniczka i pieprzniczka jako król i królowa. Linijka jako książę. Łyżka jako służący. Podpałka – karczmarzem. Butelka wody – gońcem. Każda sztuka

zostanie opowiedziana na nowo, współczesnym językiem angielskim, kameralnie i z humorem, budując w naszej wyobraźni barwne przedziwne światy.

Spektakle prezentowane są w języku angielskim, bez tłumaczenia.

„…Prawie legendarni…awangarda spektaklu i innowacji.” THE STAGE

„…Oszałamiające nowe dzieło.” THE STAGE

„…Są sztuki, które zostają z tobą latami i jest jeszcze Forced Entertainment…” THE GUARDIAN

„…Pionierzy teatru” BBC ARTS NEWS

„Forced Entertainment – ta nazwa powinna od razu zdradzać ich dwoistość zabawny/prowokacyjny – stali się najbardziej innowacyjnymi twórcami współczesnego teatru swojej generacji”. - OUR FAVOURITE PLACES

„Czy możliwe jest, aby słoik limonkowej marmolady od Rose okrył się rumieńcem?” - THE GUARDIAN

„Gdybyś powiedział mi kilka dni temu, że będę czuł prawdziwą empatię dla butelki Tabasco, to prawdopodobnie zaśmiałbym ci się w twarz i nazwał szalonym”. - A YOUNGER THEATRE

„Complete works” są produkcją Forced Entertainment.

Współprodukcja: Berliner Festspiele – Foreign Affairs Festival, Berlin and Theaterfestival– Basel.

Tim Etchells i Forced Entertainment

[…] okazało się, że tematy, które ich fascynują – eksperymenty z językiem i szukanie nowych form narracji, obrzeża i skutki uboczne systemu, samotność, dla której scenerią jest nadmiar i rozrywka, eksploatowanie klisz kultury masowej i szukanie w niej poezji – wymuszają wyjście poza teren sceny. Grupa wywarła ogromny wpływ na rozwój brytyjskiego teatru

niezależnego, a jej znaczenie w teatrze europejskim jest dziś niekwestionowane. W swoim dorobku [Tim] Etchells – zarówno jako artysta działający z grupą, jak i indywidualnie – ma więc nie tylko spektakle, lecz także akcje site-specific, cykle fotograficzne, instalacje, projekty audiowizualne i literackie. Tim Etchells kieruje procesem twórczym grupy, jest

reżyserem wszystkich spektakli Forced Entertainment oraz autorem wielu tekstów scenicznych. W niektórych przedsięwzięciach, przede wszystkim w spektaklach wielogodzinnych, występuje również jako aktor. […] Korporacja ha!art.pl, Tim Etchells, „Tak jakby nic się nie wydarzyło. Teatr Forced Entertainment”, Kraków 2015, fragm.

„Juliusz Cezar. Fragmenty”, Socìetas Raffaello Sanzio, Włochy

30 lipca 2016, g. 20:00 i 22:00

31 lipca 2016, g. 19:00 i 21:00, 55 min

Gdański Teatr Szekspirowski

bilety: 90 zł / 70 zł (normalny/ulgowy) – miejsca nienumerowane

Pomysł, inscenizacja, reżyseria: Romeo Castellucci

Obsada:

Julius Caesar: Gianni Plazzi

Mark Antony: Dalmazio Masini

…wski: Sergio Scarlatella

oraz Michał Zborowski, Jerzy Michalski (aktor Teatru Muzycznego im. D Baduszkowej w Gdyni)

Asystent reżysera: Silvano Voltolina

Akustyk: Nicola Ratti

Realizacja: Benedetta Briglia

Promocja/Promotion: Valentina Bertolino, Gilda Biasini

Koordynator wyjazdu/Tour manager: Gulia Colla

Produkcja/Production: Socìetas Raffaello Sanzio

W ramach „I rzekł lis do wrony. Podstawowy kurs lingwistyki” – Projektu Specjalnego Miasta Bolonia 2014

Fascynujące dzieło sztuki w niecodziennej aranżacji przestrzennej. To swoistego rodzaju refleksja nad sztuką retoryki, choć słów w tym spektaklu jest niewiele. Juliusza Cezara – symbol siły – gra starzec, Marka Antoniusza człowiek po laryngektomii, czyli zabiegu usunięcia krtani, a bohater „…wski”, który jest zawoalowaną aluzją do jednego z ojców założycieli teatru, wprowadza sobie w jamę nosową endoskopową kamerę wideo, pokazując widzom genezę powstawania dźwięku. W spektaklu Castellucciego słowa wciąż kreują świat, ale nośnikiem znaczeń są ciała aktorów. Spektakl jest reinterpretacją głośnej, wielokrotnie nagradzanej realizacji „Juliusza Cezara” Castellucciego po raz pierwszy wystawionej przez Socìetas Raffaello Sanzio w 1997 roku.

Przedstawienie podejmuje temat władzy, która zdobywana jest siłą perswazji słów, wyłaniających się spod całunu ciała. Po jednej stronie mamy „…wskiego” – aluzję do jednego z ojców założycieli teatru – który wprowadza do swojej jamy nosowej rurkę z kamerą wideo, nakierowując ją na głośnie. Widz narażony jest na widok drgających, fałd głosowych, które przywołują na myśl pornograficzne obrazy waginy, sugerując jednocześnie seksualne pochodzenie słów. Ostatecznie to anatomiczne pochodzenie głosu staje się głównym bohaterem tej sceny.

W Marka Antoniusza wciela się aktor po laryngektomii – operacyjnym usunięciu krtani, strun głosowych i nagłośni. Znaczenie poszczególnych słów Marka Antoniusza jest coraz mniej uchwytne, aż w końcu nie potrafimy rozszyfrować poszczególnych wyrazów. Okaleczone jama gardłowa przybiera formę synonimu otwartych „ran” na ciele Juliusza Cezara, które opowiadają historię jego życia i śmierci. Przemowa wygłaszana przez bohatera, człowieka pozbawionego organów (strun głosowych), jest dowodem na to, jak nędzne jest znaczenie słów, jego ciało nabiera wymowności.

„Aniołem sztuki jest Lucyfer” – twierdzi Romeo Castellucci, jeden z założycieli grupy teatralnej Socìetas Raffaello Sanzio. […] realizuje doskonałe formalnie spektakle, rzucając w nich wyzwanie uświęconym tradycjom, pojęciom i filozofiom, których powtarzalność sprawia, że zyskują niemal sakralny status. […] To atrakcyjna wizualnie sztuka, której nie odbiera się tylko rozumem, bo uderza ona archetypami w sferę podświadomości swoich widzów, którzy odbierają ją wszystkimi swoimi zmysłami. Publiczność prowadzona jest w labirynt bez wyjścia, gdzie zmusza się ją do podejmowania prób konstruowania sensów. […]

Tworzona przez Castellucciego sztuka stoi w opozycji do rzeczywistości. […] na wzór największych filozofów, artysta Romeo Castellucci popycha rzeczy do samego końca, żeby zobaczyć, co kryje się poza nimi.

„Antymesjasz. Romeo Castellucci i dekonstrukcja idei”, Piotr Dobrowolski, „Teatr” 2013, nr 11, fragm.

„Sen nocy letniej”, Teatr Bałtycki Dom, Rosja

1 sierpnia 2016, g. 18:00, 3 h 10 min z przerwą

Duża scena Teatru Wybrzeże

spektakl dla widzów od lat 16

bilety:

parter: 70 zł / 50 zł

balkon: 50 zł / 35 zł

Reżyseria: Silviu Purcărete

Obsada: Konstantin Anisimov, Leonid Mikhailovsky, Roman Driablov, Alexander Muravitsky, Natalia Parashkina, Maria Mescheryakova, Alexandra Mamkaeva, Varvara Markevich, Anatoly Dubanov, Alexander Peredkov, Leonid Alimov, Vladimir Boykov, Andrey Arkhipov, Oleg Korobkin, Natalia Vinogradova, Victoria Zhilina, Valentina Korovnikova, Denis Gilmanov, Anna Schetinina, Vladimir Shteba, Kirill Gusev

Dekoracje i kostiumy: Dragos Buhagiar

Muzyka: Vasile Şirli

Inspicjenci: Svetlana Petrachenkova, Julia Prokhorova

Premiera: 24.04.2015

To pierwsza produkcja słynnego europejskiego reżysera Silviu Purcărete, zrealizowana w Teatrze Bałtycki Dom w Rosji. „Sen Nocy Letniej” jest jedną z najbardziej romantycznych komedii Williama Szekspira, pełną magii i wyjątkowych stworzeń, pojawiających się w niej w niezwykły sposób. W interpretacji Purcărete staje się jednak mroczny, niepokojący, nie pozbawiony wątków politycznych. Elfy są żołnierzami, a król elfów – Tezeusz – dyktatorem, który decyduje o tym, kogo poślubi Hermia. Gdy ta wraz z Lizandrem ucieka do lasu, powodem jest nie tylko niespełniona miłość, ale także opresja polityczna i wszechogarniające zło. Las również nie jest miejscem idyllicznym. U Purcărete stworzony jest z żyrandoli, wśród których Demetriusz z bronią w ręku poszukuje zbiegłych kochanków. Mimo takiej konwencji „Sen Nocy Letniej” w reżyserii Purcărete wciąż pozostaje komedią.

[…] Petersburski „Sen nocy letniej” zaczyna się jak „Titus Andronicus”. Pusta scena, jak miejski plac, tylko dwie, nie – trzy! – wielkie skrzynie do przewozu ciężkich i cennych przedmiotów. […] raczej je tutaj przywieziono, jak łupy wojenne. Od lewej kulisy moduł z trzema łukowatymi wejściami, z prawej tak samo. No i wchodzą. Ze dwadzieścia smukłych postaci w szarych płaszczach narzuconych na garnitury. Niby mundury, niby korporacyjny sznyt. Na piersiach bohaterów dyndają kałachy. I to jest dwór Tezeusza. Marsz, defilada, zmiana warty, szpaler wojskowych, salut. […] W nocy miasto zamienia się w las. A raczej Szekspirowski las jest tylko przestrzenią marzenia, odmienionego oblicza władzy, snem władzy, że może być inna, inaczej sterować losami swoich poddanych. Rumuński reżyser osiąga niezwykły efekt. Nie wierzymy, że las ateński istnieje naprawdę, razem z bohaterami wchodzimy jakby za kulisy, w sferę prywatną Tezeusza. Do jego komnat, do jego rojeń. […]

Dziwny i niezwykły ten rumuński „Sen…” w Petersubrgu. Chwilami mocny i polityczny, innym razem manifestacyjnie estetyczny. To Szekspir ze świetnie przeczytaną mroczną psychologią, a jednocześnie celowo lekki, bazujący na vis comica aktorów, nie unikający tradycyjnych chwytów.

„Kałasznikow i woda”, Łukasz Drewniak, Teatralny.pl, 7.10 2015, fragm.

„Reżyser czyni z trzeźwego, niemal okrutnego oglądu ludzkiej natury centrum swojej wypowiedzi, aż Sen nocy letniej staje się niezupełnie komedią, choć widownia wybucha od czasu do czasu śmiechem. […] Reżyserowi Silviu Purcărete udało się stworzyć porywającą i fascynującą fantasmagorię, a jednocześnie nie wystawić «rosyjskiego Szekspira», ale «wiecznie aktualnego» Szekspira, który, jeśli zechcemy, może mieć implikacje filozoficzne i

polityczne, a pozwala spojrzeć na scenę jak na nieubłaganie wierne zwierciadło”.

Anait Grigoryan, „Znamja”

„Premiera Snu nocy letniej doświadczonego rumuńskiego reżysera Silviu Purcărete to iskra zachwytu z rzadkiego rodzaju komedii wysokiej i wspaniały przykład klasycznej szkoły reżyserii”.

Leonid Luchkin, City SPb

„Silviu Purcărete stworzył wielki spektakl, mistrzowsko pokazujący poetyckość i farsę w całej ich glorii”.

Alla Kozbanenko, „Okolo Art”

„Rumuński reżyser odrzuca wszystkie stereotypy, zatrzymuje jedynie tekst i ideę uwspółcześniania sztuki, co nie mogło nie wywołać dyskusji”.

Elena Kobychewa, MuseCube

„HamletMaszyna”, Teatr Tmuna, Izrael

2 sierpnia 2016, g. 20:30

3 sierpnia 2016, g. 17:00 i 21:00, 2 h 10 min

Gdański Teatr Szekspirowski

bilety: 70 zł / 50 zł (normalny/ulgowy) – miejsca nienumerowane

Reżyseria: Nava Zuckerman

Według „HamletMaszyny” Heinera Müllera, w tłumaczeniu: Doron Tavori

Adaptacja i tekst: Nava Zuckerman, Yael Dar

Teksty z „Hamleta” Szekspira w tłumaczeniu: Dori Parnes

Obsada: Beni Eldar, Gil Alon, Einat Weizman, David Zeevi, Ricky Hayut

Muzyka: Eyal Shehter, Tal Levi

Światła: Yair Vardi

Scenografia: Ariel Tal Arbiv

Kostiumy: Liron Minkin

Muzycy: Erez Daskal, Avner Toag, Snir Shahino

Wiersz „Dzieci epoki” Wisławy Szymborskiej w tłumaczeniu: Rafi Weicher

Wideo: Yael Dar

Premiera: Lipiec 2015

Pełen emocji, dynamiczny spektakl w zmieniającej się aranżacji przestrzeni.

„Kiedy rozpoczęłam pracę nad „HamletemMaszyną” Heinera Müllera, na nowo odkryłam „Hamleta” Szekspira. Obydwa były bezlitosne. Hamlet Szekspira odbywa podróż, mającą na celu oczyszczenie jego domu. Domu, który jego matka i wuj zbrukali morderstwem, kłamstwami i manipulacjami, aby zachować koronę. Müller karze Hamleta za jego naiwność, która powstrzymuje go przed trzeźwym osądem i podjęciem działania. W „HamlecieMaszynie” Müller umieszcza Szekspirowskiego bohatera w swoich czasach, we Wschodnich Niemczech. Ustami klasycznego Hamleta wyraża własne emocje i opinie o

społeczeństwie, w którym żyje. Znalazłam się w obliczu dwóch różnych głosów, Hamleta Szekspirowskiego i Müllerowskiego. Zainspirowana Müllerem, udałam się na poszukiwanie własnego Hamleta, z moich czasów i miejsca. „Byłem Hamletem” - mówi Müller. „Jestem z Hamletów” - piszę ja. A Ofelia? Nie wpada do wody. Zostaje tu, by czuwać nad rytmem świata”.

Nava Zuckerman

„Hamlet”, Teatr Quantum, Iran

5 sierpnia 2016, g. 20:30, 1 h 50 min

Gdański Teatr Szekspirowski

bilety:

strefa A: 75 zł / 50 zł

strefa B: 50 zł / 35 zł

strefa C: 35 zł / 25 zł

strefa D: 25 zł

Projekt i reżyseria: Arash Dadgar

Dramaturgia: Shahram Ahmadzadeh

Obsada: Mehran Emambakhsh, Hesam Manzour, Behrooz Kazemi, Ammar Ashoori, Vahid

Rad, Amin Tabatabai, Shabnam Farshadjoo, Arash Dadgar, Sanaz Najafi, Amir Rajabi,

Mehrab Rostami, Esmaiel Salehi

Scenografia: Arash Dadgar

Kostiumy: Elham Sha`Bani

Światło: Masoud Ranjbar

Charakteryzacja: Sara Eskandari

Producent: Camelia Ghazali

„Szekspir to dla mnie encyklopedia wiedzy o sprzecznościach natury ludzkiej. […] Zaskakuje mnie i zachwyca, jest tajemniczy, dramatyczny... To mój współczesny, irański dramatopisarz! Wystawianie Szekspira to poddawanie siebie samego próbie, pokazywanie nie tylko tego, co się wie o życiu, lecz także tego, co nam ciągle umyka. Hamlet, najnowsza produkcja Quantum Theatre Group z 2014 roku, narodził się z projektu trwającego 4 lata. Wybrałem go, aby odpowiedzieć na wiele nierozstrzygniętych kwestii: czy Hamlet jest szalony? Czy Duch Ojca Hamleta istnieje naprawdę, czy to jedynie projekcja umysłu syna? Moja odpowiedź brzmi: ta tragedia to nieustanne zderzenia elektronów, a rezultaty tych zderzeń, podobnie jak w fizyce, są nieprzewidywalne”. 

Arash Dadgar

Hamlet#Casting, Fundacja „Kultura nie boli”, Polska

6 sierpnia 2016, g. 21:30, 1 h 20 min

dziedziniec Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego

bilety: 40 zł / 30 zł (normalny/ulgowy) – miejsca nienumerowane

Scenariusz i reżyseria: Anna Król

Zdjecia: Adam Kryciński

Projekcje i montaż: Jakub Pawlak

Produkcja spektaklu: Piotr Kozicki, Fundacja „Kultura nie boli”

Organizacja castingu: Dorota Kukieła

Promocja: Monika Szwugier, Go Culture. Komunikacja dla kultury

Obsada:

W roli głównej: Julian Świeżewski

W pozostałych rolach: Katarzyna Pośpiech, Sebastian Cybulski, Joanna Rucińska, Mariusz

Odwarzny, Maciej Dmochowski

Wykonanie monologu „Być albo nie być”: Adam Ferency, Piotr Adamczyk, Agnieszka Żulewska, Grzegorz Damięcki, Jarosław Boberek, Sebastian Cybulski, Antoni Pawlicki, Ewa Konstancja Bułhak, Katarzyna Kwiatkowska, Mariusz Odwarzny, Redbad Klijnstra, Bartosz Gelner, Rafał Mohr, Rafał Fudalej, Olga Bołądź, Katarzyna Herman, Przemysław Bluszcz, Weronika Rosati, Piotr Rogucki, Eryk Lubos, Mateusz Janicki, Julian Świeżewski

Muzyka na żywo: Leski, Skubas

Zdjęcia: Adam Kryciński

Projekcje i montaż: Jakub Pawlak

Produkcja: Piotr Kozicki, “Kultura nie boli” Foundation

Organizacja castingu: Dorota Kukieła

Ponad dwudziestu popularnych, polskich aktorów i aktorek mierzy się z monologiem wszech czasów. Hamlet#casting to połączenie sprzeczności. Opowieść o codzienności, która bywa banalna i pełna zgranych scenariuszy. Muzyczne hity, które opowiadają o zawiedzionej miłości, fesjsbukowe konwersacje, które nie dają pocieszenia i marzenia rodem z telenoweli. Na ich tle Hamlet stawia sobie pytania, które brzmią jak powracający refren: czy jestem

wystarczająco dobry, wartościowy, pożądany? Czy jestem sobą? Czy można żyć prawdziwie w świecie, w którym zawsze ktoś na nas patrzy?

W spektaklu cytowane są m.in. teksty Zośki Papużanki, Huberta Klimko-Dobrzanieckiego, Jana Kotta, Szczepana Twardocha, Marcina Świetlickiego, a także fragmenty seriali i programów telewizyjnych. Muzykę na żywo wykonają młodzi. polscy muzycy – Leski oraz Skubas, pojawią się też utwory Mary Komasy oraz Bryana Ferry’ego.

Zaprosiliśmy znakomitych aktorów do udziału w eksperymencie, który wymaga odwagi. Uczestniczą w castingu, mierzą się z rolą, której najpewniej nie będą mieli szansy zagrać. Casting to symbol współczesnej próby i sprawdzianu, ale także traumy aktora. Jest jednocześnie szansą i utratą nadziei. Zapisane przez Szekspira wątpliwości zabrzmią dramatycznie i dotkliwie w wykonaniu kobiet i mężczyzn, dwudziesto- i czterdziestolatków, matek i singli. Jak mówi Hamlet, gdy czuje się spełniony, przepełnia go smutek, jest zakochany albo żartuje?

Anna Król

“Caroll Vanwelden sings Shakespeare’s sonnets”, koncert, Belgia

7 sierpnia 2016, g. 21:00, 1 h 30 min

Gdański Teatr Szekspirowski

bilety:

strefa A: 80 zł / 60 zł

strefa B: 55 zł / 40 zł

strefa C i D: 40 zł / 25 zł

Śpiew, pianino, sansula (marimbula), aranżacja: Caroll Vanwelden

Trąbka, skrzydłówka: Thomas Siffling

Kontrabas: Mini Schulz

Perkusja, bębny: Jens Duppe

Dwa lata temu wybitna, flamandzka piosenkarka Caroll Vanwelden, odkryta na nowo w Niemczech, wskoczyła triumfalnie w światła scenicznej rampy, budząc powszechny zachwyt. Jej wyjątkowy album, Caroll Vanwelden Sings Shakespeare Sonnets, wydany w 2012 roku, został wybrany „Albumem tygodnia” przez radio Norddeutscher Rundfunk (NDR). Stereo ogłosiło album „rekomendacją miesiąca wśród płyt i nagrań”. W albumie Caroll Vanwelden Sings Shakespeare 2 piosenkarka po raz kolejny zaproponowała miłośnikom jazzu bogatą materię muzyczną stworzoną z wyjątkowymi artystami.

„Jako śpiewaczka, pianistka, a przede wszystkim kompozytorka proponuje wyjątkowe, nowe sposoby oczarowania melomanów. Przekształca Szekspira, prawie bez zapożyczeń, przeplatając czasy”. - Mauretta Heinzelmann

„…Vanwelden znowu zmieniła wielką literaturę w genialną muzykę. Pełną kolorów, wyobraźni, interesujących struktur rytmicznych, a wszystko to najwyższej klasy”. - Christoph Giese, „Jazz thing”

FINAŁ 23. KONKURSU O NAGRODĘ ZŁOTEGO YORICKA

„Hamlet”, Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, Polska

29 lipca, g. 20:30, 2 h 30 min (z przerwą)

Duża scena Teatru Wybrzeże

spektakl dla widzów od lat 16

bilety:

parter: 90 zł / 70 zł

balkon: 65 zł / 50 zł

Reżyseria: Krzysztof Garbaczewski

Tłumaczenie: Stanisław Barańczak

Scenariusz: Marcin Cecko, Krzysztof Garbaczewski

Dramaturgia: Marcin Cecko

Scenografia: Aleksandra Wasilkowska

Wideo, reżyseria światła: Robert Mleczko, Marek Kozakiewicz

Kostiumy: Svenja Gassen, Sławomir Blaszewski

Konsultacja choreograficzna (taniec butō): Sylwia Hanff

Inspicjentka, suflerka, asystentka reżysera: Hanna Nowak

Premiera: 13.06.2015

Obsada:

AKTOR / OZRYK – Zygmunt Józefczak

GRABARZ / AKTOR I – Małgorzata Gałkowska

GRABARZ / AKTOR II – Bogdan Brzyski

GUILDENSTERN – Szymon Czacki

HAMLETMASZYNA – Roman Gancarczyk

HORACJO – ** Paweł Smagała / Maciej Charyton

KLAUDIUSZ – Krzysztof Zawadzki

KRÓLOWA GERTRUDA – Iwona Budner

OFELIA – Jaśmina Polak

POLONIUSZ – Paweł Kruszelnicki

HAMLET – Bartosz Bielenia

HAMLET – Krzysztof Zarzecki

ROSENCRANTZ – ** Marta Ojrzyńska / Monika Frajczyk

** – rola dublowana

Hamlet to sieć pajęcza, jego centrum to Elsynor, środowisko obce, dalekie od cywilizowanego świata, na które książę desperacko próbuje nanieść znaczenia. William Szekspir prowadzi swój utwór, wątpiąc w sens odwetu. Czym jednak może być zemsta, gdy sprawcza moc Hamleta-Ducha przestaje działać?” – pytają twórcy.

„[…] Krzysztof Garbaczewski błyskotliwie godzi przeciwieństwa: wierność tekstowi i jego odrzucenie, wiarę w dramat i przekonanie o jego anachronizmie, teatralną wirtuozerię i sceniczną anarchię. Żaden polski reżyser nie ma tak imponującej wyobraźni wizualnej jak Garbaczewski […]. Nad sceną wisi wielkie lustro-ekran przypominające rozetę – kręci się wokół własnej osi i rzuca świetlne rozbłyski. Spektakl […] rozszczepia „Hamleta” jak pryzmat. Zwodnicze piękno migoczących obrazów Garbaczewski przełamuje groteskowymi obiektami jak z wieczoru dadaistów sprzed stu lat. […] „Hamlet” jest u Garbaczewskiego matrycą. Mieści się w nim i pokazany jak w tanim filmie obyczajowym dramat Gertrudy […] i naiwna wizja miłości dworskiej w piosence jak z Disnejowskich superprodukcji, brawurowo odśpiewanej w przesadzonej konwencji operetki, a także ponadczasowy wzorzec młodzieńczego buntu. […]”

„Hamlet” – to jest machina!, Witold Mrozek, „Gazeta Wyborcza”, 18.06 2015, fragm „Oglądamy więc Hamleta z całym bagażem rozmaitych interpretacji i myślenia o teatrze,

Hamleta rozregulowanego, podawanego w wątpliwość, często niejasnego, a jednak wciągającego. Jest w tym spektaklu sporo powagi – choćby w rozpatrywaniu samotności Hamleta, jego niezdolności do miłości – ale też wiele ironii i niefrasobliwej zabawy.

Joanna Targoń, „Gazeta Wyborcza”

„U Garbaczewskiego nie ma trucizny wlewanej w ucho. To słowa okazują się trucizną. Trucizna płynie z ust do ucha. Słowa się zdewaluowały, można nimi manipulować, można zmieniać ich znaczenia, zabarwienie, temperaturę, adresata i nadawcę”.

Anka Herbut, dwutygodnik.com

„Najbardziej intryguje przekorny, emocjonalnie rozchwiany Książę w ujęciu Bartosza Bieleni. Reżyser Krzysztof Garbaczewski z ironią odkrywa przed nami wszystkie składniki teatralnej iluzji, badając motywy oraz relacje łączące bohaterów dramatu. Zręcznie gra z tradycją scenicznych interpretacji Hamleta, tropi pęknięcia, wydobywa sprzeczności. Jego wizji, pomimo że jest chaotyczna, nie sposób odmówić sugestywności”.

Michał Centkowski, „Newsweek Polska”

 

„Burza”, Teatr Współczesny w Szczecinie, Polska

4 sierpnia, g. 20:30, 1 h 45 min

Duża scena Teatru Wybrzeże

bilety:

parter: 90 zł / 70 zł

balkon: 65 zł / 50 zł

 

Reżyseria: Anna Augustynowicz

Tłumaczenie: Stanisław Barańczak

Obsada: Marian Dworakowski, Przemysław Walich, Bogusław Kierc, Grzegorz Młudzik, Paweł Niczewski, Adam Kuzycz-Berezowski, Arkadiusz Buszko, Anna Januszewska, Konrad Pawicki, Adrianna Janowska-Moniuszko, Maciej Litkowski, Maria Dąbrowska, Iwona Kowalska, Krystyna Maksymowicz, Magdalena Myszkiewicz, Ewa Sobczak, Magdalena Wrani-Stachowska, Paweł Adamski, Ewa Sobiech

Scenografia: Marek Braun

Kostiumy: Wanda Kowalska

Muzyka: Jacek Wierzchowski

Ruch sceniczny: Zbigniew Szymczyk

Reżyseria światła: Krzysztof Sendke

Premiera: 19.03.2016

Klasyka europejskiego dramatu w interpretacji Anny Augustynowicz. Wygnany z Mediolanu Prospero dociera na wyspę, z której czyni miniaturowe królestwo sztuki i magii. Panując nad żywiołami, bezcielesnym Arielem i dzikim Kalibanem, wychowuje córkę Mirandę. Po latach u wybrzeży wyspy rozbija się statek, a książę staje oko w oko ze swą przeszłością…

Burza zawiera wszystkie główne tematy dramatów Szekspira: obalenie prawowitego władcy, niebezpieczeństwo przejścia od cywilizacji do barbarzyństwa, marzenie o odzyskaniu świetności, zgubną namiętność oraz sens i potrzebę stwarzania teatru.

„W Burzy Anny Augustynowicz można też widzieć gorzką tragikomedię o współczesnej cywilizacji. Poprzez pomarańczowe kapoki, jakie noszą rozbitkowie, sprowadzeni przez Prospera na wyspę, na której żyje, nawiązuje do tragedii uchodźców – największej tragedii naszych czasów”.

„Kurier Szczeciński”

„Chociaż wątków, także komediowych (błazen Trinkulo w wykonaniu Anny Januszewskiej!) jest w tej sztuce więcej, to ostatnie słowo należy jednak do Prospera. Bogusław Kierc, który był dyrektorem Teatru Współczesnego na początku lat 90., pięknie podsumowuje swą rolą dotychczasowa historię tej sceny. Prospero jest przecież także reżyserem, kreatorem, pragnącym ocalić wartości, ale też kimś zmagającym się ze swym ludzkim, ułomnym charakterem. Wyznania zawarte w epilogu (będącym swoistym epitafium samego Szekspira) w ustach Kierca brzmią szczególnie silnie i przejmująco”.

wSzczecinie.pl

„[…] Coś fantastycznego dzieje się z wyobraźnią Anny Augustynowicz, ponieważ realizowane przez nią inscenizacje klasyki tworzą fascynujący świat. Ta wykreowana rzeczywistość jest światem samym dla siebie, pełnym, zamkniętym tworem powstającym na scenie. […] w przypadku „Burzy” Szekspira – zachwyca kompozycyjną perfekcją i równocześnie stojącą za nią bardzo klarowną myślą. […] „Burza” porwała mnie od początku. Augustynowicz orkiestruje swoje ostatnie spektakle na podobieństwo symfonii – to dzieła wielowątkowe, zrobione z rozmachem i rozpisane na wielość instrumentów-aktorów. […] Taką wizytówką Augustynowicz jest w moim odczuciu właśnie owo tworzenie spektaklu jako odrębnej rzeczywistości, która staje się przed nami na scenie, i choć postacie mówią tekstem Szekspira/Barańczaka, to tak naprawdę demiurgiem w tym świecie jest ona – reżyser. […] „Burza” Augustynowicz to precyzyjne, zakomponowane w najmniejszych szczegółach, znakomicie zespołowo zagrane przedstawienie. […]

Panowanie nad „Burzą”, Joanna Ostrowska, Teatralny.pl, 8.04 2016, fragm.

 

„Juliusz Cezar”, Teatr Powszechny w Warszawie, Polska

7 sierpnia, g. 18:30, 1 h 55 min

Duża scena Teatru Wybrzeże

bilety:

parter: 90 zł / 70 zł

balkon: 65 zł / 50 zł

Reżyseria: Barbara Wysocka

Tłumaczenie: Stanisław Barańczak

Obsada: Anna Moskal, Barbara Wysocka, Arkadiusz Brykalski, Michał Czachor, Grzegorz Falkowski, Michał Jarmicki, Mateusz Łasowski

Dramaturgia: Tomasz Śpiewak

Scenografia: Barbara Hanicka

Kostiumy: Julia Kornacka

Reżyseria światła: Artur Sienicki

Polityczny spisek, zabójstwo dyktatora, wojna domowa – sięgając po historię zamachu na rzymskiego dyktatora Juliusza Cezara i opisując konsekwencje tego wydarzenia, Szekspir opowiadał o grożącej Anglii wojnie domowej i społeczeństwie skazanym na katastrofę. Spektakl Barbary Wysockiej to obraz współczesnej rzeczywistości politycznej, tworzonej przez bezwzględnych polityków żądnych władzy, lecz nieprzygotowanych do jej odpowiedzialnego sprawowania, a także obraz obywateli, zakładników politycznego przewrotu, którymi łatwo manipulować za pomocą spreparowanych argumentów i rozdawnictwa publicznych pieniędzy. To wizja polityki, gdzie podstawowym paliwem jest trup władcy, nad którym wypowiada się słowa – takie jak Wolność, Honor, Ojczyzna – tak długo, aż zmienią się w złowieszczo brzmiący polityczny frazes.

„Juliusz Cezar (…) trzyma rytm i wciąga. To mocna rzecz o uwodzeniu tłumów, o strachu przed autorytaryzmem i nieudolności formułowanych przeciw niemu recept. (…) Najmocniejsze momenty spektaklu to aktorskie interwencje Wysockiej. Wkracza na scenę, by wcielić się w nieobecnego wcześniej przyjaciela Cezara, Marka Antoniusza. U Szekspira to polityk przewyższający otoczenie o trzy klasy”.

Witold Mrozek, „Gazeta Wyborcza”

„Fantastycznym kontrapunktem są piosenki polskiego rocka lat 80. (…) Wpisują się też w polityczny teatr Barbary Wysockiej, który na szczęście zwykle wystrzega się łatwizny. (…). Ważne jest dla niej to, co ponadczasowe. Obnażanie mechanizmów polityki manipulacji na społeczeństwach, mamienia tłumów, obietnic bez pokrycia w zamian za kolejne zaszczyty. To się nie kończy i nie zmienia – mówi warszawski Juliusz Cezar. Mocne przesłanie fascynującego przedstawienia”.

Jacek Wakar, „Dziennik Gazeta Prawna”

„Szekspirowska tragedia w spektaklu Barbary Wysockiej nie uległa rozmontowaniu, całość podąża za oryginalnym tekstem, w którym przeformułowano jedynie fragmenty. Akcja została silnie osadzona w teatrze – jawnie korzysta ze scenicznej iluzji, a także ironicznie ją demontuje”.

Anna Bajek, „Res Publica Nowa”

Twórcy:

Anna Augustynowicz – absolwentka teatrologii Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Debiutowała w 1989 roku inscenizacją sztuki Marka Koterskiego Życie wewnętrzne w Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu. Od 1992 roku dyrektor artystyczny Teatru Współczesnego w Szczecinie. Reżyserowała m.in. w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, Teatrze Powszechnym w Warszawie, TR Warszawa, Wrocławskim Teatrze Współczesnym, Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi. Zrealizowała cztery spektakle dla Teatru Telewizji. Swój repertuar opiera przede wszystkim na współczesnej dramaturgii polskiej i zachodniej, chętnie sięga po teksty nowatorskie, burzące stereotypy zarówno w sferze myśli, jak i języka. Spektakle Augustynowicz, choć nierzadko budzą kontrowersje, spotykają się z dużym uznaniem krytyków i publiczności, co potwierdzają liczne nagrody przyznawane na ogólnopolskich przeglądach i festiwalach teatralnych. Reżyserka jest laureatką Paszportu „Polityki” w 1998 roku. W 2014 roku otrzymała nagrodę im. Zygmunta Hübnera „Człowiek Teatru” – prestiżowe wyróżnienie dla wybitnych twórców teatralnych, którzy tworzą teatr artystyczny w duchu myśli obywatelskiej, przyczyniając się do jego rozwoju.

Romeo Castellucci ukończył malarstwo i scenografię na bolońskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1981 roku powołał – wraz z siostrą Claudią i przyszłą żoną Chiarą Guidi – grupę Socìetas Raffaello Sanzio. Od tamtego czasu wyprodukował wiele sztuk, pełniąc role autora, reżysera, twórcy scenografii, oświetlenia, dźwięku i kostiumów. Jest znany na całym świecie ( jego prace zostały zaprezentowane w ponad 50 krajach) jako twórca teatru totalnego, nakierowanego na postrzeganie całościowe. Jest także autorem esejów poświęconych teorii reżyserowania, w których można prześledzić jego ewolucję twórczą. Projekty Castellucciego podważają prymat literatury, czynią z teatru atrakcyjną wizualnie sztukę, którą odbiera się wszystkimi zmysłami. W ten sposób powstał zrozumiały i przejrzysty język, w taki sam sposób jak czynią to muzyka, rzeźba, malarstwo czy architektura. Jego sztuki są regularnie wystawiane przez najbardziej renomowane teatry i festiwale na całym świecie. Do muzycznych i operowych realizacji Castellucciego należą: Pojedynek Monteverdiego, Parsifal Wagnera, Łabędzi śpiew Schuberta, Orfeusz i Eurydyka Glucka, Neither Feldmana, Święto wiosny Strawińskiego. W 2002 roku został odznaczony Orderem Sztuki i Literatury przez Ministerstwo Kultury Republiki Francuskiej, a w 2013 został laureatem Złotego Lwa w Wenecji za dorobek twórczości. Przyznano mu także tytuł Najlepszego Reżysera Operowego (czasopismo Opernwelt, 2014) i wielokrotnie nagrodę Ubu (1997, 2000, 2004 i 2006). Castellucci to także autor utworów dramaturgicznych, takich jak: Epopea della Polvere (2001), Les Pélerins de la matière (2001), Epitaph (2005), The Theatre of Socìetas Raffaello Sanzio (2007) czy Itinera. Trajectoires de la forme, Tragedia Endogonidia (2008).

Cracow Singers – zespół wokalny działający od 2013 roku. Tworzą go doświadczeni śpiewacy, którzy realizowali nagrania płytowe m.in. dla Polskiego Radia, wykonawcy koncertów a cappella oraz koncertów wokalno-instrumentalnych w kraju i za granicą. Kierownictwo artystyczne Cracow Singers sprawuje Karol Kusz. Zespół wyróżnia konsekwentnie wypracowywana estetyka brzmienia oraz jakość interpretacji. Cracow Singers koncentruje na przedsięwzięciach autorskich, interdyscyplinarnych, wypracowuje nowe pomysły, łącząc odległe obszary i interesujących partnerów. Międzynarodowy projekt „Kantor – anwesend – abwesend” powstał we współpracy z Ośrodkiem Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora Cricoteka oraz Domem Norymberskim w Krakowie. Cracow Singers zaproszony został przez wydawnictwo Internationale Musikverlage Hans Sikorski z Hamburga do współpracy w projekcie muzycznym prezentującym najnowszą kompozycję Lery Auerbach. Zespół uczestniczy w wydarzeniach kulturalnych miasta Krakowa (m.in. Cracovia Sacra, Muzyczne czwartki we Dworku Białoprądnickim). Współpracuje z Orkiestrą Akademii Beethovenowskiej. W Roku Witolda Lutosławskiego współtworzył cykle koncertowe „Ptasie Plotki, czyli rzecz o muzyce”. 

www.cracowsingers.pl

Arash Dadgar jest irańskim nauczycielem, aktorem, reżyserem i dramaturgiem. Posiada tytuł licencjata zdobyty na Wydziale Aktorskim, ukończył także studia magisterskie na Wydziale Reżyserii, Aktorskim i Dramaturgicznym. Jako wykładowca akademicki uczy o teatrze. Do tytułów w dorobku reżyserskim Dadgara należą: Odyseja, Calvin and Castellion’ Revolutions, Hamlet, Storm, Honorable return of warriors, Król Lear, Makbet, Ajax. Jest założycielem i kierownikiem Quantum Theater Group oraz byłym konsultantem artystycznym Teatru Miejskiego w Teheranie. Wśród jego najważniejszych nagród wymienić należy: nagrodę dla najlepszego reżysera, za najlepszy spektakl i nagrodę główną za Hamleta na 32. Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Fadjr (2014), nagrodę dla najlepszego reżysera za Honorable return of warriors na 30. Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Fadjr (2011), nagrodę dla najlepszego reżysera za Króla Leara przyznaną w Dniu Teatru 2010 i za Makbeta na 24. Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym (2006). Prowadzi warsztaty w całym Iranie.

Tim Etchells jest brytyjskim artystą i pisarzem, poruszającym się w swojej twórczości pomiędzy improwizacją, sztukami wizualnymi a literaturą. Pracował przy najróżniejszych projektach, przede wszystkim jako lider znanego na całym świecie zespołu teatralnego z Sheffield – Forced Entertainment. Jego ostatnie dokonania literackie to: Vacuum Days (Storythings, 2012), oraz While You Are With Us Here Tonight (LADA, 2013). Prace Etchellsa były ostatnio wystawiane w londyńskich galeriach Cubitt, Hayward i Bloomberg SPACE, w brytyjskich Turner Contemporary i Compton Verney, w Witte de With w Rotterdamie, Netherlands Media Art Institute (Amsterdam) i MUHKA (Antwerpia). Aktualnie pracuje jako profesor na Uniwersytecie Lancaster, gdzie wykłada sztukę pisania i sztukę sceniczną. W 2008 roku Tate wraz z Live Art Development Agency przyznały mu nagrodę Legacy: Thinker In Residence. Otrzymał także tytuł Artist of the City of Lisbon w 2014, a 2 lata później uzyskał prestiżową nagrodę Spalding Gray. Forced Entertainment ogłoszono zwycięzcami tegorocznej Nagrody Ibsena za ich przełomowy wkład we współczesny teatr i performans.

www.timetchells.com

Forced Entertainment to grupa 6 artystów, którzy występują od 1984 roku – kwestionując, przesuwając i łamiąc definicje teatru, aby zobaczyć, co może powstać z tych gruzów. Pochodzą z Sheffield (Wielka Brytania). Ich prace były wystawiane na całym świecie. Trzydziestoletni dorobek zespołu odzwierciedla zainteresowanie twórców mechaniką przedstawienia, rolą publiczności i machinacji współczesnego życia miejskiego. Ich spektakle wyróżniają się, są prowokacyjne, burzą teatralne konwencje i oczekiwania publiczności. Charakterystyczna dla Forced Entertainment ścisła współpraca – tworzenie sztuki przez improwizację, eksperymentowanie i dyskusje – uczyniła ich pionierami brytyjskiego teatru awangardowego i przyniosła im niedoścignioną międzynarodową reputację.

www.forcedentertainment.com

Krzysztof Garbaczewski – reżyser teatralny, scenograf i autor adaptacji. Ukończył Wydział Reżyserii Dramatu w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Zadebiutował w 2008 roku adaptacją Chóru sportowego Elfriede Jelinek w Teatrze Dramatycznym w Opolu. Rok później wystawił tam Odyseję według Homera, współpracując po raz pierwszy z Marcinem Cecko, z którym zrealizował także m.in. Gwiazdę śmierci, Życie seksualne dzikich, Iwonę, księżniczkę Burgunda, Balladynę. Ostatnio wyreżyserował dwa dramaty Szekspira: Burzę w Teatrze Polskim we Wrocławiu i Hamleta w Narodowym Starym Teatrze. Współpracował także m.in. z Teatrem Dramatycznym w Wałbrzychu, Teatrem Polskim w Poznaniu, Teatrem Nowym w Warszawie. Zdobywca licznych nagród m.in. na festiwalach teatralnych oraz laureat Paszportu „Polityki” (2011).

Anna Król – reżyserka multimedialnych spektakli literackich, autorka książek i scenariuszy, wydawca. Z wykształcenia krytyk sztuki, absolwentka Akademii Teatralnej w Warszawie. Pomysłodawczyni i dyrektor Big Book Festival – międzynarodowego festiwalu literackiego odbywającego się w Warszawie od 2013 roku – dziś jednego z najważniejszych festiwali literackich w Polsce, jedynego z europejskim certyfikatem EFFE. Autorka książek Spotkać Iwaszkiewicza. Nie-biografia i Rzeczy. Iwaszkiewicz intymnie. Realizuje nowatorskie projekty literackie łączące elementy teatru, koncertu, filmu i czytania performatywnego.

Kuratorka wydarzeń poświęconych Sławomirowi Mrożkowi i Jarosławowi Iwaszkiewiczowi. Autorka spektakli: Wieczorem. W poszukiwaniu Jerzego Pilcha, Hamlet#casting.

Silviu Purcărete – reżyser związany z Teatrem Narodowym w Krajowej, gdzie zrealizował wiele udanych spektakli, m.in. adaptacje Szekspira: Tytus Andronikus, Wieczór Trzech Króli, Miarka za miarkę, Burza. Purcărete pracował dla wielu czołowych europejskich teatrów. Jego spektakle były wystawiane na prestiżowych, międzynarodowych festiwalach, między innymi w Edynburgu i Awinionie. Od 2003 roku Purcărete jest członkiem Unii Europejskich Teatrów

(Union des Théâtres de l’Europe). Sen nocy letniej to pierwsza rosyjska produkcja reżysera.

Quantum Theatre Group – zespół założony w 2009 roku przez reżysera Arasha Dagdara. Grupa adaptuje klasyczne sztuki, powieści, opowiadania, nadając im współczesne interpretacje i konteksty, uwzględniając przy tym nowoczesne teorie z obszaru fizyki (odniesienia do fizyki kwantowej widoczne są już w nazwie zespołu). Tworzony przez zespół surrealistyczny świat z elementami groteski znajduje wyjątkowe odniesienie w dziełach Szekspira.

Stanisław Soyka – polski wokalista jazzowy, pianista, kompozytor. Śpiewać zaczął, kiedy miał 7 lat, udzielając się wraz z ojcem w chórze katedralnym. Ukończył Wydział Kompozycji i Aranżacji renomowanej Akademii Muzycznej w Katowicach. Soyka debiutował w listopadzie 1979 roku recitalem muzyki bluesowej i gospel w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Śpiewał tam utwory Raya Charlesa, Carole King i Beatlesów. Zapis tego koncertu znalazł się na jego pierwszym albumie Don’t You Cry. W 1981 roku ukazała się płyta Blublula, zawierająca porywające wykonania takich standardów jak: I’m just a lucky so and so Duke’a Ellingtona czy Naima Johna Coltrane’a. Całość z towarzyszeniem Tria Wojciecha Karolaka. Płyta stała się „Jazzową płyta roku ‘81. W 1988 roku artysta rozpoczął długą i owocną współpracę z Januszem Yaniną Iwańskim, gitarzystą jazz-rockowej grupy Tie Break. Przez ponad 35 lat kariery muzycznej Stanisław Soyka nagrał wiele płyt, które zapisały się w sposób szczególny w historii muzyki polskiej. Wciąż jest inny, wciąż nowy, a jednocześnie rozpoznawalny od pierwszych nut.

www.soyka.pl

Historia Teatru Bałtycki Dom zaczyna się w 1936 roku, kiedy w Leningradzie utworzony został Teatr Narodowy im. Leninowskiego Komsomołu. Od samego początku stał się on laboratorium współczesnego teatru i dramaturgii. W ciągu 75 lat jego historii pracowali w nim wielcy reżyserzy, którzy rozsławili rosyjski teatr: W. Kożycz, M. Czeżegow, G. Towstonogow, P. Chomski, R. Bykow, G. Oporkow, K. Ginkas, G. Janowski. W 1990 roku teatr stał się domem międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Bałtycki Dom, a tym samym zyskał nową nazwę. Festiwal Bałtycki Dom to wyjątkowe przedsięwzięcie twórcze, bez odpowiednika nie tylko w Petersburgu, lecz także w żadnym innym mieście Rosji. Produkcja spektakli jest tu łączona z odnoszącą sukcesy działalnością międzynarodową, której celem jest wspieranie współpracy kulturalnej w krajach regionu Morza Bałtyckiego.

Z teatrem współpracują stale reżyserzy wielu pokoleń i różne szkoły teatralne. Są to między nimi: Henryk Baranowski (Polska), Riccardo Sottili (Włochy), Jonas Vaitkus (Litwa), Andrij Żołdak (Ukraina), Andriej Moguczij czy Igor Koniajew (Rosja). Pod dachem Bałtyckiego Domu pracowały i obecnie pracują grupy artystyczne różnych nurtów, na przykład Teatr Formalny Andrieja Moguczija, Teatr Farsa Wiktora Kramera, Scena Eksperymentalna pod kierownictwem Anatolija Praudina, Teatr Taoki Aleksandra Bargmana. W repertuarze teatry znajdują się sztuki klasyczne i współczesne.

Teatr Tmuna – teatr alternatywny, kreujący nowe przestrzenie, metody pracy i relacje między aktorem a publicznością. Został założony w 1981 roku w Tel Awiwie przez Navę Zuckerman. W 1982 roku teatr wziął udział w Festiwalu Acco. Zespół wystawił prawie 30 spektakli. Występował m.in. na Israel Festival, festiwalu teatrów alternatywnych Theaternetto Acre, festiwalach w Edynburgu czy Manchesterze. W październiku 1999 roku zespół zainaugurował działalność w nowej siedzibie, przy ulicy Soncino, na osiedlu Montefiore w Tel Awiwie. Z czasem Teatr przekształcił się w centrum tańca i sztuki, w którym wystawiane są różne spektakle teatralne, odbywają się pokazy oraz imprezy muzyczne.

Barbara Wysocka – aktorka, reżyserka. Absolwentka Wydziałów Aktorskiego i Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Wcześniej studiowała grę na skrzypcach w Hochschule für Musik we Freiburgu. W latach 2004-2014 związana z Narodowym Starym Teatrem w Krakowie. Wielokrotnie nagradzana za swoje role i spektakle (Judyta w Księdzu Marku, Agnieszka w 8 Dniu Tygodnia, Kassandra w Odprawie posłów greckich, Aleksandra Billewiczówna w Trylogii, role w spektaklach: Szapocznikow. Stan nieważkości i Chopin bez fortepianu). Współpracowała z Wrocławskim Teatrem

Współczesnym, Teatrem Polskim w Bydgoszczy, Maxim Gorki Theater oraz Schaubühne am Lehniner Platz w Berlinie. Zagrała w filmach: Am Ende kommen Touristen, Nachmieter, Polnische Ostern oraz Fremde Farben. Reżyserowała w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie, Wrocławskim Teatrze Współczesnym, Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie, Teatrze Polskim we Wrocławiu i w Bydgoszczy, Teatrze Narodowym w Warszawie, Kammerspiele oraz w Bayerische Staatsoper w Monachium. Laureatka Paszportu „Polityki” w 2009 roku. W grudniu 2015 roku Wysocka otrzymała główną nagrodę aktorską Konkursu na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa” za rolę Idalii w spektaklu Fantazy. Współtworzy grupę artystyczną Centrala.

Caroll Vanwelden – charyzmatyczna piosenkarka jazzowa i pianistka z Belgii. Jest absolwentką słynnej London Guildhall School of Music and Drama, do której uczęszczały tak znane osobistości, jak Orlando Bloom, Daniel Craig czy Dave Holland. Razem z utalentowanymi muzykami ze swojego zespołu, Vanwelden tworzy muzykę łączącą w sobie niezrównaną klarowność z plastycznością. Ich album Caroll Vanwelden Sings Shakespeare Sonnets 2 niespodziewanie wciąga wielkiego Szekspira w świat jazzowych standardów i w przepięknych aranżacjach reinterpretuje jego wersy do dźwięków współczesnej muzyki.

Nava Zuckerman – studiowała teatrologię i literaturę na Uniwersytecie w Tel Awiwie. Jest absolwentką Kibbutzim College of Education. Założycielka i dyrektor artystyczna Teatru Tmuna od jego powstania w 1981 roku. Pisze oraz reżyseruje sztuki produkowane przez Teatr Tmuna, a także prowadzi warsztaty teatralne w Izraelu i za granicą (m.in. w Londynie, Baltimore, Manchester, Glasgow, Madrycie, Lublinie, Poznaniu, Atlancie i Filadelfii), podczas których zapoznaje uczestników ze swoją niezwykłą, interdyscyplinarną metodą rozwiniętą na przestrzeni lat. W latach 2001–2005 Zuckerman była dyrektorem artystycznym Festiwalu Tańca „Curtain Up” w Tel Awiwie. Uhonorowana nagrodą za całokształt twórczości przez Ministerstwo Kultury Izraela w 2008 roku. Jej realizacje teatralne to m.in.: Tmu-na (1982); 5 Screams (1985); As The Piano Plays (1988), która otrzymała nagrodę magazynu „The Independent” na Festiwalu Fringe w Edynburgu); Shelter (1991), uhonorowana Fringe First Award na Festiwalu Fringe; Judy Darling (2000); Anywhere in the

Tub Where There Is No Water (2010); A Letter to Duras (2010).