Ortografia

Słowniki nie rejestrują słowa spodniobuty ani spodnio-buty. Zamiast niego w Słowniku języka polskiego PWN występuje bliskoznaczne słowo wodery lub wadery oznaczające ‘buty połączone ze spodniami – najczęściej używane przez wędkarzy i myśliwych’. Spodniobuty są natomiast bardzo powszechne w uzusie – hasło to (pisane razem) występuje na portalach poświęconych wędkarstwu, a także na stronach internetowych sklepów wędkarskich i sportowych. Jeśli chodzi o poprawny zapis, można zaproponować formę stosowaną w przypadku podobnie budowanego rzeczownika spódnicospodnie. Wspomniany Słownik języka polskiego dopuszcza tu dwie formy zapisu: albo pisownię łączną złożenia spódnicospodnie, albo pisownię z łącznikiem zestawienia spódnica-spodnie (w tym przypadku oba człony występują w mianowniku). Na tej podstawie można więc dopuścić zarówno spodniobuty, jak i spodnie-buty. Forma pisana łącznie jest jednak zdecydowanie bardziej upowszechniona w środowisku wędkarskim.

Magdalena Buchowska

Przymiotniki złożone z dwóch członów równorzędnych znaczeniowo piszemy z łącznikiem (Zasady pisowni i interpunkcji, PWN, [186] 50.). By przekonać się, czy człony rzeczywiście są równorzędne, można zamiast łącznika podstawić i, np. flaga biało-czerwona (biała i czerwona), Akademia Górniczo-Hutnicza (górnicza i hutnicza), kraj przemysłowo-rolniczy (przemysłowy i rolniczy). W tym wypadku mielibyśmy więc do czynienia z połączeniem zarząd prawno-administracyjny ‘prawny i administracyjny’, co wydaje się uzasadnione. Z kolei przykładem członów nierównorzędnych znaczeniowo może być np. wyrażenie stosunek administracyjnoprawny, czyli ‘stosunek prawny regulowany przez normy prawa administracyjnego’.

Połączenie prawno-administracyjny jest rozpowszechnione na portalach internetowych przedsiębiorstw lub instytucji, rzadko jednak można spotkać się z połączeniem zarząd prawno-administracyjny, częściej pojawia się pion prawno-administracyjny (np. Grupy Orlen).

Magdalena Buchowska

Zarządzenie to ‘oficjalne polecenie wydane przez zwierzchnika lub instytucję nadrzędną’ i ‘akt prawny wydany przez władze wykonawcze określający sposób wykonania ustawy’ (Słownik języka polskiego PWN) lub ‘rozkaz, rozporządzenie; pismo zawierające czyjeś (ustawowe) polecenie’ (Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego). Jest to nazwa pospolita, którą zazwyczaj zapisujemy małą literą (najnowsze zarządzenie szefa, ostatnie zarządzenie ministra będzie miało wpływ na budżet). Wielką literę możemy zastosować jedynie, gdy mamy do czynienia z oficjalnym tytułem dokumentu, który został sporządzony przez odpowiednią instytucję, np. Zarządzenie nr 302/2015 Wojewody Pomorskiego z dnia 30 grudnia 2015 r. w sprawie powołania Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej. Wynika to z zasady, że wielką literą piszemy pierwszy wyraz w jedno- i wielowyrazowych tytułach utworów literackich i naukowych, w tytułach dzieł sztuki, zabytków językowych, odezw, deklaracji, ustaw, akcji charytatywnych i porządkowych i operacji wojskowych (Zasady pisowni i interpunkcji, PWN, [[73] 18.16.)

Magdalena Buchowska

Zapis przy użyciu małej lub wielkiej litery zależy w tym przypadku od znaczenia wyrazu. Jeśli leksem ten odnosi się do gatunku/rodzaju zwierzęcia (mitologicznego konia ze skrzydłami i głową gryfa), należy zapisać go minuskułą: hipogryf, lecz gdy jest to imię lub nazwa własna, to poprawną formą będzie Hipogryf.

Elżbieta Benkowska

Chodzi tu o przymiotnik pochodzący od nazwy kaukaskiego regionu, który w języku angielskim nazywa się Nagorno-Karabakh. W języku polskim poprawna nazwa tego terytorium (które od lat jest przedmiotem konfliktu między Armenią a Azerbejdżanem) to Górski Karabach (por. Wielki słownik ortograficzny PWN). Przymiotnik od nazwy regionu powinno utworzyć się zatem od polskiej wersji językowej.

W artykułach poświęconych geopolityce w odniesieniu do Górskiego Karabachu można spotkać przymiotnik karabaski (por. www.geopolityka.org) lub rzadziej górsko-karabachski (por. Przegląd Geograficzny, Instytut Geografii PAN, 1966 r.). Obydwie te formy można uznać za poprawne.

Dodatkowym problemem może być jednak nazwa autonomicznego obwodu w Związku Radzieckim, który funkcjonował na terenie regionu w latach 1923–1991 i jego pełna nazwa w języku rosyjskim to Нагорно-Карабахская автономная область. W języku polskim występują dwa ekwiwalenty tej nazwy: Autonomiczny Obwód Górskiego Karabachu (por. Nowe spojrzenie w naukach o polityce, Uniwersytet Warszawski, 2012) lub – częściej – Nagorno-Karabachski Obwód Autonomiczny (spopularyzowana na portalach historycznych, a także przez Wikipedię). Wydaje się więc, że można zastosować określenie Nagorno-Karabachski (w rozpowszechnionej pisowni), ale tylko w sytuacji, gdy odnosimy się nie do regionu, a do obwodu z czasów ZSRR.

Magda Buchowska

Wprawdzie zgodnie z regułą [40] Zasad pisowni „przymiotnikowy przyrostek -ski, dodany do rzeczowników o temacie zakończonym na: g, ch, z, s, sz, ż, c, szcz, śl, rk, rg, tworzył na granicy rdzenia i przyrostka różnego rodzaju grupy spółgłoskowe, które w przeszłości ulegały uproszczeniu, doprowadzając do współczesnej postaci tych przymiotników”, np. Czech – czeski (nie: czechski), Włoch – włoski (nie: włochski), a zatem od postaci Nagorny Karabach powinien powstać przymiotnik nagornokarabaski, ale od niektórych rzeczowników o tematach zakończonych na ch przyrostek ‑ski tworzy również od pełnego tematu, por. Kazach – kazaski i kazachski. Formę nagornokarabachski można zatem zaakceptować.

Należałoby jednak polecić pisownię bez łącznika: nagornokarabachski, bowiem zgodnie z zasadą [43] Zasad pisowni „od dwuczłonowych nazw miejscowych składających się z przymiotnika i rzeczownika tworzymy przymiotniki pisane bez łącznika”, np. Jelenia Góra – jeleniogórski, Nowa Huta – nowohucki.

Ewa Rogowska-Cybulska

Szkoła średnia to nazwa pospolita, a nie nazwa własna tej szkoły, więc wyrażenie szkoła średnia powinniśmy zapisywać małą literą: szkoła średnia w Solcu nad Wisłą.

Aleksandra Wysińska

Wyrażenie szkoła kadetów powinno być pisane małymi literami, jeśli chodzi o typ szkoły, natomiast wielkimi, jeśli jest to nazwa własna konkretnej placówki. W wypadku szkoły założonej przez Stanisława Leszczyńskiego wyrażenie to odnosi się zapewne do placówki we francuskim Lunéville – L’Ecole de Cadet. Nazwa ta była różnorodnie tłumaczona na język polski, używano określeń Szkoła Rycerska, Akademia z Lunéville Stanisława Leszczyńskiego lub właśnie Szkoła Kadetów, która to nazwa jest najwierniejszym tłumaczeniem francuskiego pierwowzoru. Wydaje się zatem, że w przytoczonym zdaniu wyrażenie Szkoła Kadetów powinno być napisane wielkimi literami, choć użycie małych liter też nie byłoby błędem, tyle ze zdanie informowałoby wówczas tylko o typie szkoły, a nie o jej nazwie.

Paulina Osak

Zgodnie z regułą 18.27.1 Zasad pisowni wielką literą zapisujemy nazwy jednostek wojskowych traktowanych jako nazwy własne. Rumuńska Armia Ludowa to nazwa sił zbrojnych Rumunii w okresie socjalizmu. Wyrażenie to zapisujemy zatem dużymi literami.

Przytoczony kryptonim należy rozpocząć dużą literą. Wynika to z analogii do nazw operacji wojskowych, które, jak podaje Wielki słownik ortograficzny PWN, należy pisać wielką literą (porównaj np. Pustynna burza). Użycie cudzysłowu w wypadku kryptonimów nie jest jednoznacznie unormowane. Jednak, biorąc pod uwagę długość tej nazwy, zalecone byłoby jej wydzielenie cudzysłowem, aby była ona czytelna dla odbiorców opowiadania.

Paulina Osak

Zgodnie z regułą 20.10. Zasad pisowni nazwy wytworów przemysłowych, m.in. papierosów, zapisujemy małymi literami, piszemy zatem Palił carmeny, caro. Natomiast zgodnie z regułą 18.31. wielką literą zapisujemy nazwy firm, marek i typów wyrobów przemysłowych, napiszemy więc Palił papierosy marki Carmen i Caro.

Słowniki języka polskiego oraz słowniki ortograficzne nie notują tego wyrazu, jednak jest on często spotykany w tekstach religijnych. Beniamin był najmłodszym synem Jakuba i Racheli, a jego potomkowie wraz z potomkami pozostałych jedenastu synów Jakuba stworzyli dwanaście plemion Izraela.

Zgodnie z regułą [66] Zasad pisowni polskiej, która mówi, że nazwy członków narodów, ras i szczepów zapisujemy wielką literą, powinniśmy zatem pisać tę nazwę dużą literą: Beniaminici. Wszystkie 20 przykładów użycia tego wyrazu w różnych przypadkach gramatycznych, które znajdziemy w Narodowym Korpusie Języka Polskiego, też zostało zapisanych dużą literą.

Małą literą – jak podają słowniki – piszemy natomiast nazwę lewita ‘przedstawiciel jednej z grup kapłańskich, wywodzących się z pokolenia Lewiego’. Jednak w znaczeniu ‘przedstawiciel pokolenia Lewiego’ powinno się i tę nazwę zapisywać dużą literą, np. Pokolenia Judy, Beniaminici i Lewici mogli być nazywani Judejczykami gdyż zamieszkiwali Królestwo Judy.

Żaklina Kamińska

Ewa Rogowska-Cybulska

Pisownia wyrazu wyspy w nazwach geograficznych zależna jest od tego, czy słowo to jest integralną częścią całej nazwy, czy nie. Jeśli tak, tzn. wówczas, gdy drugi człon nazwy jest przymiotnikiem w mianowniku lub rzeczownikiem w dopełniaczu, wszystkie człony nazwy piszemy wielkimi literami, na przykład Wyspy Kanaryjskie, Wyspy Brytyjskie; Wyspy Admiralicji, Wyspy Cooka. W wypadku, w którym wyraz wyspy nie jest integralną częścią nazwy, czyli gdy drugi człon jest rzeczownikiem w mianowniku, piszemy go małą literą, na przykład wyspy Malediwy (możemy używać tylko nazwy Malediwy).

Paulina Osak

„Jeżeli nazwa zarówno jednowyrazowa, jak i opisowa, odnosi się do desygnatu, który wymaga wielkiej litery (np. do Boga, Kocioła, Watykanu), to nazwy te (wszystkie człony) zapisujemy wielką literą, natomiast jeżeli nazwa i jej opisowy zastępnik odnosi się do desygnatu, który nie wymaga wielkiej litery (np. do papieża, kościoła jako budynku), to zapisujemy ją małą literą” (Zasady pisowni słownictwa religijnego, 2005, s. 32). Zgodnie z powyższą zasady peryfrazy określające Matkę Boską zapisujemy wielką literą: Ucieczka Grzesznych, Panna Łaskawa.

Aleksandra Wysińska

Cudzysłów wydaje mi się w tym wyrażeniu niepotrzebny. Można go użyć do wyodrębnienia niektórych nazw własnych, lecz według zasady [98.C.3] Słownika ortograficznego PWN są to: przezwiska, mniej znane pseudonimy, kryptonimy organizacji, jednostki wojskowe oraz nazwy własnych instytucji lub obiektów, które występują na końcu wielowyrazowych nazw opisowych. Nazwy potraw w języku polskimi piszemy zaś małymi literami, taką pisownię zaleca też m.in. Mirosław Bańko w Poradni Językowej PWN (http://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/nazwy-potraw;16256.html). Poprawny zapis nazwy tej potrawy to zatem: ciasto tęczowe konfetti, podobnie jak ciasto red velvet i ciasto czekoladowe espresso.

Elżbieta Benkowska

W znaczeniu ‘Watykan’ i ‘siedziba papieża’ należy zapisać to wyrażenie wielkimi literami – Stolica Piotrowa. Taki zapis notują m.in. Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny pod red. H. Zgółkowej i Wielki słownik języka polskiego pod red. P. Żmigrodzkiego. Wyjątek stanowi zwrot zasiąść na stolicy Piotrowej ‘objąć urząd papieża’, w którym stolica zachowała swoje pierwotne znaczenie ‘tron’ i dlatego zapisywana jest małą literą.

Elżbieta Benkowska

Wojna secesyjna toczyła się między Konfederacją Południa, zwaną Południem, a Unią, zwaną Północą. Zgodnie z regułą 18.22. Zasad pisowni wielką literą należy zapisywać nazwy obszarów geograficzno-kulturowych, toteż poprawne są zapisy Północ i Południe. Natomiast wyrażenia stany południowe i stany północne – jako wyrażenia pospolite – zapisujemy małymi literami.

Żaklina Kamińska

Nazwy wydarzeń lub aktów dziejowych piszemy małą literą (Zasady pisowni i interpunkcji, PWN, [105] 20.6.). Autorzy wspomnianych zasad przytaczają m.in. następujące przykłady: druga wojna światowa, porozumienia sierpniowe, rewolucja francuska, potop szwedzki, aksamitna rewolucja. Opisując wydarzenia w Gruzji, powinniśmy zatem pisać rewolucja róż. Ta sama zasada obowiązuje przy portugalskiej rewolucji goździków, do której nawiązuje nazwa gruzińskiego przewrotu. Ta pisownia jest też upowszechniona w publikacjach prasowych (m.in. w tekstach na stronach internetowych Polskiego Radia).

Magdalena Buchowska

W nazwie własnej organizacji Bractwo Kaphornowców oba człony powinny być zapisane wielką literą, ale rzeczownik kaphornowiec to nazwa członka organizacji, a tego typu rzeczowniki zaliczamy do wyrazów pospolitych i piszemy je małą literą (np. filomata, peeselowiec, legionista ‘członek zespołu sportowego Legia’).

Aleksandra Wysińska

Wyrażenie rewolucja goździków (nazwa wojskowego zamach stanu w Portugalii w 1974 r.) należy do nazw wydarzeń historycznych, a nazwy wydarzeń, aktów dziejowych lub procesów historycznych piszemy małymi literami.

Nicole Wesołowska 

Słownik języka polskiego PWN pod redakcją Elżbiety Sobol z 2014 roku podaje pięć znaczeń wyrazu racja. Przy trzecim z nich, definiowanym jako ‘uzasadniona przyczyna, powód, podstawa do czegoś’, pojawia się termin dwuwyrazowy racja stanu, który oznacza ‘uznanie potrzeb i dobra państwa za najwyższą normę działania;. Polska racja stanu jest uszczegółowieniem tego terminu. Jest więc wyrażeniem pospolitym, które zgodnie z zasadami pisowni zapisujemy małymi literami: polska racja stanu.

Żaklina Kamińska

Wyraz komicja jest rzeczownikiem pospolitym, a nie nazwą własną starożytnego urzędu, więc obowiązuje tu zapis małą literą.

Aleksandra Wysińska

Przymiotniki dzierżawcze (odpowiadające na pytanie czyj?, odnoszące się do właściciela, autora, twórcy) utworzone od imion własnych, zakończone na -owski, -owy, -in, -yn, -ów, piszemy dużą literą, np. Sabałowe bajania, poezja Miłoszowa, Zosina chustka. Natomiast przymiotniki jakościowe (odpowiadające na pytanie jaki?, tzn. taki, który poprzez związek z kimś lub też ogólne nawiązanie do jakiejś postaci – czymś się charakteryzuje) utworzone od imion własnych piszemy małą literą, np. epoka zygmuntowska, ogród jordanowski, rok mickiewiczowski, porównanie homeryckie.

Pisownia przymiotnika w wyrażeniu bohaterowie S/sienkiewiczowscy zależy więc od znaczenia tego wyrażenia. Kmicic, Wołodyjowski, Zagłoba, Longinus Podbipięta to bohaterowie Sienkiewiczowscy, ale gdy mamy na myśli nie bohaterów stworzonych przez Sienkiewicza, lecz postaci do nich pod jakimś względem podobne, napiszemy bohaterowie sienkiewiczowscy, np. w zdaniu: „Rój” i jego żołnierze nie zostali przedstawieni jaki nieskalani bohaterowie sienkiewiczowscy.

Zgodnie z regułami pisowni dotyczącej nazewnictwa miejskiego piszemy park Kopernika, ponieważ w wypadku występowania na początku nazwy wielowyrazowej nazwy gatunkowej (np. ulica, park, zamek, pomnik, cmentarz) piszemy ją małą literą, a pozostałe słowa składające się na właściwą nazwę własną – piszemy wielką literą.

Magda Nasiłowska

Powyższe wielowyrazowe wyrażenie nazywające miejsce użyteczności publicznej należy zapisać odpowiednio małą i wielką literą, a więc: park Jordana. Pisownia ta podyktowana jest faktem, iż stojące na początku wyrażenia słowo park pełni w nim jedynie nazwę gatunkową (rodzajową), czyli określa rodzaj miejsca, na który wskazujemy.

Judyta Szynkarczyn

Pisownia tego wyrażenia zależy od intencji piszącego. Jeśli ma on na myśli operę, którego autorem jest Stanisław Moniuszko, to powinien napisać Straszny dwór (zgodnie z zasadą pisowni tytułów tylko pierwszy człon piszemy wielką literą). Jeżeli natomiast chodziłoby o zajazd/ hotel/ kawiarnię, to oba wyrazy napiszemy wielką literą (Straszny Dwór).

Milena Żołnowska

Podany tytuł ma wprawdzie charakter zwyczajowy, ale jest tytułem, a w tytułach tylko pierwszy wyraz zapisujemy wielką literą. Podany w pytaniu zapis jest zatem poprawny.

Nicole Wesołowska

Wyrażenie to powinno być zapisane małymi literami (wspólnoty mieszkaniowe), ponieważ występuje ono w liczbie mnogiej. Oznacza to, że pełni funkcję wyrazu pospolitego i nie odnosi się do konkretnej jednostki organizacyjnej.

Aleksandra Stosik

Stolemy to legendarne olbrzymy, które ponoć przed wiekami zamieszkiwały Kaszuby, a pozostałością po ich pobycie tutaj mają być liczne głazy, którymi te olbrzymy posługiwały się podczas walk bądź zabaw. Wyraz ten piszemy małą literą, ponieważ nie jest to nazwa własna tych legendarnych postaci, lecz nazwa ich typu, tak jak krasnoludki, smoki, dziwożony, rusałki czy czarownice.

Zgodnie z zasadami pisowni polskiej nazwy wydarzeń historycznych lub aktów dziejowych piszemy małą literą, np. powstanie warszawskie, rewolucja francuska, aksamitna rewolucja. Poprawnym zapisem nazwy wydarzeń na Ukrainie w okresie od 21 listopada 2014 do 23 stycznia 2005 r. jest więc: pomarańczowa rewolucja.

Alicja Ptak

Nazwa pokój westfalski odnosi się do wydarzenia historycznego, zgodnie z zasadami pisowni powinna więc być zapisana małymi literami. Niektóre nazwy zdarzeń historycznych można ze względów emocjonalnych zapisać wielkimi literami, np. Powstanie Styczniowe. Pokój westfalski nie ma jednak dla Polaków szczególnej wartości sentymentalnej, w związku z tym trudno wyobrazić sobie sytuację, w której zapisalibyśmy tę nazwę wielkimi literami.

Dagmara Kałkus

Według Zasad pisowni słownictwa religijnego zatwierdzonych przez Komisję Języka Religijnego Rady Języka Polskiego: „Wyrazy Boży / boży, Boski / boski w zależności od kontekstu mogą być pisane dużą lub małą literą (jako przymiotnik dzierżawczy od imienia własnego – dużą literą, jako przymiotnik jakościowy – małą literą)”. W połączeniu królestwa Bożego przymiotnik od rzeczownika Bóg ma charakter dzierżawczy (królestwo czyje? – Boże), toteż powinniśmy zapisać go wielką literą.

Poprawna forma to zakład jednoruchowy, ponieważ – jak czytamy w „Wielkim słowniku ortograficznym PWN” pod red. prof. E. Polańskiego – „przymiotniki złożone z członów nierównorzędnych znaczeniowo, tzn. takie, w których główne znaczenie zawarte jest w członie drugim, natomiast człon pierwszy określa bliżej to znaczenie, pisze się łącznie”. Wyraz jednoruchowy spełnia ten wymóg. Jest on złożeniem (od: jeden ruch), w którym pierwszy człon wskazuje na jednostkowość tego, co nazywa człon drugi.

Anna Nadrowska

Poprawna jest pisownia łączna: ultraobjętość. Według autorów Wielkiego słownika ortograficznego PWN (Warszawa 2016, s. 70-71) wyrazy pospolite z przedrostkami rodzimymi i obcymi (m.in. ekstra-, kontr-, między-, pseudo-, ultra- itp.) należy pisać łącznie (np. ultrablask).

Magda Nasiłowska

Wyrażenie to piszemy z łącznikiem, tj. diagnostyczno-orzecznicza, ponieważ w języku polskim przymiotniki zbudowane z członów  równorzędnych pisane są z łącznikiem (tu: ocena diagnostyczna i orzecznicza = ocena diagnostyczno-orzecznicza).

Urszula Wiśniewska

Zgodnie z zasadą, że wyrażenia, które składają się z przysłówka i przymiotnika lub imiesłowu odmiennego piszemy rozłącznie, poprawnym zapisem jest nowo powstałe państwo.

Należy jednak pamiętać, że od tej reguły są pewne odstępstwa. Niektóre połączenia scaliły się do tego stopnia, że traktujemy je jako wyrazy pisane łącznie. Dzieje się tak, gdy nie opisujemy doraźnej cechy danego obiektu, lecz jakąś jego cechę stałą. Zapiszemy na przykład zestaw głośnomówiący, bo mamy tu na myśli trwałą właściwość obiektu, ale już głośno mówiący nauczyciel, gdyż jest to jego cecha doraźna. Wyrażenia nowo powstałe państwo, które pojawia się w pytaniu, to jednak nie dotyczy: nowo powstały nie jest cechą stałą. Dodatkowo mamy tu do czynienia z przysłówkiem (nowo) i tzw. imiesłowem przeszłym (powstałe), który – ponieważ imiesłowy przeszłe nie są tworzone kategorialnie – należy w zasadzie do przymiotników. Takie połączenia zapisujemy osobno.

Mariola Sójka

Jest to przykład wyrażenia przyimkowego odpowiadającego na pytanie gdzie?, czyli połączenie przyimka za z rzeczownikiem granica, które piszemy rozdzielnie. Wyrażenie to zostałoby napisane łącznie, gdyby odpowiadało na pytanie czym? i występowało w narzędniku, gdyż wtedy funkcjonowałoby jako rzeczownik, a nie wyrażenie przyimkowe, np. zachwycać się zagranicą.

Joanna Milewska

W języku polskim wszystkie przedrostki, zarówno rodzime, jak i obce, pisze się łącznie z wyrazami pospolitymi, na przykład: pobłądzenie, pobratymiec, pochwalić, pociąć. W związku z tym wyrażenie komisja powypadkowa należy pisać łącznie.

Łukasz Graban

Przymiotnik złożony w nazwie diecezja kujawsko-pomorska podlega zasadzie dotyczącej pisowni przymiotników złożonych z członów równorzędnych znaczeniowo. Diecezja kujawsko-pomorska to diecezja obejmująca Kujawy i Pomorze – żadna z krain geograficznych nie jest w tej sytuacji nadrzędna wobec drugiej. W związku z tym przymiotnik w nazwie diecezja kujawsko-pomorska powinniśmy zapisywać z łącznikiem.

Dagmara Kałkus

Urszula Wiśniewska

Powyższy zapis nie jest poprawny. Kropkę możemy postawić po liczebnikach porządkowych zapisanych cyframi arabskimi, np. 48., czyli czterdziesty ósmy, choć zapis bez kropki też jest w tej sytuacji poprawny (natomiast zawsze bez kropki po cyfrze arabskiej zapisujemy liczebniki główne i zbiorowe). Podany w pytaniu wyraz (czterdziestoośmioosobowy) jest przymiotnikiem złożonym o pierwszym członie liczebnikowym. W takim wypadku pomiędzy cyfrą a drugim członem złożenia powinien wystąpić łącznik: 48-osobowy.

Jeśli leksem zatoka używany jest jako termin geograficzny, należy zapisać go małą literą (zasada [127] Słownika ortograficznego PWN), jeśli zaś jest częścią dwuczłonowej nazwy geograficznej, w której drugi człon jest rzeczownikiem w dopełniaczu lub przymiotnikiem w mianowniku, to należy zapisać go wielką literą (zasada [81]). W wypadku wyliczenia nazw geograficznych zawierających ten sam człon początkowy należy ten człon powtórzyć: Zatoka Tallińska i Zatoka Fińska.

Słownik ortograficzny PWN rejestruje przymiotnik tumski (od: tum ‘średniowieczny kościół katedralny lub kolegiata’) i przytacza następujące przykłady: zabytki tumskie oraz Ostrów Tumski (we Wrocławiu i Poznaniu). Można więc wysnuć wniosek, że jeśli mówimy o wzgórzu, na którym znajduje się średniowieczna kolegiata, należy zapisać je wzgórze tumskie. Wyjątkiem jednak będzie tu nazwa własna wzniesienia znajdującego się na terenie miasta Płocka, która brzmi właśnie Wzgórze Tumskie. W tym wypadku obowiązuje zapis wielkimi literami i taka też forma jest powszechnie stosowana (por. serwis internetowy miasta Płocka).

Magdalena Buchowska

Poprawna forma zapisu to Puszcza Zielona. Reguła zawarta w Wielkim słowniku ortograficznym PWN pod red. prof. E. Polańskiego mówi, że jeśli nazwa geograficzna lub miejscowa składa się z dwu członów i człon drugi jest rzeczownikiem w dopełniaczu albo przymiotnikiem w mianowniku, oba człony pisze się wielką literą. W przytoczonej nazwie drugi człon – Zielona – jest przymiotnikiem w mianowniku, dlatego całość należy zapisać wielkimi literami.

Anna Nadrowska

Zgodnie z zasadami pisowni dwuczłonowych nazw geograficznych, jeśli drugi człon takiej nazwy jest przymiotnikiem w mianowniku bądź rzeczownikiem w dopełniaczu, to oba człony należy zapisać wielką literą. Ponieważ drugi człon nazwy omawianej nazwy własnej stanowi przymiotnik w mianowniku, poprawny jest zapis Puszcza Darżlubska. Wyraz puszcza zapisalibyśmy małą literą, gdyby drugi człon był rzeczownikiem w mianowniku, jak to ma miejsce w wypadku takich nazw geograficznych jak m.in. półwysep Hel bądź wyspa Uznam.

Malwina Talaśka

Zasady pisowni polskiej mówią, że w dwuczłonowych nazwach geograficznych, gdy drugi człon jest rzeczownikiem w mianowniku, piszemy go wielką literą, natomiast człon pierwszy – małą. Poprawna jest zatem pisownia: jezioro Mausz.

Magda Nasiłowska

W tytułach gazet, czasopism, cykli wydawniczych oraz w nazwach wydawnictw seryjnych według zasady [85] Słownika ortograficznego PWN wielką literą piszemy wszystkie wyrazy, z wyjątkiem przyimków i spójników występujących wewnątrz tych nazw.

W podtytułach czasopism oraz w tytułach jednorazowych dodatków, decyzją Rady Języka Polskiego z 21 maja 2002 roku (zmodyfikowaną 23 marca 2009 roku), wielką literą pisze się człon pierwszy, a pozostałe zaś – małą.

Poprawny zapisem będzie zatem: Okolice. Rocznik etnograficzny.

Elżbieta Benkowska

Oryginalny tytuł zbioru tekstów autorstwa Jana Chryzostoma Paska to po prostu Pamiętniki. Dlatego poprawnie powinno się pisać „Pamiętniki” Paska, tak jak np. „Krzyżacy” Sienkiewicza. Wynika to z zasady, że wielką literą piszemy pierwszy wyraz w jedno- i wielowyrazowych tytułach utworów literackich i naukowych (Zasady pisowni i interpunkcji, PWN, [[73] 18.16.). Słowo pamiętnik oznacza jednak również gatunek literacki, a nazwę pospolitą pamiętnik powinno się pisać małą literą. Gdy zatem mamy na myśli gatunek literacki, należy stosować drugą wersję poprawnego zapisu, tj. pamiętniki Paska, tak jak np. wiersze Szymborskiej.

Magdalena Buchowska

Zgodnie z Zasadami pisowni i interpunkcji PWN ([113] 20.14.), nazwy urzędów, władz, instytucji, organizacji, zakładów używane w znaczeniu nazw pospolitych piszemy małą literą. Wyrażenie ogród zoologiczny jest nazwą pospolitą. Wielkimi literami można by ją zapisać jedynie wówczas, gdyby była to oficjalna nazwa konkretnego zakładu. Oficjalną nazwą gdańskiego zoo jest jednak Miejski Ogród Zoologiczny „Wybrzeża”, zapis wyrażenia podanego w pytaniu wielkimi literami nie ma więc uzasadnienia. Piszemy zatem: ogród zoologiczny w Oliwie.

Magdalena Buchowska

Wyrazy pospolite używane w znaczeniu nazw własnych zapisujemy wielką literą, czyli wyraz Wyspy w znaczeniu Wielka Brytania zapisujemy wielką literą. Wyraz wyspa nie jest jednak ekwiwalentem nazwy Wielka Brytania, więc zapisujemy go małą literą.

Aleksandra Wysińska

Mamy tu do czynienia z przymiotnikiem jakościowym utworzonym od słowa Bóg. Autorzy Zasad pisowni i interpunkcji PWN ([130] 20.31.) informują, że przymiotniki jakościowe utworzone od imion własnych piszemy małą literą, ale zauważają również, że na szczególną uwagę zasługują przymiotniki, które odnoszą się do Chrystusa lub Boga. Wynika to z faktu, że choć zazwyczaj w połączeniach wyrazowych pisze się je małymi literami, to jednak w niewielkiej grupie tych związków tradycyjnie przymiotniki te piszemy wielkimi literami, np. iskra boża, palec boży, pokój boży, ale: Syn Boży, Baranek Boży. Natomiast prof. Mirosław Bańko z Uniwersytetu Warszawskiego w jednej ze swoich porad językowych dotyczących wyrażenia prawo boże sugeruje, że choć przytoczony kontekst nie wymaga użycia wielkiej litery, to jej zastosowanie zależy od stosunku do spraw wiary osoby piszącej (http://sjp.pwn.pl/poradnia, 2003).

Można zatem założyć, że obydwie wersje są dopuszczalne. Obydwie są też rozpowszechnione w tekstach internetowych. Warto też zauważyć, że równie często (jeśli nie częściej) występuje też połączenie wyroki boskie – a to za sprawą powiedzenia Niezbadane są wyroki boskie.

Magdalena Buchowska

„Jeżeli nazwa zarówno jednowyrazowa, jak i opisowa, odnosi się do desygnatu, który wymaga wielkiej litery (np. do Boga, Kocioła, Watykanu), to nazwy te (wszystkie człony) zapisujemy wielką literą, natomiast jeżeli nazwa i jej opisowy zastępnik odnosi się do desygnatu, który nie wymaga wielkiej litery (np. do papieża, kościoła jako budynku), to zapisujemy ją małą literą” (Zasady pisowni słownictwa religijnego, 2005, s. 32). Zgodnie z powyższą zasady peryfrazy określające Matkę Boską zapisujemy wielką literą: Ucieczka Grzesznych, Panna Łaskawa.

Aleksandra Wysińska

Cudzysłów wydaje mi się w tym wyrażeniu niepotrzebny. Można go użyć do wyodrębnienia niektórych nazw własnych, lecz według zasady [98.C.3] Słownika ortograficznego PWN są to: przezwiska, mniej znane pseudonimy, kryptonimy organizacji, jednostki wojskowe oraz nazwy własnych instytucji lub obiektów, które występują na końcu wielowyrazowych nazw opisowych. Nazwy potraw w języku polskimi piszemy zaś małymi literami, taką pisownię zaleca też m.in. Mirosław Bańko w Poradni Językowej PWN (http://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/nazwy-potraw;16256.html). Poprawny zapis nazwy tej potrawy to zatem: ciasto tęczowe konfetti, podobnie jak ciasto red velvet i ciasto czekoladowe espresso.

Elżbieta Benkowska

Szkoła średnia to nazwa pospolita, a nie nazwa własna tej szkoły, więc wyrażenie szkoła średnia powinniśmy zapisywać małą literą: szkoła średnia w Solcu nad Wisłą.

Aleksandra Wysińska

W znaczeniu ‘Watykan’ i ‘siedziba papieża’ należy zapisać to wyrażenie wielkimi literami – Stolica Piotrowa. Taki zapis notują m.in. Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny pod red. H. Zgółkowej i Wielki słownik języka polskiego pod red. P. Żmigrodzkiego. Wyjątek stanowi zwrot zasiąść na stolicy Piotrowej ‘objąć urząd papieża’, w którym stolica zachowała swoje pierwotne znaczenie ‘tron’ i dlatego zapisywana jest małą literą.

Elżbieta Benkowska

Nazwy wydarzeń lub aktów dziejowych piszemy małą literą (Zasady pisowni i interpunkcji, PWN, [105] 20.6.). Autorzy wspomnianych zasad przytaczają m.in. następujące przykłady: druga wojna światowa, porozumienia sierpniowe, rewolucja francuska, potop szwedzki, aksamitna rewolucja. Opisując wydarzenia w Gruzji, powinniśmy zatem pisać rewolucja róż. Ta sama zasada obowiązuje przy portugalskiej rewolucji goździków, do której nawiązuje nazwa gruzińskiego przewrotu. Ta pisownia jest też upowszechniona w publikacjach prasowych (m.in. w tekstach na stronach internetowych Polskiego Radia).

Magdalena Buchowska

Wyraz komicja jest rzeczownikiem pospolitym, a nie nazwą własną starożytnego urzędu, więc obowiązuje tu zapis małą literą.

Aleksandra Wysińska

W nazwie własnej organizacji Bractwo Kaphornowców oba człony powinny być zapisane wielką literą, ale rzeczownik kaphornowiec to nazwa członka organizacji, a tego typu rzeczowniki zaliczamy do wyrazów pospolitych i piszemy je małą literą (np. filomata, peeselowiec, legionista ‘członek zespołu sportowego Legia’).

Aleksandra Wysińska

Zapis przy użyciu małej lub wielkiej litery zależy w tym przypadku od znaczenia wyrazu. Jeśli leksem ten odnosi się do gatunku/rodzaju zwierzęcia (mitologicznego konia ze skrzydłami i głową gryfa), należy zapisać go minuskułą: hipogryf, lecz gdy jest to imię lub nazwa własna, to poprawną formą będzie Hipogryf.

Elżbieta Benkowska

Jak podaje Wielki słownik ortograficzny PWN z 2016 roku, łącznik stosujemy, gdy „nazwa miejscowa składa się z dwu lub więcej członów rzeczownikowych, które wspólnie identyfikują jednostkę administracyjną lub/i geograficzną, a więc miejscowość lub jej część”. W przypadku nazwy Bielsko-Biała należy zastosować łącznik, ponieważ mamy tu do czynienia z dwoma członami rzeczownikowymi. Z kolei nazwa Biała Podlaska składa się z dwóch członów przymiotnikowych, z których pierwszy jest nadrzędny wobec drugiego i pełni funkcję rzeczownika. Dwuczłonowe nazwy miejscowe z członem podrzędnym przymiotnikowym piszemy bez łącznika, np. Gorzów Wielkopolski, Ostrów Mazowiecka, Dąbrowska Górnicza, Biała Piska. Tak też – bez łącznika – piszemy Biała Podlaska.

Dorota Raczkiewicz

Okraszone to imiesłów przymiotnikowy. Zgodnie z uchwałą Rady Języka Polskiego z 9 grudnia 1997 roku partykułę nie jako wykładnik zaprzeczenia z imiesłowami przymiotnikowymi (czynnymi i biernymi) piszemy łącznie, niezależnie od tego, czy zostały one użyte w znaczeniu przymiotnikowym czy czasownikowym (zasada [168] w Wielkim słowniku ortograficznym PWN). Pisownia ziemniaki niczym nieokraszone jest więc na pewno poprawna.

Nowa reguła pozwala też jednak na oboczną rozdzielną pisownię partykuły nie z imiesłowami przymiotnikowymi, jeśli zostały one użyte czasownikowo (opisują cechę chwilową). W związku z tym, jeśli imiesłów okraszone został użyty w tym wyrażeniu w znaczeniu czasownikowym, dopuszczalne jest również zastosowanie pisowni rozdzielnej, np. Przez roztargnienie podała na stół ziemniaki niczym nie okraszone i musiała wrócić z nimi do kuchni.

Poprawny jest zapis wewnątrzkontynentalny. Pierwszy człon wewnątrz jest przedrostkiem, a w języku polskim wszystkie przedrostki (rodzime i obce) zapisuje się łącznie z wyrazami pospolitymi.

Sylwia Formela

Wyrażenie to nazywa produkt, który ma wysoką marżę. Z tej definicji wynika, że człony, z których powstał ów przymiotnik złożony: wysoka i marża, pozostają ze sobą w stosunku nierównorzędnym (człon wysoka określa człon marża). Przymiotniki złożone z członów nierównorzędnych zapisujemy łącznie, dlatego piszemy produkt wysokomarżowy.

Teresa Topolska

Zgodnie z zasadami pisowni przymiotników złożonych ich pisownia zależy od tego, czy poszczególne człony są wobec siebie równorzędne, czy nierównorzędne pod względem znaczeniowym. Połączenia członów znaczeniowo równorzędnych piszemy z łącznikiem, natomiast połączenia członów nierównorzędnych, tzn. takich, w których jeden z członów jest określany przez drugi, piszemy łącznie.

Przymiotnik normalizacyjno+językowy znaczy ‘dotyczący normalizacji językowej’, więc jego człony łączą się w stosunku nadrzędno-podrzędnym (nierównorzędnym). Zatem poprawny zapis to: normalizacyjnojęzykowy.

Anna Ślusarska

Wyrażenie: opis materiałowo-techniczny piszemy z łącznikiem, ponieważ wyrazy techniczny i materiałowy łączą się tu w stosunku równorzędnym (tzn. jest to opis i materiałowy, i techniczny). Przymiotniki złożone z dwóch członów równorzędnych piszemy zawsze z łącznikiem, np. flaga biało-czerwona ‘flaga biała i czerwona’, kraj przemysłowo-rolniczy ‘kraj przemysłowy i rolniczy’.

W języku polskim wszystkie przedrostki, zarówno rodzime, jak i obce, pisze się łącznie z wyrazami pospolitymi. W związku z tym wyrażenie komisja powypadkowa należy pisać łącznie.

Marta Wałdoch

Zgodnie z zasadami pisowni przedrostki pochodzenia obcego w wyrazach pospolitych piszemy łącznie, dlatego prawidłowy zapis to eksopozycjonista. Można jednak spotkać się z pisownią z łącznikiem: eks-opozycjonista, gdyż taki zapis był do niedawna dopuszczalny.

Agnieszka Puchała

Wielki słownik ortograficzny języka polskiego PWN pod red. Edwarda Polańskiego oraz  Słownik języka polskiego PWN podają zapis połączenia badawczo-rozwojowy z łącznikiem. Taki zapis wynika z reguły nakazującej przy zapisywaniu przymiotników złożonych z członów równorzędnych stosować łącznik, a przymiotnik badawczo-rozwojowy należy właśnie do przymiotników o członach równorzędnych: działalność badawczo-rozwojowa to ‘działalność i badawcza, i rozwojowa’.

Powyższy wyraz możemy zapisać na dwa sposoby: stopięćdziesięciomilimetrowy lub 150‑milimetrowy. Przymiotniki złożone z członów nierównorzędnych znaczeniowo, również te, które rozpoczynają się od członu liczebnikowego, zapisujemy łącznie, np. dwusamogłoskowy, sześcioipółletni i właśnie  stopięćdziesięciomilimetrowy. Z kolei w wyrazach złożonych z cyfrą lub literą w pierwszym członie stosujemy łącznik, np. 30-lecie, n-liniowy, 123-centymetrowy i właśnie 150‑milimetrowy.

Natalia Wyrwicka

Powyższy zapis nie jest poprawny. Kropkę możemy postawić po liczebnikach porządkowych zapisanych cyframi arabskimi, np. 48., czyli czterdziesty ósmy, choć zapis bez kropki też jest w tej sytuacji poprawny (natomiast zawsze bez kropki po cyfrze arabskiej zapisujemy liczebniki główne i zbiorowe). Podany w pytaniu wyraz (czterdziestoośmioosobowy) jest przymiotnikiem złożonym o pierwszym członie liczebnikowym. W takim wypadku pomiędzy cyfrą a drugim członem złożenia powinien wystąpić łącznik: 48-osobowy.

Tak, taka pisownia jest poprawna. W jedno- i wielowyrazowych tytułach utworów literackich i naukowych wielką literą zapisujemy tylko pierwszy wyraz, np. Ziemia obiecana, Fizyka ciała stałego. Od tej reguły istnieją wprawdzie pewne wyjątki – wielkimi literami zapisujemy nazwy takie, jak: Stary Testament, Nowy Testament, Magna Charta Libertatum, Pismo Święte, Biblia Tysiąclecia oraz tytuły ksiąg biblijnych – ale Psałterz floriański do tych wyjątków nie należy.

Natalia Wyrwicka

W tej sytuacji wszystko zależy od intencji piszącego. Jeśli ma na myśli konkretny dział, którego nazwą własną jest Dział Zaopatrzenia, to – jak wszystkie nazwy własne – należy zapisać ją wielkimi literami. Jeśli zaś chodzi po prostu o dział firmy, który nie ma oficjalnej nazwy lub brzmi ona inaczej niż Dział Zaopatrzenia i używamy tego sformułowania potocznie, powinno ono zastać zapisane małymi literami.

Teresa Topolska

Taka pisownia nie jest poprawna. Zgodnie z zasadą dotyczącą pisowni tytułów książek tylko pierwszy wyraz pisany jest w nich wielką literą, chyba że na kolejnych miejscach występują nazwy własne (np. Pan Tadeusz). To znaczy, że tytuły książek, podobnie jak tytuły artykułów, filmów, programów telewizyjnych i piosenek, zapisujemy jak zdania: wielką literę stawiamy tylko na początku tytułu i w występujących w nim nazwach własnych. Prawidłowym zapisem tytułu książki jest Dyktatura gender. Wyrażenie „Dyktatura Gender” mogłoby być natomiast tytułem czasopisma, ponieważ w tytułach czasopism wielką literą piszemy wszystkie wyrazy z wyjątkiem przyimków i spójników występujących wewnątrz tytułu.

Mariola Sójka

Nie. Nie jest to nazwa ani święta, ani indywidualnej imprezy międzynarodowej lub krajowej. Nazwy obrzędów, zabaw (w tym studniówki, balu maturalnego i innych balów) oraz zwyczajów pisze się od małej litery.

Sylwia Formela

Większość polskich wyrazów zapisujemy od małej litery. Użycie wielkiej litery musi być zawsze jakoś uzasadnione: względami składniowymi, zwyczajowymi, znaczeniowymi lub grzecznościowymi. Względy znaczeniowe nakazują pisanie od wielkiej litery nazw własnych, a od małej litery – nazw pospolitych. Nazwa własna tylko wskazuje na obiekt, ale nie określa jego cech charakterystycznych. Takie cechy są natomiast określane przez nazwy pospolite. W związku z tym, że w podanym przykładzie otrzymujemy informację o cechach ogrodu, nazwę tę uznajemy za pospolitą, dlatego prawidłowy zapis to mieszkanie z ogrodem dachowym.

Agnieszka Puchała

Pod hasłem boży w Wielkim słowniku ortograficznym języka polskiego pod red. Edwarda Polańskiego czytamy: „palec boży, iskra boża, świat boży, boża krówka, ale: Syn Boży, Baranek Boży, łaska Boża, prawda Boża, królestwo Boże”. Połączenie błogosławieństwo Boże należy pod względem znaczenia raczej do tej drugiej grupy. Również w Narodowym Korpusie Języka Polskiego na 98 użyć wyrażenia błogosławieństwo Boże tylko w jednym przymiotnik Boży pisany jest małą literą.

Pisownia tego wyrażenia zależy od tego, czy mamy na myśli typ dokumentu, czy nagłówek umieszczony na świadectwie. W pierwszym wypadku, tzn. gdy mamy do czynienia z nazwą pospolitą o znaczeniu ‘dokument zawierający wyniki maturalne’, oba człony powinny być pisane małymi literami: świadectwo dojrzałości, tak jak w innych nazwach pospolitych, np. dowód osobisty. Natomiast w drugim wypadku chodzi o rodzaj tytułu, dlatego zgodnie z zasadami pisowni tytułów pierwszy człon tego wyrażenia piszemy wielką literą, natomiast drugi małą: Świadectwo dojrzałości.

Alicja Sierotzka

Zapis tytułu powieści w tej formie jest niepoprawny, ponieważ w jedno- i wielowyrazowych tytułach utworów literackich i naukowych (np. książek, wierszy, piosenek, filmów, sztuk teatralnych), a także w tytułach ich rozdziałów, w tytułach dzieł sztuki, zabytków językowych, odezw, deklaracji i ustaw wielką literą piszemy tylko pierwszy wyraz. Poprawna jest zatem tylko wersja Stolemowe znamię.

Małgorzata Sańko 

Według zasad pisowni nazw geograficznych w nazwach dwuczłonowych, w których drugi wyraz to rzeczownik w dopełniaczu (Rzeka Świętego Wawrzyńca) albo przymiotnik w mianowniku (Kanał Północny), oba człony pisze się wielką literą. Ponieważ Kanał Kiloński jest nazwą geograficzną, której drugi człon to przymiotnik w mianowniku, również rzeczownik Kanał zapisujemy w niej dużą literą.

Alicja Sierotzka

Zgodnie z regułami ortograficznymi w tytułach wieloczłonowych pierwszy wyraz piszemy wielką literą, a kolejne małą, chyba że któryś z następnych członów jest nazwą własną, np. Ania z Zielonego Wzgórza. Relatywizm to jednak wyraz pospolity, dlatego poprawną formą zapisu tego tytułu jest Dyktatura relatywizmu.

Alicja Sierotzka

Dla rzeczownika o znaczeniu ‘koło widokowe, rodzaj karuzeli obracającej się na poziomej osi’ pisownia Diabelski Młyn jest niepoprawna. Poprawnym zapisem jest w tym wypadku diabelski młyn. Rzeczownik ten oznacza przecież nie jednostkowy, niepowtarzalny obiekt, lecz typ, rodzaj obiektu, jest zatem nazwą pospolitą, a rzeczowniki pospolite piszemy w języku polskim małymi literami.

Jako tytuł spektaklu teatralnego na podstawie utworu Erica Assousa wyrażenie to zapisujemy natomiast następująco: Diabelski młyn, ponieważ w tytułach utworów literackich od wielkiej litery zaczynamy tylko pierwszy wyraz.

Zapis Diabelski Młyn byłby natomiast poprawny na przykład jako nazwa kawiarni.

Poprawna jest pisownia łączna (bez dywizu oraz spacji): ultrablask, ponieważ, jak podają autorzy Wielkiego słownika ortograficznego PWN (Warszawa 2016, s. 70–71), wyrazy pospolite z przedrostkami rodzimymi i obcymi (takimi jak ekstra-, kontr-, między-, pseudo-, także ultra- itp.) pisze się łącznie (np. ultrafiolet). Tak jest również w przypadku ultrablasku.

Alicja Sierotzka

Łączny zapis tobyś jest poprawny. Ponieważ to pełni w tym wypadku funkcję spójnika, a połączenia cząstki by ze spójnikami piszemy łącznie, więc połączenie toby należy pisać łącznie. Natomiast końcowe ‑ś jest ruchomą końcówką 2. osoby liczby pojedynczej czasownika, a ruchome końcówki czasowników piszemy łącznie z poprzedzającymi je wyrazami, np. Czyś tam był?, Gdzieś był?, Aleś nabroił!, Tyś tego nie mógł zrobić.

Marta Wałdoch

Zgodnie z nową zasadą, obowiązującą od 9 grudnia 1997 r., partykułę nie jako wykładnik zaprzeczenia piszemy z imiesłowami przymiotnikowymi (czynnymi i biernymi) łącznie, niezależnie od tego, czy występują w zdaniu w znaczeniu przymiotnikowym czy czasownikowym. Nadal dopuszczalna jest jednak również dawna pisownia, zależna od znaczenia: łączna w wypadku znaczenia przymiotnikowego i rozdzielna w wypadku znaczenia czasownikowego.

A zatem zapis stoliki nieobjęte sprzedażą jest poprawny niezależnie od znaczenia, w jakim tego wyrażenia użyjemy, ale w znaczeniu czasownikowym, czynnościowym, poprawna jest również pisownia rozdzielna, np. W styczniu do sprzedaży trafiły stoliki nie objęte sprzedażą w roku ubiegłym.

Aby odpowiedzieć na pytanie o poprawny zapis wyrażenia lokomotywa spalinowo+elektryczna, trzeba ustalić rodzaj relacji zachodzącej między członami określającymi rzeczownik lokomotywa. Parafrazując to wyrażenie, przekonamy się, że te dwa człony są równorzędne znaczeniowo, ponieważ lokomotywa jest jednocześnie spalinowa i elektryczna; formalnym wyznacznikiem równorzędności jest tu spójnik i, który mógłby wystąpić między obu członami. Jak podaje Wielki słownik ortograficzny PWN, przymiotniki złożone z członów równorzędnych znaczeniowo zapisujemy z łącznikiem, poprawny jest zatem zapis lokomotywa spalinowo-elektryczna.

Monika Siuda

Tak, zapis ten jest poprawny. W tym zadaniu jak by nie jest użyte w znaczeniu porównawczym. Jest to połączenie zaimka przysłownego jak i partykuły by (jak by = w jaki sposób by?).

Paulina Sławik

Przymiotniki złożone z dwóch członów równorzędnych znaczeniowo piszemy zawsze z łącznikiem. Wyznacznikiem formalnym może być tu spójnik „i”, który podstawiamy zamiast łącznika, np. kraj przemysłowo-rolniczy ‘kraj przemysłowy i rolniczy’. Piszemy zatem: dyżur popołudniowo-nocny ‘dyżur popołudniowy i nocny’.

Aleksandra Matusiak

Zgodnie z zasadami pisowni w dwuczłonowych nazwach geograficznych, gdy drugi człon jest rzeczownikiem w dopełniaczu (np. Góra Kościuszki, Morze Barentsa, Półwysep Melville’a) lub przymiotnikiem w mianowniku (np. Góry Stołowe, Morze Japońskie, Półwysep Bałkański), oba człony piszemy wielką literą. W wypadku Półwyspu Krymskiego drugi człon nazwy jest przymiotnikiem w mianowniku, zatem oba człony należy zapisywać wielką literą.

Dorota Raczkiewicz

Zapis nasza Mała Ojczyzna jest poprawny, ale fakultatywnie, przede wszystkim bowiem zapisujemy to wyrażenie – jako pospolite – małymi literami. Wyrażenie Mała Ojczyzna można jednak zapisać wielkimi literami ze względów uczuciowych lub dla uwydatnienia szacunku, podobnie jak wyrazy Ojczyzna, Kraj, Orzeł Biały, Naród, Państwo, Rząd. Natomiast cudzysłów jest w tym zapisie zbędny.

Marta Wałdoch

Zgodnie z zasadami pisowni przymiotniki utworzone od imion, nazwisk, pseudonimów itp., odpowiadające na pytanie jaki? i określające rzeczy lub zjawiska podobne w określony sposób do tych, które są charakterystyczne dla osoby, od której nazwiska przymiotnik utworzono, piszemy małą literą. W tym wypadku napiszemy np. lukullusowa uczta ‘uczta wystawna, odznaczająca się obfitością i smakowitością potraw, czyli taka, jakie wyprawiał Lukullus’.

Jeśli jednak przymiotnik odpowiada na pytanie czyj?, zapisujemy go wielką literą. W tym wypadku napiszemy np. Lukullusowa willa ‘willa Lukullusa’.

Monika Duda

Oba człony tego wyrażenia należy pisać małą literą, gdyż jest to nazwa pospolita. Pisownia od dużej litery byłaby zasadna tylko wtedy, gdyby wyrażenie to pełniło funkcję tytułu (wtedy napisalibyśmy: Egzamin dojrzałości).

Paulina Sławik

W przytoczonym zdaniu niepoprawnie użyto dużej litery w rzeczowniku sąd. Rzeczownik ten pełni w tym zdaniu funkcję wyrazu pospolitego (świadczy o tym czasownik przedstawia), toteż powinno napisać się go małą literą. Użycie wielkiej litery byłoby uzasadnione w przypadku, gdyby w zdaniu podano tytuł obrazu Rubensa „Sąd Parysa”. Wtedy wyraz sąd byłby częścią nazwy własnej, a nazwy własne piszemy wielką literą.

Magdalena Szyłak

Przymiotnik ten zapisujemy wielką literą, jeśli jest to przymiotnik dzierżawczy (odpowiadający na pytanie: czyj?), np. Kasprowiczowski tomik, strofy Kasprowiczowskie, Kasprowiczowska Harenda, natomiast małą literą, jeśli zostanie on użyty jako przymiotnik jakościowy (odpowiadający na pytanie jaki?), np. wieczór kasprowiczowski ‘wieczór poezji Jana Kasprowicza’, konkurs kasprowiczowski ‘konkurs poświęcony Janowi Kasprowiczowi’, obchody kasprowiczowskie ‘obchody ku czci Jana Kasprowicza’. Wielką literę stosujemy również wtedy, gdy przymiotnik ten wchodzi w skład wieloczłonowych nazw własnych, np. Rocznik Kasprowiczowski, Rok Kasprowiczowski, I Zlot Kasprowiczowski.

Jak podają Zasady pisowni i interpunkcji, w dwuczłonowych nazwach geograficznych, w których człon drugi jest – jak w tym wypadku – przymiotnikiem w mianowniku, oba człony pisze się wielką literą (Wielki słownik ortograficzny, red. E. Polański, PWN, Warszawa 2006, s. 48). Poprawny jest więc zapis: Jezioro Białe.

Katarzyna Bliźniewska

Użycie wielkiej litery ze względów uczuciowych i grzecznościowych jest indywidualną sprawą piszącego. Przepisy ortograficzne pozostawiają w tym wypadku użytkownikom języka dużą swobodę, ponieważ użycie wielkiej litery jest wyrazem ich postawy uczuciowej (np. szacunku, miłości, przyjaźni) w stosunku do osób, do których piszą, lub w stosunku do tego, o czym piszą.

Wielką literą piszemy m.in. nazwy osób, do których się zwracamy w listach prywatnych i oficjalnych oraz w podaniach urzędowych, a także nazwy osób bliskich adresatowi lub piszącemu. Pisownia wielką literą obejmuje również przymiotniki i zaimki, które się odnoszą do tych nazw osób. Nazwy osób trzecich, jeśli te osoby są bliskie nam lub osobie, do której się zwracamy, także możemy wyróżnić wielką literą.

Rozpatrywane zdanie w swojej wzorcowej formie powinno zatem być zapisane następująco: Przesyłam życzenia Panu wraz z Rodziną.

Aleksandra Matusiak

Prawidłowy zapis to prace ogólnoporządkowe. Zasady pisowni polskiej mówią, że przymiotniki złożone z dwóch członów nierównorzędnych znaczeniowo (tj. gdy główne znaczenie zawarte jest w członie drugim, natomiast człon pierwszy tylko określa je bliżej) piszemy łącznie. W tym wypadku chodzi o prace porządkowe, a człon  ogólno- charakteryzuje bliżej rodzaj tych prac porządkowych (ogólne prace porządkowe).

Anna Bokwa

Jak podają Zasady pisowni i interpunkcji, wszystkie przedrostki, zarówno rodzime, jak i obce, z wyrazami pospolitymi pisze się łącznie (Wielki słownik ortograficzny, red. E. Polański, PWN, Warszawa 2006, s. 69). Zatem poprawny jest zapis: pozaantenowy telefoniczny dyżur specjalisty.

Katarzyna Bliźniewska

W języku polskim zestawienia, których pierwszym członem jest przysłówek, a drugim imiesłów odmienny lub przymiotnik, zapisujemy oddzielnie. W przypadku wyrażenia nowo zjednany pierwszym członem jest właśnie przysłówek, a drugim – imiesłów przymiotnikowy. Dlatego to połączenie zapisujemy oddzielnie.

Istnieją wprawdzie połączenia przysłówka oraz imiesłowu lub przymiotnika, które zapisujemy łącznie. Dzieje się tak wtedy, kiedy elementy tych połączeń scaliły się i nie wykazują doraźnej cechy obiektu, do którego się odnoszą, lecz oznaczają jego stałą właściwość, np. klej szybkoschnący. W wypadku zestawienia nowo zjednany taka sytuacja jednak na pewno nie zachodzi.

Elżbieta Stopa

Zgodnie z zasadami pisowni łącznej i rozłącznej, jeśli mamy do czynienia z przymiotnikiem złożonym z dwu członów nierównorzędnych znaczeniowo, tzn. takich, w których główne znaczenie zawarte jest w członie drugim, natomiast człon pierwszy określa bliżej to znaczenie, pisownia powinna być łączna. Jeśli natomiast dany przymiotnik złożony jest z dwóch członów równorzędnych znaczeniowo, powinien być zapisany z łącznikiem między obu członami. W wyżej wymienionym wypadku należałoby więc określić, czy larwy są koloru żółtego o odcieniu brunatnym (wtedy obowiązuje pisownia łączna: brunatnożółte larwy), czy też są na przykład żółte z brunatnymi plamami (wtedy poprawna jest pisownia z łącznikiem: brunatno-żółte larwy).

 Agnieszka Gorlak

Prawidłowy jest zapis pierwszy po Bogu, ponieważ wyrażenie to charakteryzuje czyjąś rolę poprzez odniesienie do Boga. Dotyczy ono przede wszystkim kapitana statku lub dowódcy okrętu – jako tych, nad którymi jest już tylko Bóg, ponieważ na morzu nie mają nad sobą zwierzchników, np. Każdy, kto zdecydował się popłyną, musi pamiętać, że – jak to na statku – kapitan jest pierwszy po Bogu i ma zawsze rację; Oczywiście na mostku zawsze musiał pozostawać kapitan, zastępca dowódcy okrętu lub oficer upoważniony przez pierwszego po Bogu (cytaty z Internetu). Rzadziej pierwszymi po Bogu nazywa się inne osoby, które w danym miejscu są najważniejsze, np. Instruktorka prowadząca zajęcia jest pierwsza po Bogu w naszym studio; Często jest tak, że panie w rejestracji, jako pierwsze po Bogu, decydują i koniec; Reżyser był pierwszy po Bogu i o wszystkim decydował. W Kościele miano pierwszej po Bogu nadaje się Najświętszej Maryi Pannie.

W języku polskim wszystkie wyrazy pospolite piszemy małą literą. Zgodnie z tą zasadą nazwę zawodu konserwator zabytków zapiszemy małymi literami.

Elżbieta Stopa

W wyrażeniu dopust boży przymiotnik boży zasadniczo piszemy małą literą. Taką pisownię zaleca m.in. Wielki słownik ortograficzny pod red. Edwarda Polańskiego, który wyrażenie dopust boży notuje pod hasłem dopust; cytat zawierający wyrażenie dopust boży znajdziemy też pod hasłem dopust w Uniwersalnym słowniku języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza. Użycie małej litery motywowane jest tym, że tak właśnie – jak podaje Pisownia słownictwa religijnego (Tarnów 2011) – zapisujemy przymiotnik b/Boży w wyrażeniach potocznych, pozbawionych głębszej treści religijnej, takich jak boża krówka, iskra boża ‘talent’, dary boże ‘jedzenie i picie’, a wyrażenie dopust boży ma charakter potoczny, por. dopust ‘zdarzenie, głównie złe, rozumiane jako zesłane przez siłę wyższą’.

Dużą literą natomiast piszemy przymiotnik Boży jako przymiotnik dzierżawczy pochodny od rzeczownika Bóg i odnoszący się do Boga, np. plan Boży, prawda Boża, miłosierdzie Boże, łaska Boża. Takie znaczenie może też mieć w niektórych, raczej rzadkich kontekstach przymiotnik Boży występujący w wyrażeniu dopust Boży i wówczas należy go zapisywać dużą literą, np. Zjawiska meteorologiczne budziły grozę. Wierzono, że piorun to dopust Boży, a powstały w wyniku jego uderzenia ogień był święty i nie wolno go było gasić; Ta susza to nie chwilowy dopust Boży. Ani kara Boska (cytaty z Narodowego Korpusu Języka Polskiego), Wola Boża a dopust Boży (tytuł artkułu, katolik.pl); Wielu rzeczy Bóg dla nas nie chce. Nie chce, aby spotkało człowieka jakieś nieszczęście, a tymczasem inny człowiek, nie panujący nad swoimi potrzebami upił się i powodując wypadek, zabił człowieka. Dopust Boży. […] To, co jest dopustem Boga wynika z tego, że wielu ludzi nie liczy się z Bożym planem zarówno wobec siebie, jak i wobec innych ludzi (pierzchalski.eccelsia.org.pl).

Poprawny zapis to „Poradnik laryngologiczny” lub „Poradnik Laryngologiczny”, w zależności od tego, do czego odnosi się wyrażenie, którego dotyczy pytanie. Drugi człon tego wyrażenia piszemy małą literą, gdy chodzi o tytuł książki, zgodnie z zasadą, że w tytułach książek, broszur itp. wielką literą piszemy tylko pierwszy wyraz (wyjątek stanowią oczywiście wchodzące w skład tych tytułów nazwy własne). Natomiast jeśli „Poradnik Laryngologiczny” to nazwa czasopisma, wtedy oba człony powinny rozpoczynać się wielkimi literami. Wynika to z zasady, że w tytułach gazet, czasopism i cykli wydawniczych oraz w nazwach wydawnictw seryjnych wielką literą piszemy wszystkie wyrazy (z wyjątkiem przyimków i spójników występujących wewnątrz tych nazw).

Monika Pohoryłko

Anna Ślusarska

Oba człony tej nazwy piszemy dużymi literami: Jezioro Długie. W dwuczłonowych geograficznych nazwach własnych człony typu jezioro, morze, rzeka itp. piszemy małymi literami tylko wówczas, gdy drugi człon jest rzeczownikiem w mianowniku, np. jezioro Śniardwy, natomiast gdy jest on rzeczownikiem w dopełniaczu, np. Jezioro Wiktorii, lub – jak w tym wypadku – przymiotnikiem, człon pierwszy piszemy dużymi literami.

Rzeczowniki obcego pochodzenia zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na -nia w dopełniaczu liczby pojedynczej zapisujemy z podwójnym -i (-nii), ponieważ zakończenie to wymawiamy jako [ńji]. Jednak słowiańskie imię Tania wymawiamy zazwyczaj jako [Tańa], a nie [Tańja], jak wymawialibyśmy to imię, byłoby pochodziło z języków zachodnioeuropejskich. W dopełniaczu liczby pojedynczej zapisujemy zatem to imię z jednym ‑i: Tani. Taką formę zawiera m.in. Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego.

Dobrawa Kozłowska

Jeśli litera i w zakończeniu ‑nia oznacza głoskę zapisywaną zwykle literą j, np. opinia – [op’ińja], begonia – [begońja], Dania – [Dańja], rzeczowniki o tym zakończeniu mają w dopełniaczu liczby pojedynczej -ii, np. opinii, begonii, Danii. Jeśli natomiast litera i oznacza wyłącznie miękkość spółgłoski [ń], np. Ania – [Ańa], piekarnia – [p’jekarńa] kopalnia – [kopalńa], to w dopełniaczu należy pisać ‑i. Poprawna jest więc forma kopalni.

Partykułę przeczącą nie z imiesłowami przymiotnikowymi piszemy od grudnia 1997 r. łącznie, niewątpliwie poprawna jest więc forma nieprzekraczający. Ciągle jednak poprawne są również formy pisane według zasad sprzed grudnia 1997 r. Z imiesłowem w znaczeniu przymiotnikowym partykułę nie pisano wówczas łącznie, natomiast z imiesłowem w znaczeniu czasownikowym – rozdzielnie. Obecnie w tym drugim wypadku poprawna jest więc zarówno pisownia rozdzielna, np. Pozwolenie jest ważne przez okres nie przekraczający pięciu lat, jak i łączna, np. Pozwolenie jest ważne przez okres nieprzekraczający pięciu lat. Zawsze natomiast poprawna jest pisownia rozdzielna połączenia nie przekraczający w wypadku wyraźnych przeciwstawień, np. w zdaniu Pogoda byłaby idealna, gdyby nie przekraczający 55 km/godz. wiatr.

Jeśli chodzi o wyraz przekraczalny, to jest on przymiotnikiem, toteż poprawnie piszemy łącznie: nieprzekraczalny, np. Termin ten jest nieprzekraczalny. Pisownia rozdzielna byłaby poprawna tylko w zdaniu, w którym wystąpiłby wyraźnie czemuś przeciwstawiony przymiotnik przekraczalny.

Wprawdzie nigdzie nie znalazłam informacji o istnieniu takiej góry, ale pisownia tego wyrażenia nie jest skomplikowana. Według zasad ortograficznych wyrazy takie jak morze, półwysep, góra, jezioro, przełęcz itp., które rozpoczynają wielowyrazowe nazwy geograficzne, piszemy wielką literą, jeśli wchodzą one ściśle w skład takiej nazwy własnej, tj. jeśli jej drugi człon  jest rzeczownikiem w dopełniaczu (np. Góra Kościuszki) lub przymiotnikiem (np. Góry Świętokrzyskie), natomiast małą literą, jeśli są to określenia gatunkowe, tj. jeśli drugi człon jest rzeczownikiem w mianowniku (np. góra Śnieżka). W wypadku wyrażenia góra Bajon zachodzi ta druga sytuacja, toteż człon góra piszemy w nim małą literą.

Martyna Małkowska

Wyrazy zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na -nia piszemy w dopełniaczu przez -i bądź ‑ii – w zależności od ich pochodzenia (obcego lub rodzimego) oraz od wymowy formy mianownika.

Jeżeli dany rzeczownik jest rodzimy, a jego zakończenie w mianowniku brzmi [ńa], to w dopełniaczu piszemy -i, np. kuchni, szklarni, babuni. W wypadku rzeczowników obcego pochodzenia kończących się w mianowniku na [ńja] piszemy w dopełniaczu ‑ii. Ponieważ wyraz Albania jest obcego pochodzenia, a w jego wymowie w mianowniku wyraźnie słychać [ńja], zatem poprawna jest forma Albanii. 

Łączna pisownia tego wyrażenia to błąd często spotykany w ulotkach i reklamach. Według zasad ortografii polskiej połączenia przysłówków z przymiotnikami lub imiesłowami przymiotnikowymi pisze się rozłącznie, poprawna jest zatem forma trudno zmywalny. Pisownia łączna tego typu połączeń dopuszczalna jest tylko w sytuacji, gdy składniki takiego połączenia scaliły się i wskazują na trwałą właściwość obiektu, do którego się odnoszą. W wypadku połączenia trudno zmywalny taka sytuacja nie zachodzi.

Groch niełuskany piszemy łącznie. Wyraz łuskany jest imiesłowem przymiotnikowym biernym, a przeczenie nie z imiesłowami przymiotnikowymi pisze się łącznie. Pisownię rozdzielną nie z imiesłowem przymiotnikowym można zastosować ewentualnie w wypadku czasownikowego znaczenia takiego imiesłowu (choć i w tym znaczeniu poprawna jest pisownia łączna), ale w wyrażeniu groch niełuskany taka sytuacja nie zachodzi, gdyż wyrażenie to nazywa pewien spotykany w handlu gatunek nasion grochu, a więc stałą cechę grochu, imiesłów niełuskany występuje tu zatem w znaczeniu przymiotnikowym.

Poprawny zapis tego połączenia to wieczystoksięgowa. Jest to wyrażenie nierównorzędne,chodzi tu bowiem o umowę, która została zapisana w księdze wieczystej. Zgodnie z regułą [136] przymiotniki złożone z członów nierównorzędnych piszemy łącznie.

Monika Pohoryłko

W języku polskim wszystkie przedrostki (rodzime i obce), m.in. poza‑, w połączeniach z wyrazami pospolitymi pisze się łącznie. Zgodny z normą jest więc następujący zapis: sumy pozabilansowe.

Monika Lidzbarska

Połączenie nowo+zorganizowany piszemy oddzielnie, gdyż jest ono jednym z zestawień, które składają się w pierwszym członie z przysłówka (tu: nowo), a w drugim z imiesłowu odmiennego lub przymiotnika (tu: zorganizowany). Takie zestawienia piszemy oddzielnie.

Mikołaj Ostrowski

Połączenie to piszemy osobno: średnio wydajny, ponieważ według zasad pisowni polskiej wyrażenia, w których pierwszy człon jest przysłówkiem, a drugi jest imiesłowem odmiennym lub przymiotnikiem określanym przez ten przysłówek, traktuje się jako zestawienia i pisze rozdzielnie.

Aleksandra Muszarska

Piszemy oddzielnie: nowo założony, ponieważ połączenie przysłówka i określanego przez  niego imiesłowu przymiotnikowego lub przymiotnika traktujemy jako zestawienie, por. dawno odkryty, trudno dostępny, mało używany, długo oczekiwany, krótko obcięty, jasno nakrapiany.

Agnieszka Żur

Rasy psów piszemy małymi literami, np. jamnik, dalmatyńczyk, basset, bolończyk, bulterier, owczarek niemiecki, chart afgański, szpic japoński, gończy bośniacki szorstkowłosy. Duże litery w nazwach ras pojawiają się tylko wtedy, gdy w skład nazwy rasy wchodzi nazwa własna, np. nazwa geograficzna, por. owczarek z Majorki, owczarek z Bergamo, lub nazwa osobowa, por. pies świętego Bernarda, gryfon Korthalsa, gończy Hamiltona.

Makroregion to obszar obejmujący kilka jednolitych pod jakimś względem regionów. W znaczeniu nazwy pospolitej powinien zostać zapisany małymi literami, np. Teren od północy graniczy z Pobrzeżem Koszalińskim, a od wschodu z Pobrzeżem Gdańskim, tworząc makroregion pomorski. Jeśli jednak użyjemy tej nazwy jako komponentu wielowyrazowej nazwy własnej, np. Związek Stowarzyszeń Kultury Fizycznej Makroregion Pomorski, oba człony powinniśmy rozpoczynać dużą literą, podobnie jak pozostałe składniki takiej nazwy.

Klaudia Kluj-Kozłowska

Jak podają Wielki słownik ortograficzny języka polskiego pod red. Edwarda Polańskiego i  internetowy Słownik języka polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl), wyrażenie jumbo jet ‘wielki pasażerski samolot odrzutowy’ piszemy małymi literami. Dużymi literami zapisujemy natomiast nazwę marki Boeing 747, np. Szerokokadłubowe samoloty pasażerskie Boeing 747 mają od 360 do 660 miejsc. Gdy jednak używamy tego wyrazu jako nazwy pospolitej konkretnego egzemplarza samolotu, stosujemy małą literę, np. Jego koledzy polecieli boeingiem 747.

Ewa Rogowska-Cybulska

W znaczeniu ‘kościół’ wyrażenie to należy zapisywać następująco: dom Boży. Taką pisownię zaleca publikacja pt. Pisownia słownictwa religijnego autorstwa Renaty Przybylskiej i Wiesława Przyczyny (Tarnów 2011, s. 70). Dla zapisywania peryfraz (omówień)  autorzy przyjmują zasadę, że peryfrazy nazw, które zapisuje się małą literą, też powinny być zapisywane małymi literami. W peryfrazie dom Boży wyraz dom piszemy małą literą. Przymiotnik Boży, pochodny od rzeczownika Bóg, piszemy tu natomiast wielką literą, ponieważ odnosi się on do Boga, por. też plan Boży, lud Boży, prawda Boża, królestwo Boże, miłosierdzie Boże, łaska Boża, opatrzność Boża.

Natomiast gdy zestawienie to jest wykorzystywane jako nazwa własna (np. jako nazwa wspólnoty modlitewnej), oba człony piszemy dużymi literami.

Zgodnie z zasadą zapisywania małą literą wyrazów i wyrażeń, które są używane w znaczeniu pospolitym, zestawienie budżet państwa ‘podstawowy plan finansowy obejmujący dochody i wydatki państwa (władzy rządowej), uchwalany na okres roku budżetowego’ zapisujemy małymi literami. Wielkimi literami zapisujemy natomiast wyrażenie Skarb Państwa – jako nazwę konkretnej instytucji reprezentującej państwo w obrocie prawnym. W znaczeniu gatunkowym również to wyrażenie piszemy małymi literami, np. Państwa członkowskie pozwoliły pieniądzom wpłynąć do ich skarbów państwa.

Poprawny zapis tego słowa powinien rozpoczynać się małą literą. Wynika to z zasady, iż małą literą piszemy wszystkie wyrazy pospolite, o ile nie są one częścią nazwy własnej. Armator ‘osoba lub firma eksploatująca statek’ to wyraz pospolity.

Klaudia Kluj-Kozłowska

W dopełniaczu i miejscowniku liczby pojedynczej rzeczowników zakończonych w mianowniku  liczby pojedynczej na -eja piszemy -ei. Zatem dopełniacz liczby pojedynczej rzeczownika tuleja to tulei.

Mateusz Nawrocki

Piszemy plebanii. Jest to słowo zapożyczone z łaciny i wymawiane w mianowniku liczby pojedynczej jako [plebańja], a rzeczowniki zapożyczone zakończone w mianowniku na -nia, wymawianym jako [ńja], mają w dopełniaczu zakończenie -nii.

Andrzej Karolczak

Poprawnym zapisem jest opinii. Wynika to z zasady, że jeśli -ia występuje po n, to w tych wyrazach, których zakończenie wymawiamy jako [-ńja], piszemy ‑nii; wyraz opina wymawiamy jako [op’ińja].

Patryk Prill

Poprawny jest zapis Polonii, ponieważ jest to forma zlatynizowana i traktujemy ją jak wyrazy obcego pochodzenia, por. też Cracovia – Cracovii, Varsovia – Varsovii.

Aleksandra Muszarska

Ewa Rogowska-Cybulska

Wyraz ten należy zapisywać łącznie: złotomedalowy, ponieważ przymiotniki złożone, których człony nie są równorzędne znaczeniowo, lecz człon pierwszy dookreśla znaczenie członu drugiego, pisze się razem. Przymiotnik złotomedalowy, stosowany przez myśliwych oraz wędkarzy, np. złotomedalowe byki, złotomedalowe parostki, złotomedalowy rogacz, brzana złotomedalowa, ma znaczenie ‘kwalifikujący się na złoty medal’ i pochodzi od wyrażenia złoty medal, jest zatem zbudowany z członów nierównorzędnych.

Przymiotnik sześciokrotny ‘powtarzający się sześć razy’, ‘taki, który osiągnął coś sześć razy’ lub ‘sześć razy większy lub mniejszy od czegoś’ piszemy łącznie, ponieważ łącznie zapisuje się przymiotniki złożone z członów nierównorzędnych, np. sześciokątny, sześcioletni, sześciomiesięczny, sześcioosobowy, sześciostrzałowy, sześciotygodniowy. W tekstach niebeletrystycznych możemy także zastosować zapis cyfrowo-literowy: 6-krotny.

Poprawny zapis to nowo zakupiony. Przysłówek nowo piszemy zawsze osobno z określanymi przez niego imiesłowami przymiotnikowymi lub przymiotnikami, np. nowo wybudowany, nowo budowany, nowo powstały, nowo powstający, ponieważ zestawienia przysłówków i określanych przez nie imiesłowów przymiotnikowych lub przymiotników zapisujemy osobno.

Adam Hraish

Poprawny zapis to: trudno zbywalny, ponieważ zestawienia przysłówków (tu: trudno) i określanych przez nie przymiotników (tu: zbywalny) lub imiesłowów przymiotnikowych zasadniczo piszemy rozdzielnie. Niektóre podobne połączenia wyrazowe ulegają leksykalizacji, czyli zaczynają być odczuwane jako pojedynczy wyraz. Piszemy np. płyta długogrająca i zestaw głośnomówiący, a także lekkostrawny lub lekko strawny (obie formy można znaleźć w słownikach ortograficznych). Wydaje się jednak, że powyższy przykład to doraźne połączenie wyrazowe, którego nie ma potrzeby pisać łącznie.

Adam Hraisch

Przymiotnik rzymskokatolicki należy zapisywać łącznie, bez łącznika. Łącznik stosuje się w przymiotnikach złożonych z członów równorzędnych, np. biało-czerwony ‘biały i czerwony’. Gdy człony przymiotnika są nierównorzędne, a pierwszy z członów określa ten drugi, jak w wypadku przymiotnika rzymskokatolicki ‘ katolicki w obrządku rzymskim’, łącznika się nie stosuje.

Marta Zielezińska

Poprawną formą zapisu tego połączenia jest nowo wydany. Wyrażenia, w których pierwszy człon jest przysłówkiem, a drugi jest imiesłowem odmiennym lub przymiotnikiem określanym przez ten przysłówek, traktuje się jako zestawienia i pisze rozdzielnie, np. cicho pisząca (maszyna), daleko idący (wniosek), dziko rosnący, jednakowo brzmiący.

Aleksandra Muszarska

Połączenie to piszemy razem, ponieważ wyznaczenie to rzeczownik pochodzący od czasownika, a partykułę nie z rzeczownikami pisze się łącznie. Oddzielnie zapisujemy tylko takie połączenia nie z rzeczownikami, które stanowią wyraźne przeciwstawienia, np. Liczy się nie wyznaczenie celu, ale jego realizacja.

Skrótowce literowe i głoskowe piszemy w całości wielkimi literami np. GOPR, MEN, PAN, UG. Poprawny skrótowiec wyrażenia produkt krajowy brutto to zatem PKB. Taki zapis potwierdza m.in. Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego.

Klaudia Kluj-Kozłowska

Płyta Redłowska to nazwa jednego z gdyńskich osiedli, a wielowyrazowe nazwy osiedli piszemy wielkimi literami, np. Złote Łany, Małe Przymorze, Przymorze  Wielkie. Małą literą piszemy jedynie stojący na początku takiej nazwy wyraz osiedle, jeśli stanowi on nazwę gatunkową, np. osiedle Płyta Redłowska.

Piszemy park Skarszewski, ponieważ według zasad pisowni polskiej, „jeśli stojący na początku nazwy wyraz: ulica, aleja, bulwar, osiedle, plac, park, kopiec, kościół, klasztor, pałac, willa, zamek, most, molo, brama, pomnik, cmentarz itp. jest tylko nazwą gatunkową (rodzajową), piszemy go małą literą, a pozostałe wyrazy wchodzące w skład nazwy – wielką literą”.

Aleksandra Muszarska

Ewa Rogowska-Cybulska

Wyraz Sukiennice piszemy oczywiście dużą literą, tak bowiem zapisujemy jedno- i wielowyrazowe nazwy dzielnic, ulic, placów, rynków, ogrodów, parków, bulwarów, budowli, zabytków, obiektów sportowych itp., np. Wawel. Krzyż Sukiennic to miejsce przecięcia się szlaków komunikacyjnych w obrębie Sukiennic, por.: „Pierwsze kramy sukienne stanęły pośrodku głównego placu miasta jako łącznik pomiędzy czterema traktami: ze wschodu na zachód oraz z północy na południe. Tymi traktami są obecnie ulice św. Jana i Bracka oraz Szewska i Sienna. W budynku Sukiennic te trakty przecinały się, tworząc tzw. krzyż sukiennic, który możemy oglądać w obecnych Sukiennicach” (http://www.nabutach.pl/polska/krakow/177-sukiennice-krakow). Wyraz krzyż występuje w tym wyrażeniu w znaczeniu pospolitym ‘przedmiot w kształcie dwóch linii przecinających się pod kątem prostym’. W tym samym znaczeniu słowo to występuje m.in. w wyrażeniu krzyże okien, które pojawia się w zdaniu cytowanym przez Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego: Dom był gładki jak ściana, o dużych, ciemnych krzyżach okien. Poprawny jest zatem zapis krzyż Sukiennic.

Pisownia tego przymiotnika zależy od jego znaczenia.

Dużą literą piszemy przymiotniki dzierżawcze (odpowiadające na pytanie czyj?) utworzone od nazw własnych, np. Sabałowa bajka, komedia Molierowska ‘komedia Moliera’, Miłoszowe wiersze, a zatem również nokturny Szopenowskie (Chopinowskie), muzyka Szopenowska (Chopinowska).

Małą literą piszemy przymiotniki jakościowe (odpowiadające na pytanie jaki?, tzn. taki, który poprzez związek z kimś lub też ogólne nawiązanie do jakiejś postaci – czymś się charakteryzuje) utworzone od imion własnych, np. ogród jordanowski, porównanie homeryckie, rok mickiewiczowski, syzyfowa praca, wiek balzakowski, a zatem także konkurs szopenowski (chopinowski), legenda szopenowska (chopinowska).

Obie formy są poprawne w zależności od sytuacji.

Przymiotniki utworzone od nazwisk piszemy wielką literą, gdy odpowiadają na pytanie czyj, a małą literą, gdy odpowiadają na pytanie jaki. W praktyce do wielu obiektów, z których nazwą łączy się taki przymiotnik, można odnieść zarówno jedno, jak i drugie pytanie. Tak właśnie jest z mechaniką Newtona – Newtonowską, skoro stworzył ją Isaac Newton, i newtonowską, ponieważ istnieje niezależnie od niego i bez niego też by istniała.

Mateusz Nawrocki

Poprawna forma zapisu tego przymiotnika złożonego to pompa ssąco-tłocząca. W przymiotniku tym używamy dywizu, czyli łącznika, ponieważ zbudowany jest on z członów równorzędnych. Pompa ta ssie oraz tłoczy.

Agnieszka Mazelewska

Wyrażenie nowo utworzony należy pisać osobno, podobnie jak w wypadku innych wyrażeń, których pierwszy człon jest przysłówkiem, a drugi imiesłowem odmiennym lub przymiotnikiem określanym przez ten przysłówek, np.: wolno stojący, daleko idący. Wyrażenia te traktowane są jako zestawienia, toteż pisane są oddzielnie.

Weronika Dzierżawska

W wypadku użycia połączenia nie+wywiązywanie się z umów jako rzeczownika zaprzeczonego piszemy partykułę przeczącą nie razem z rzeczownikiem: niewywiązywanie się z umów, np. Niepokoi mnie niewywiązywanie się z umów. Wyjątkowo zapiszemy nie z rzeczownikiem osobno, kiedy dokonujemy przeciwstawienia: np. To nie wywiązywanie się z umów było przyczyną szybkiego awansu, ale znajomość z przełożonymi.

Martyna Hoppe

Nie+uroniona łza piszemy razem, czyli: nieuroniona łza. Jest tak, gdyż – jak podaje Wielki słownik języka ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego – partykułę nie jako wykładnik zaprzeczenia piszemy z imiesłowami przymiotnikowymi łącznie, niezależnie od znaczenia tego imiesłowu. Pisownia rozdzielna jest jednak dopuszczalna w wypadku, gdy imiesłów przymiotnikowy występuje w znaczeniu czasownikowym. Połączenia nieuroniona jeszcze łza, dawno nieuroniona łza moglibyśmy zatem zapisać również jako nie uroniona jeszcze łza, dawno nie uroniona łza.

Poprawną formą jest w Gdańsku-Oruni – ze względu na rodzimość nazwy własnej Orunia oraz wymowę zakończenia formy mianownika [ńa], nie [ńja]. Podobnie zapisujemy dopełniacz wyrazów jaskinia, Gdynia czy uczelnia: jaskini, Gdyni, uczelni.

Marta Czerlińska

Poprawnie odmieniony dopełniacz brzmi Szwajcarii Kaszubskiej, gdyż w przypadkach zależnych obcych rzeczowników rodzaju żeńskiego zakończonych w mianowniku na ‑ia w dopełniaczu piszemy ‑ii. Nie ma wątpliwości, iż kłopotliwy w odmianie wyraz (nie całe zestawienie) jest pochodzenia obcego, dlatego przy jego zapisywaniu ma zastosowanie reguła dotycząca wyrazów zapożyczonych.

Weronika Formela

Jak podaje Wykaz urzędowych nazw miejscowości i ich części (http://ksng.gugik.gov.pl/urzedowe_nazwy_miejscowosci.php), forma dopełniacza nazwy miejscowej Nowa Cerkiew to Nowej Cerkwi. W dopełniaczu członu rzeczownikowego zapisujemy jedno i, ponieważ jest to wyraz rodzimy.

Aleksandra Muszarska

Poprawny zapis tego połączenia to starowarszawski, zgodnie z regułą, że przymiotniki złożone z członów nierównorzędnych piszemy łącznie. Starowarszawski to przymiotnik złożony z członów nierównorzędnych, znaczy bowiem ‘związany ze starą Warszawą’.

Według Wielkiego słownika ortograficznego PWN pod red. Edwarda Polańskiego przymiotnik ten należy pisać z łącznikiem, ponieważ łącznik pomiędzy członami sygnalizuje ich równorzędność: państwowo-prywatny to ‘państwowy i prywatny’, np. bank państwowo-prywatny to ‘bank częściowo państwowy, częściowo prywatny’.

Aleksandra Muszarska

Wyrażenia, w których pierwszy człon jest przysłówkiem, a drugi jest imiesłowem odmiennym lub przymiotnikiem określanym przez ten przysłówek, traktuje się jako zestawienia i pisze rozdzielnie. Piszemy zatem osobno: nowo położony.

Mateusz Nawrocki

Partykułę nie jako wykładnik zaprzeczenia piszemy  z rzeczownikami łącznie, nawet jeżeli jest to rzeczownik odczasownikowy, na przykład: niedopuszczenie, niezorganizowanie. Prawidłowo należy więc pisać niepobieranie. Rozłączną pisownię zachowujemy natomiast wówczas, gdy w zdaniu pojawia się wyraźne przeciwstawienie, np. Karane jest nie pobieranie, ale udostępnianie utworu; Przygotowanie do pobierania to jeszcze nie pobieranie.

Małgorzata Trzebiatowska

Poprawny jest zapis mało wydajny, ponieważ przysłówek łączący się z przymiotnikiem (a także z imiesłowem przymiotnikowym) piszemy zazwyczaj osobno. Łącznie pisze się tylko nieliczne wyrażenia, które uległy scaleniu, np. płyta długogrająca, zestaw głośnomówiący, klej szybkoschnący.

Według zasad ortograficznych dotyczących pisowni przymiotników złożonych przymiotniki złożone z dwóch członów znaczeniowo równorzędnych piszemy z łącznikiem. Zatem przymiotnik celno+dewizowy ‘celny i dewizowy, dotyczący cła i dewiz’ piszemy następująco: celno-dewizowy, np. informator celno-dewizowy dla turystów, przepisy celno-dewizowe w ruchu turystycznym, deklaracja celno-dewizowa.

Przymiotniki złożone z członów nierównorzędnych znaczeniowo, tzn. takie, w których główne znaczenie zawarte jest w członie drugim, natomiast człon pierwszy określa bliżej to znaczenie, pisze się łącznie, np. zachodniopolski (= dotyczący Polski zachodniej), wielkogabarytowy (= mający wielkie gabaryty), długookresowy (= trwający przez długi okres) i właśnie polskojęzyczny (= posługujący się językiem polskim, napisany w języku polskim, zamieszkały przez ludność posługującą się językiem polskim).

Piszemy razem: parking niestrzeżony, ponieważ partykułę nie jako wykładnik zaprzeczenia z imiesłowami przymiotnikowymi piszemy od 1997 r. łącznie niezależnie od znaczenia. Można wprawdzie nadal stosować dawną zasadę, że łączna lub rozdzielna pisownia partykuły nie z imiesłowem odmiennym zależy od jego znaczenia: przymiotnikowego lub czasownikowego, ale imiesłów niestrzeżony ma znaczenie przymiotnikowe (nazywa typ parkingu, a więc jego stałą cechę), toteż również w świetle dawnej reguły partykułę nie należało z nim pisać łącznie.

Aleksandra Muszarska

Ewa Rogowska-Cybulska

Piszem osobno: nowo powołany, ponieważ wyrażenia, których pierwszy człon jest przysłówkiem, a drugi jest imiesłowem odmiennym lub przymiotnikiem określanym przez ten przysłówek, traktuje się jako zestawienia i pisze rozdzielnie.

Patryk Prill

Połączenie to piszemy łącznie, ponieważ według zasad pisowni polskiej łącznie piszemy partykułę nie z rzeczownikami, w tym z rzeczownikami odczasownikowymi, do których należy przystąpienie. Wyjątkowo rozłącznie należy zapisywać partykułę nie w wyraźnych przeciwstawieniach, np. Poważne myślenie o przyszłości Polski w Unii powinno zakładać nie przystąpienie Polski do Unii, ale integrację naszego kraju ze strukturami Unii, oraz w strukturach przeczących typu: ani nie przystąpienie, ani nie wstąpienie.

Wyrażenie klasa mało liczna należy pisać osobno, ponieważ wyrażenia złożone z przysłówka (tu: mało) i przymiotnika lub imiesłowu przymiotnikowego (tu: liczna) zasadniczo piszemy rozdzielnie. Łączna pisownia takich połączeń ma charakter wyjątkowy i może być stosowana wówczas, gdy oba człony uległy scaleniu, np. zestaw głośnomówiący, klej szybkoschnący, chory słabowidzący, płyta długogrająca, człowiek wszystkowiedzący ‘mądry’; zestawienie (klasa) mało liczna nie należy do tej grupy.

Poprawna forma zapisu tego słowa to: wysokodochodowy. Przymiotniki złożone z członów nierównorzędnych znaczeniowo, tzn. takie, w których główne znaczenie zawarte jest w członie drugim, natomiast człon pierwszy określa bliżej to znaczenie, pisze się łącznie, np. wysokodochodowy ‘zapewniający wysoki dochód, dochodowy w wysokim stopniu’, bladoróżowy ‘różowy o bladym natężeniu’, słonogorzki ‘gorzki z posmakiem słonym’.

Monika Matusiak

Połączenie niedotrzymanie piszemy w tym kontekście razem, ponieważ nie z rzeczownikami piszemy łącznie, niezależnie od tego, czy jest to wyraz zleksykalizowany (niepokój, nieszczęście, niedotrzymanie), czy też doraźnie utworzony (niekorektor, nieksiążka). Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja, gdy partykuła nie jest wyraźnym przeciwstawieniem; piszemy ją wówczas osobno, np. nie korektor, ale redaktor; nie dotrzymanie umowy, ale jej podpisanie.

Człon nowo zapisujemy łącznie wówczas, gdy wchodzi on w skład rzeczowników (np. nowonabywca ‘ktoś, kto właśnie kupił coś cennego’) oraz gdy zawierający go przymiotnik złożony pochodzi od wyrażenia składającego się z przymiotnika i rzeczownika (np. noworoczny od Nowy Rok). Oddzielnie piszemy ten człon w połączeniu z imiesłowami przymiotnikowymi lub przymiotnikami, np. nowo narodzony, nowo powstający, nowo wybudowany, nowo otwarty. Poprawny jest zatem zapis: nowo położony (chodnik, dywan).

Klaudia Piotrowiak

Od 9 grudnia 1997 r. partykułę nie piszemy z imiesłowami przymiotnikowymi łącznie, niezależnie od ich znaczenia (przymiotnikowego lub czasownikowego). Łącznie zapiszemy więc również połączenie niezachowany obiekt zabytkowy. Nowa zasada dopuszcza jednak jako oboczną również rozłączną pisownię imiesłowów przymiotnikowych, ale tylko w znaczeniu czasownikowym, np. niezachowany do naszych czasów obiekt zabytkowy // nie zachowany do naszych czasów obiekt zabytkowy; niezachowany w całości obiekt zabytkowy // nie zachowany w całości obiekt zabytkowy.

Wyrażenie nieposługiwanie się piszemy razem, ponieważ wyraz posługiwanie się jest rzeczownikiem, a według zasad ortografii polskiej partykułę nie z rzeczownikami (również odczasownikowymi) piszemy łącznie. Jednak rozdzielnie piszemy to połączenie wówczas, gdy jest ono elementem wyraźnego przeciwstawienia, np. Zarzucono mu nie posługiwanie się wulgaryzmami, lecz błędy gramatyczne; Najsłabsza strona tego tekstu to ani nie posługiwanie się ubogim słownictwem, ani nie błędy gramatyczne, lecz niespójność.

Aleksandra Muszarska

Wyrażenie lekko różowy piszemy osobno, ponieważ jest to połączenie przysłówka i określanego przez niego przymiotnika, a takie połączenia piszemy na ogół osobno. Łącznie piszemy tylko takie połączenia przysłówka z przymiotnikiem lub imiesłowem przymiotnikowym, które uległy scaleniu, np. (płyta) długogrająca, (zestaw) głośnomówiący; lekko różowy do nich nie należy.

Damian Szulc

Ewa Rogowska-Cybulska

Jeśli Regulamin promowania pracy jest tytułem spisanego zbioru przepisów, to wielką literą zapisujemy pierwszy wyraz, zaś kolejne małą, ponieważ w jedno- i wielowyrazowych tytułach wielką literą piszemy tylko pierwszy wyraz. Jeśli natomiast wyrażenie to występuje nie jako nazwa własna, lecz w znaczeniu  pospolitym, wszystkie jego człony zapisujemy od małych liter, np. W większości zakładów pracy nie ma odrębnych regulaminów promowania pracy.

Magdalena Poleniewicz

Poprawny zapis nazwy tej funkcji to minister obrony narodowej lub Minister Obrony Narodowej. Pisownia dużymi literami wynika z zasady ortograficznej, według której wielką literą zapisujemy nazwy jednoosobowych urzędów w aktach prawnych, np. Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej. Zgodnie ze zwyczajem nazwę tę możemy zapisać dużymi literami również w tekstach o innym przeznaczeniu, jeśli występuje ona w pełnej formie i odwołuje się do konkretnej osoby. W innych wypadkach nazwę tę zapisujemy małymi literami.

Monika Matusiak

Odpowiedź na to pytanie nie jest jednoznaczna. Według Biblii nazwą to określa się ‘pokolenie wywodzące się od trzeciego syna Jakuba i Lei – Lewiego’. Z pokolenia Lewiego pochodzi w starożytnym judaizmie niższa warstwa kapłańska: lewici. Słowniki ortograficzne notują wyraz lewita ‘w starożytnym judaizmie: przedstawiciel jednej z grup kapłańskich, wywodzącej się z pokolenia Lewiego’ jako słowo zapisywane od małej litery. Można też ten sposób zapisu wywieść jakoś z reguły, że nazwy członków bractw i zgromadzeń zakonnych zapisuje się małą literą.

Lewi został wyklęty przez ojca za nieposłuszeństwo, a jego potomstwo zostało skazane na rozproszenie wśród innych plemion izraelskich. Jako nazwę plemienia należałoby chyba ten wyraz zapisać dużą literą, np. w zdaniu: Z uwagi na to, że potomstwu Rubena i Gada oraz połowie potomstwa Manassesa przypadły w udziale obszary Zajordanii, a Lewici nie mieli otrzymać osobnego terenu zamieszkania, do podziału stanęło dziewięć pozostałych plemion i druga połowa plemienia Manassesa albo w zdaniu: Z trzydziestu sześciu tysięcy Lewitów dwadzieścia cztery otrzymało godności kapłańskie, a pozostali musieli zadowolić się urzędami nadzorców, stróżów, pisarzy, sędziów i śpiewaków (z Korpusu językowego PWN). Słowniki ortograficzne i słowniki języka polskiego nie przewidują jednak takiej sytuacji.

Wielką literą piszemy pierwszy wyraz w jedno- i wielowyrazowych tytułach deklaracji i ustaw. Tytuł ten należy więc zapisać następująco: Kodeks pracy.

Magdalena Poleniewicz 

W wypadku wielowyrazowych nazw geograficznych, które zaczynają się od słów morze, jezioro, cieśnina, wyżyna czy góra, pisownia tych słów zależy od drugiego wyrazu. Gdy człon drugi jest – jak w podanym przykładzie – przymiotnikiem, oba człony zapisujemy wielkimi literami, a więc poprawny jest zapis Jezioro Dobre.

Aleksandra Muszarska

Wyrażenie dom dziecka zapiszemy małą literą, ponieważ nie odnosi się ono do konkretnego domu dziecka, jest to zatem nazwa pospolita. Wielką literą zapisalibyśmy nazwę, która wskazywałaby na konkretną placówkę, np. Dom Dziecka nr 2 im. Janusza Korczaka w Warszawie.

Monika Matusiak

Wyrazy nowo rozpoczynany należy pisać oddzielnie, zgodnie z zasadą, że przysłówki (tu: nowo) wraz z określanymi przez nie przymiotnikami i imiesłowami przymiotnikowymi (tu: rozpoczynany) piszemy osobno, z wyjątkiem sytuacji, gdy takie połączenia się scaliły, np. płyta długogrająca, zestaw głośnomówiący; wyrażenie nowo rozpoczynany nie należy jednak do wyrażeń tego typu.

Poprawna formą zapisu tego połączenia to nowo przyjęci członkowie stowarzyszenia. Wyrażenie nowo przyjęty notuje Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego z 2010 r. Pisownię tę wyjaśnia punkt 134. Zasad pisowni i interpunkcji, który nakazuje rozdzielną pisownię przysłówków (tu: nowo) z imiesłowami odmiennymi (tu: przyjęty); wyrażenie nowo przyjęty zostało podane jako jeden z przykładów ilustrujących tę regułę. Innymi przykładami potwierdzającymi tę regułę są takie wyrażenia, jak wolno stojący czy daleko idący.

Monika Matusiak

Poprawnym zapisem jest nieuregulowanie spraw, czyli połączenie to piszemy razem. Wynika to z zasady, że partykułę nie jako wykładnik zaprzeczenia piszemy z rzeczownikami (również odczasownikowymi) łącznie. Rozdzielnie powinniśmy zapisać to połączenie wówczas, gdy sygnalizuje ono wyraźne przeciwieństwo, np. Interesowało ich nie uregulowanie spraw spadkowych, lecz ich zapoznanie się z testamentem. 

Połączenie to należy zapisywać łącznie: nieratyfikowany, ponieważ partykułę nie z imiesłowami przymiotnikowymi piszemy łącznie (np. niebędący, nieoceniony, nieumyty), niezależnie od ich znaczenia (przymiotnikowego lub czasownikowego). Taka zasada wprowadzona została uchwałą Rady Języka Polskiego z 9 grudnia 1997 r. Nadal dopuszczalna jest jednak pisownia rozdzielna, gdy imiesłów jest użyty w znaczeniu czasownikowym. Możemy zatem zapisać zarówno umowa dotychczas jeszcze nieratyfikowana, jak i umowa dotychczas jeszcze nie ratyfikowana, ponieważ w tym wyrażeniu użycie zaimka dotychczas i partykuły jeszcze świadczy o czasownikowym znaczeniu imiesłowu. Pisownia rozdzielna byłaby natomiast wymagana, gdyby imiesłów ratyfikowany wystąpił w kontekście wyraźnego przeciwstawienia, np. układ nie ratyfikowany, ale dopiero przygotowywany do ratyfikacji.

Pisownia tego połączenia zależy od kontekstu. W zdaniu Gorąco opowiadał się za niekrzywdzeniem zwierząt napiszemy je razem, zgodnie z zasadą łącznej pisowni partykuły nie z rzeczownikami (również odczasownikowymi). Jeśli jednak traktujemy to połączenie jako dwa osobne wyrazy, jak na przykład w zdaniu To nie krzywdzenie zwierząt sprawiało mu przykrość, lecz fakt, że mógł temu zapobiec, to oczywiście napiszemy je osobno.

Andrzej Karolczak
 

Przymiotniki złożone z dwóch członów równorzędnych znaczeniowo piszemy zawsze z łącznikiem, natomiast przymiotniki złożone z członów nierównorzędnych – łącznie. Pisownia przymiotnika niebiesko/srebrny zależy zatem od tego, jaki jest stosunek dwu członów wchodzących w skład tego przymiotnika: równorzędny czy nierównorzędny. Jeśli przymiotnik ten odnosi się do czegoś, co jest częściowo niebieskie, a częściowo srebrne, piszemy niebiesko-srebrny, jeśli natomiast nazywa on niebieski odcień koloru srebrnego, piszemy niebieskosrebrny.

Nie+umeblowany, w zależności od kontekstu wypowiedzi, piszemy razem lub osobno. Partykułę nie jako wykładnik zaprzeczenia piszemy z imiesłowami przymiotnikowymi łącznie, niezależnie od znaczenia, np. Nieumeblowany pokój do wynajęcia. W znaczeniu czasownikowym można jednak zastosować również pisownię rozdzielną, np. Pokój, ciągle nie umeblowany, wynajęliśmy studentom // Pokój, ciągle nieumeblowany, wynajęliśmy studentom.

Partykułę nie jako wykładnik zaprzeczenia piszemy rozdzielnie przed przymiotnikami i imiesłowami przymiotnikowymi wtedy, kiedy:

a) partykuła nie jest nie tylko zaprzeczeniem, ale też wprowadza przeciwstawienie:
nie czarne, ale białe; nie umeblowane, ale odmalowane;

b) partykuła nie, występująca między identycznymi formami, tworzy wyrażenia uogólniające lub wskazujące na niepewność co do opisywanego obiektu: Samochód stary nie stary, najważniejsze, że jeszcze na chodzie; Pokój umeblowany nie umeblowany, najważniejsze, że wyremontowany;

c) partykuła nie konfrontuje dwa stany rzeczy bądź też dwie cechy, aby wyeksponować jeden (jedną) z nich: Sytuacja jest zła, ale nie beznadziejna.

d) partykuła nie występuje po przysłówkach „bynajmniej” i „wcale” dla podkreślenia prawdziwości sądu: Urzędniczka, bynajmniej nie opryskliwa, szybko mnie obsłużyła; Wcale nie śmieszny ten żart; Pokój, bynajmniej nie umeblowany, wydawał się bardzo mały;

e) są one poprzedzone wyrażeniem „gdyby nie”: Gdyby nie szybka reakcja ratownika, dziecko by utonęło; Gdyby nie umeblowana kuchnia, nie udałoby się im wynająć mieszkania.

Wyrażenia, w których pierwszy człon jest przysłówkiem, a drugi jest imiesłowem odmiennym lub przymiotnikiem określanym przez ten przysłówek, traktuje się jako zestawienia i pisze rozdzielnie, więc poprawnym zapisem jest lekko słonawy.

Patryk Prill

Wyraz ten piszemy razem, ponieważ jest on przymiotnikiem złożonym z członów nierównorzędnych: jednokondygnacyjny to ‘mający jedną kondygnację’.

Poprawny jest zapis zakład energetyczno-mechaniczny, ponieważ przymiotniki złożone z dwóch członów równorzędnych znaczeniowo piszemy zawsze z łącznikiem. Wyznacznikiem formalnym może tu być spójnik i, który podstawiamy zamiast łącznika, np. flaga biało-czerwona (biała i czerwona), Akademia Górniczo-Hutnicza (górnicza i hutnicza), kraj przemysłowo-rolniczy (przemysłowy i rolniczy) i właśnie zakład energetyczno-mechaniczny (energetyczny i mechaniczny).

 Anna Jabłonowska

Połączenie to piszemy razem: dwudziestominutowy, ponieważ jest to przymiotnik złożony z członów nierównorzędnych (utworzony od wyrażenia nadrzędno-podrzędnego dwadzieścia minut), a przymiotniki złożone z członów nierównorzędnych zapisujemy łącznie.

Przymiotnik ten można również zapisać z użyciem cyfr. Według zasad pisowni polskiej dopuszczalny jest zapis mieszany: 20-minutowy.

Aleksandra Muszarska

Piszemy cywilnoprawny. Przymiotnik cywilnoprawny pochodzi od wyrażenia prawo cywilne, a według zasad pisowni polskiej przymiotniki złożone z członów nierównorzędnych znaczeniowo, tzn. takie, w których główne znaczenie zawarte jest w członie drugim, natomiast człon pierwszy określa bliżej to znaczenie, pisze się łącznie.

Aleksandra Muszarska

Rękojmia jest wyrazem rodzimym (rzeczownik ten pochodzi od zwrotu jąć ręką), toteż w dopełniaczu piszemy jedno i: rękojmi.

Zapis patriotyźmie jest błędny, ponieważ rzeczowniki męskie kończące się w mianowniku liczby pojedynczej na -izm i -yzm mają w miejscowniku liczby pojedynczej zakończenie pisane jako ‑izmie i ‑yzmie, np. romantyzm – romantyzmie, patriotyzm – patriotyzmie, inaczej niż rzeczowniki żeńskie na -izna i -yzna, w których z przed ń wymienia się na ź, por. blizna – bliźnie, drożyzna – drożyźnie. Miejscownik patriotyzmie możemy wymawiać zarówno przez ź: [patriotyźmie], jak i przez z: [patriotyzmie], ale tylko jeden sposób zapisu jest poprawny: patriotyzmie.

Sylwia Trzebiatowska

Należy pisać parafii, co wynika z obcego pochodzenia tego wyrazu (rzeczownik parafia pochodzi z języka greckiego). Jeśli nie wiemy, jakie jest pochodzenie danego słowa, możemy zastosować regułę, wynikającą z wniosków z rozważań nad procesami historycznojęzykowymi: zakończenie -ii zazwyczaj występuje w odmianie rzeczowników zakończonych w mianowniku liczby pojedynczej na -ia w po spółgłoskach: d, ch, f, g, k, l, r, t, v.

Antonina Fiutak

Poprawna jest pisownia: ul. Okrzei (ul. Stefana Okrzei). Nazwisko Okrzeja odmieniamy jak żeńskie rzeczowniki pospolite zakończone na ‑ja po samogłosce, a przed końcówką i opuszczamy w pisowni literę j, por. też M. Maja – D. Mai, M. ostoja – D. ostoi, M. knieja – D. kniei itp.

Monika Matusiak

Pisownia form dopełniacza, celownika i miejscownika rzeczowników rodzaju żeńskiego liczby pojedynczej, które w mianowniku liczby pojedynczej kończą się na -ia, zależy od poczucia rodzimości tych wyrazów oraz od wymowy ich formy mianownikowej. Po spółgłoskach g, k, ch t, d, r i l w formach wymienionych przypadków piszemy zawsze ii, ponieważ  wszystkie rzeczowniki kończące się w mianowniku na ‑gia, ‑kia, ‑chia, ‑tia, ‑dia, ‑ria i ‑lia  są rzeczownikami zapożyczonymi. Poprawny jest zatem zapis filologii.

Nazwa Chylonia ma w dopełniaczu formę Chyloni, podobnie jak nazwa miasta, którego Chylonia jest dzielnicą: Gdyni. Wynika to z zasad ortograficznych dotyczących pisowni dopełniacza, celownika i miejscownika rzeczowników  zakończonych w mianowniku liczby pojedynczej na ‑ia. Mówią one, że „jeśli -ia występuje po n, to piszemy -ni w wyrazach, których zakończenie wymawiamy w mianowniku jako [-ńa], natomiast w tych wyrazach, których zakończenie wymawiamy jako [-ńja], piszemy ‑nii”. Wśród przykładów ilustrujących tę regułę w Wielkim słowniku ortograficznym PWN pod red. Edwarda Polańskiego zamieszczono właśnie nazwę własną Chyloni.

Poprawna forma to ampułkarni. W dopełniaczu liczby pojedynczej rzeczowników zakończonych na ‑nia piszemy jedno lub dwa i w zależności od wymowy formy mianownika. Jeśli kończy się on w wymowie na [ńja], piszemy w dopełniaczu ii, np. Dania – w Danii, jeśli natomiast kończy się w wymowie na [ńa], piszemy i, np. Hania – Hani. Ponieważ ampułkarnia jest wyrazem rodzimym, jej mianownik – jak mianowniki innych rzeczowników utworzonych przyrostkiem ‑arnia – wymawiamy z [ńa] na końcu, tj. [ampułkarńa], a zatem w dopełniaczu piszemy ampułkarni.

 Aleksandra Muszarska

Ewa Rogowska-Cybulska

Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego podaje, że wyrażenie to można zapisać na dwa sposoby: trudnotopliwy albo trudno topliwy. Zgodnie z zasadami ortografii wyrażenie, w którym pierwszy człon jest przysłówkiem, a drugi przymiotnikiem bądź imiesłowem przymiotnikowym określanym przez ten przysłówek, należy pisać oddzielnie. Postępując zgodnie z tą zasadą, powinniśmy zatem pisać: trudno topliwy. Gdy jednak wyrażenie to opisuje cechę trwałą, niezmienny atrybut jakiegoś obiektu, stosuje się pisownię łączną: trudnotopliwy.

Weronika Formela

Wyrażenie funkcja transportowo-dokumentacyjna piszemy z łącznikiem, ponieważ przymiotniki transportowa i dokumentacyjna są w tym połączeniu przymiotnikami równorzędnymi. Zamiast łącznika można tu wstawić spójnik i (funkcja transportowa i dokumentacyjna) i zabieg ten nie zmieni znaczenia całego wyrażenia.

Oliwia Zielińska

Przymiotnik ten piszemy z łącznikiem: polityczno-militarny. Wynika to z faktu, iż przymiotniki złożone z dwóch członów równorzędnych znaczeniowo piszemy zawsze z łącznikiem (sojusz, konflikt lub kryzys polityczno-militarny to ‘sojusz, konflikt lub kryzys polityczny i militarny'), w przeciwieństwie do przymiotników składających się z dwóch członów, w których główne znaczenie jest zawarte w drugim członie – takie przymiotniki piszemy łącznie.

Anna Flizikowska

Połączenie nowo zatrudniony powinno się pisać osobno, ponieważ wyraz nowo jest przysłówkiem, a zatrudniony – imiesłowem przymiotnikowym biernym; zestawienia przysłówków z imiesłowami piszemy rozdzielnie.

Sonia Nastały

Wyraz złożenie jest rzeczownikiem odczasownikowym, pochodzącym od czasownika złożyć, a zgodnie z zasadami pisowni polskiej nie z rzeczownikami – w tym z rzeczownikami odczasownikowymi – piszemy łącznie. Zatem prawidłowy zapis tego wyrazu to niezłożenie.

Agata Stanisławska

Poprawną formą jest niezarezerwowanie, pisane razem. Słowo zarezerwowanie jest rzeczownikiem (odczasownikowym), a zgodnie z obowiązującymi regułami pisowni cząstkę nie z rzeczownikami piszemy łącznie.

Anna Flizikowska

Partykułę nie jako wykładnik zaprzeczenia piszemy z rzeczownikami łącznie. Łącznie zatem piszemy też rzeczownik niezamówienie, podobnie jak rzeczowniki niezdyscyplinowanie czy niezorganizowanie. Gdyby jednak chodziło o wyraźne przeciwstawienie (np. nie zamówienie, ale coś innego), należałoby napisać partykułę nie osobno. 

Małgorzata Michałowska

Jednak jeśli imiesłów przymiotnikowy występuje w znaczeniu czasownikowym, a w takim znaczeniu pojawia się on w omawianym wyrażeniu, wolno także zastosować pisownią rozdzielną: niczym nie zagłuszony  śpiew ptaków. O czasownikowości znaczenia tego imiesłowu decyduje opatrzenie go dopełnieniem niczym.

Wyrażenie to piszemy razem, stosując się do zasady ortograficznej, głoszącej, że partykułę nie pisze się łącznie z przymiotnikami w stopniu równym (np. niebrzydki) i imiesłowami przymiotnikowymi (np. niezrobiony), a także z rzeczownikami (np. nieprzyjaciel) i przysłówkami utworzonymi od przymiotników (np. niedawno).]; uzasadniony jest imiesłowem przymiotnikowym. Należy jednak pamiętać, że osobno pisze się wyraźne przeciwstawienia, np. nie uzasadniony, ale zasadny.

Weronika Formela

W pierwszym zdaniu partykułę nie piszemy osobno: Prosimy nie karmić mew, ponieważ karmić to bezokolicznik, czyli jedna z form czasownika, a nie z czasownikami piszemy oddzielnie. W drugim zdaniu nie piszemy łącznie: Prosimy o niekarmienie mew, ponieważ karmienie jest rzeczownikiem odczasownikowym (pochodzącym od czasownika karmić), a nie z rzeczownikami piszemy razem.

Wyraz ten piszemy razem, ponieważ jest on przymiotnikiem złożonym z członów nierównorzędnych: jednokondygnacyjny to ‘mający jedną kondygnację’.

Taki zapis jest niepoprawny. Wyraz ten powinno się w całości zapisywać słownie: dwudziestka, ponieważ zgodnie z zasadami pisowni polskiej dodawanie literowych zakończeń do wyrazów zapisanych cyframi jest niepoprawne (nie piszemy też 1-szy, 2-gi, 3-ciego, 3-ech, 4-ech itp.). Dwudziestka to rzeczownik odliczebnikowy, więc nie powinno się go też zapisywać cyfrą (20), bo tę odczytalibyśmy jako odnoszącą się do liczebnika dwadzieścia, dwudziestu lub dwudziestoma, w zależności od przypadka, w jakim ten liczebnik został użyty.

Niezałatwienie piszemy razem, ponieważ wyraz załatwienie jest rzeczownikiem, a według zasad ortografii polskiej partykułę nie z rzeczownikami piszemy łącznie. Piszemy zatem np.: W tej sytuacji można złożyć zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie; Gwarancja nie zawiera sankcji za niezałatwienie reklamacji w terminie. Jednak w sytuacji, gdy partykuła nie wprowadza przeciwstawienie, połączenie to piszemy rozdzielnie, np.  Obietnica urzędnika to jeszcze nie załatwienie problemu; Potrzebny jest komplet rozwiązań, a nie załatwienie tylko jednej kwestii.

Słowo niekontrolowany piszemy łącznie, ponieważ kontrolowany to imiesłów przymiotnikowy, a partykułę nie z imiesłowami przymiotnikowymi piszemy łącznie. Gdy imiesłów ten występuje w zdaniu w znaczeniu czasownikowym, można też zastosować obocznie pisownię rozłączną, np. Obiekt, obecnie już nie kontrolowany, nadal działa albo Obiekt, obecnie już niekontrolowany, nadal działa.  

Zapis rozłączny wymagany jest tylko w wypadku wyraźnego przeciwstawienia, np. Spółka była przez niego nie kontrolowana, lecz zarządzana; Telewizja jest przez świat polityki kontrolowalna (nie kontrolowana, ale właśnie kontrolowalna), a także w konstrukcjach, których ośrodkiem jest spójnik ani, np. ani nie kontrolowany, ani nie zarządzany.

Według zasad pisowni polskiej przysłówki, w tym przysłówek nowo (czyli ‘niedawno, dopiero co’), w połączeniu z imiesłowami przymiotnikowymi czynnymi i biernymi piszemy osobno. Jak wiadomo, wyraz wstępujący jest właśnie imiesłowem przymiotnikowym czynnym (świadczy o tym zakończenie -ący, ‑ąca, ‑ące), więc połączenie, którego dotyczy pytanie, piszemy w następujący sposób: nowo wstępujący.

Agata Jezierska

Wyraz dojście jest rzeczownikiem, więc zgodnie z zasadą, która głosi, że partykułę nie jako wykładnik zaprzeczenia z rzeczownikami piszemy łącznie, wyraz niedojście zapiszemy łącznie. Wyjątkiem w tym przypadku może być sytuacja, gdy partykuła nie jest nie tylko wykładnikiem zaprzeczenia, ale również wprowadza przeciwstawienie, na przykład: nie dojście, ale dążenie [do władzy] – wówczas pisownia będzie rozdzielna.

Anna Gortat

Podlegający jest imiesłowem przymiotnikowym czynnym. Ponieważ partykułę nie z imiesłowami przymiotnikowymi piszemy (od 1997 r.) łącznie, poprawna jest forma niepodlegający. W kontekstach, w których wyraz ten ma znaczenie czasownikowe, można jednak zastosować również pisownię rozdzielną, np. Szkolenie skierowano do rodziców dzieci nie podlegających (lub: niepodlegających) jeszcze obowiązkowi szkolnemu. Osoby nie podlegające (lub: niepodlegające) do końca tego roku nowemu ubezpieczeniu nie muszą tego zgłaszać.

Patryk Borowski

Wyraz niewykonanie piszemy łącznie, ponieważ cząstkę nie z rzeczownikami pisze się łącznie – nawet w wypadku, gdy pochodzą one od czasownika i przejmują po nim schemat łączliwości składniowej. Pisownia rozdzielna partykuły nie z rzeczownikami pospolitymi (w tym odczasownikowymi) poprawna jest w wypadku przeciwstawienia typu Liczy się nie wykonanie, lecz pomysł.

Magdalena Bogdanowicz

Wyraz czteroletni piszemy razem, gdyż jest to przymiotnik złożony z członów nierównorzędnych (pochodzi od wyrażenia cztery lata), a tak zbudowane przymiotniki złożone piszemy łącznie, np. wieloletni (od wiele lat), zachodniopolski (od zachodnia Polska), krótkoterminowy (od krótki termin). Można także wybrać zapis pierwszego członu cyfrą, a wówczas należy zastosować łącznik: 4-letni.

Reguła [91] Zasad pisowni na temat pisowni peryfraz, czyli wyrażeń omownych, mówi: „Wielką literą można zapisać nazwy pospolite użyte w funkcji nazw własnych osób i miejsc, np. Książę Apostołów lub książę apostołów (= św. Piotr), Mały Kapral lub mały kapral (= Napoleon Bonaparte), Żelazny Kanclerz lub żelazny kanclerz (= Otto von Bismarck), Biały Kontynent lub biały kontynent (= Antarktyda), Srebrny Glob lub srebrny glob (= Księżyc). Najczęstsze nazwy tego rodzaju, pisane zawsze lub prawie zawsze wielkimi literami, umieszczono w części alfabetycznej słownika”. Wielki słownik ortograficzny PWN rejestruje wyrażenie Wieczne Miasto (= Rzym). Zapisywanie tego wyrażenia wielkimi literami jest zatem poprawne.

Paul Michel Foucault to francuski filozof, historyk i socjolog. Od jego nazwiska można utworzyć przymiotnik F/foucaultowski, którego pisownia zależy od znaczenia. Zgodnie z zasadą [69] zawartą w Wielkim słowniku ortograficznym PWN wielką literą piszemy przymiotniki dzierżawcze (odpowiadające na pytanie czyj?, odnoszące się do właściciela, autora, twórcy) utworzone od imion własnych, zakończone na ‑owski, ‑owy, ‑in, ‑yn, ‑ów: Pałac Kazimierzowski, dramat Szekspirowski, Sabałowe bajania, poezja Miłoszowa, Zosina chustka, Marysin ojciec, Psałterz Dawidów (= Dawida). W świetle tej reguły przymiotnik w wyrażeniu teoria Foucaultowska należy zapisać wielką literą, ponieważ odnosi się on do twórcy tej teorii.

Justyna Rozmiarek

W pierwszym momencie odpowiedź na pytanie nie wydaje się skomplikowana. Jeśli podajemy w tekście obcojęzyczną nazwę miejsca (w tym przypadku w języku francuskim), stosujemy pisownię oryginalną, nie biorąc pod uwagę zasad pisowni języka polskiego. W tym miejscu pojawia się jednak problem sprawdzenia, jaki zapis funkcjonuje oficjalnie w języku francuskim. Pobieżnie przeszukując źródła internetowe, można mylnie dojść do wniosku, że poprawny jest zapis Place Stanislas. Jednak, gdy sprawdzimy treść wiarygodnych francuskich encyklopedii internetowych (Encyclopædia Universalis France, Larousse), znajdziemy tam zapis place Stanislas. Tak samo jest z nazwami innych placów we Francji, np. place de l'Hôtel-de-Ville, place Charles-de-Gaulle, place de la Nation. Z tego wynika, że jeżeli chcemy podać nazwę oryginalną, poprawnym zapisem będzie place Stanislas. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy nazwa pojawia się na początku zdania lub podpisu, np. pod fotografią. Drugim rozwiązaniem jest oczywiście podanie polskiej nazwy, czyli po prostu plac Stanisława, co wynika z zasady pisowni [82], według której, jeśli stojący na początku nazwy wyraz plac jest tylko nazwą gatunkową (rodzajową), piszemy go małą literą, a pozostałe wyrazy wchodzące w skład nazwy – wielką literą.

Natalia Klajman

Aby odpowiedzieć na pytanie dotyczące zapisu powyższego wyrażenia wielką lub małą literą, należy wyjaśnić znaczenie słowa projekt. Według Słownika języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego projekt to ‘plan działania; wstępna wersja czegoś; dokument zawierający obliczenia, rysunki itp. dotyczące wykonania jakiegoś obiektu lub urządzenia’. Zapisując nazwę projektu edukacyjnego, należy zatem skorzystać z reguły [73], mówiącej, że „Wielką literą piszemy pierwszy wyraz w jedno- i wielowyrazowych tytułach utworów literackich i naukowych (np. książek, rozpraw, artykułów, wierszy, pieśni, piosenek, filmów, sztuk teatralnych), w tytułach ich rozdziałów, w tytułach dzieł sztuki, zabytków językowych, odezw, deklaracji, ustaw, akcji charytatywnych i porządkowych, operacji wojskowych”. Według tej reguły w nazwach projektów edukacyjnych wielką literą piszemy tylko pierwszy wyraz, zarówno wówczas, gdy chodzi o tytuł dokumentu, jak i pewne działania (jak w wypadku akcji charytatywnych i porządkowych). W nazwie projektu można też zastosować cudzysłów bądź też kursywę, których celem jest wyróżnienie nazwy własnej projektu. Zatem poprawny zapis to: projekt edukacyjny „Zapraszamy do naszej dzielnicy”.

Słownik języka polskiego PWN oraz Wielki słownik ortograficzny PWN podają zgodnie, że Sybirak to ‘w czasach carskich lub w okresie Związku Radzieckiego: więzień wywieziony na Syberię lub zesłaniec na Syberię’ też ‘były więzień lub zesłaniec’, natomiast Sybirak to ‘mieszkaniec Syberii’. Encyklopedia PWN podaje ponadto, że sybiracy to „grupa zesłańców politycznych w głąb Rosji, którzy powrócili do Królestwa Polskiego po amnestii w 1857 roku”, a Związek Sybiraków to „organizacja kombatancka, utworzona w Katowicach w 1926 roku (W 1928 r. przyjęła charakter ogólnopolski)”.

Zatem pisownia rzeczownika s/Sybirak zależna jest od jego znaczenia.

Justyna Rozmiarek

Słowniki języka polskiego podają tylko pisownię tego wyrazu małą literą: góral, jednak nie wszyscy normatywiści zgadzają się, że to jedyna poprawna forma. Powołam się na wypowiedź prof. Mirosława Bańko odnośnie do powyższego zagadnienia:     

„Wprawdzie większość słowników polskich – w tym Wielki słownik ortograficzny PWN – ma wyłącznie hasło góral, ale z ogólnych przepisów dotyczących pisowni nazw etnicznych można wywieść pisownię Góral, gdy chodzi o rdzennego mieszkańca północnej części Karpat Zachodnich (analogicznie do zapisu wielką literą nazw takich jak Kaszubi czy Podhalanie). Jerzy Krzyszpień, który poświęcił temu zagadnieniu cały artykuł (Język Polski, 2010, nr 2), zwraca uwagę na niekonsekwencje w pisowni w literaturze przedmiotu i apeluje o jej ujednolicenie, proponując następujące hasło słownikowe swojego autorstwa jako możliwy wzór:

góral ‘rdzenny mieszkaniec gór, człowiek wywodzący się z rdzennej ludności zamieszkującej góry’: górale andyjscy, górale Atlasu, górale Karpat Wschodnich (Bojkowie, Huculi, Łemkowie), górale kaukascy.

Góral ‘mieszkaniec północnej części Karpat Zachodnich’: Górale, Górale polscy, Górale słowaccy, Górale spod Nowego Targu. Połączenia: Górale Babiogórscy (Babiogórcy) ‘grupa Górali zamieszkująca północne stoki Babiej Góry’, Górale Podhalańscy (Podhalanie) ‘grupa Górali zamieszkująca Podhale’, Górale Śląscy ‘grupa Górali zamieszkująca Beskid Śląski i Morawsko-Śląski w historycznych granicach Śląska’, Górale Żywieccy ‘grupa Górali zamieszkująca dorzecze Soły na południe od grzbietu Beskidu Małego’”.

Należy zatem wnioskować, że pisząc góral, mamy na myśli mieszkańca gór, człowieka wywodzącego się z ludności zamieszkującej góry, natomiast pisząc Góral, myślimy o mieszkańcu konkretnego regionu górskiego.

Justyna Rozmiarek

Według zasad pisowni polskiej dużą literą piszemy nazwy firm, marek i typów wyrobów przemysłowych, tak więc zapis chłodziarka „Pamir”, wykładzina „Relaks”, pralka „Wijatka” jest poprawny. Istnieje też możliwość zapisu bez cudzysłowu: chłodziarka marki Pamir, wykładzina marki Relaks, pralka marki Wijatka.

Kateryna Razgonova

Przytoczone w pytaniu fragmenty opowiadania wykorzystujące formuły znane z Litanii Loretańskiej do Najświętszej Maryi Panny stanowią peryfrazę modlitwy. Zatem w celu ustalenia poprawnego zapisu tych wyrażeń należy posłużyć się przede wszystkim regułami pisowni słownictwa religijnego. Kwestię użycia dużych lub małych liter w peryfrazach religijnych reguluje zasada nr 22 Pisowni słownictwa religijnego, opracowanej przez Renatę Przybylską i Wiesława Przyczynę, według której pisownię peryfraz reguluje następująca reguła: „jeżeli zarówno nazwa jednowyrazowa, jak i opisowa odnosi się do desygnatu, który wymaga wielkiej litery (np. do Boga, Kościoła, Watykanu), to nazwy te (wszystkie człony) zapisujemy wielką literą; jeżeli natomiast nazwa i jej opisowy zastępnik odnoszą się do desygnatu, który nie wymaga wielkiej litery (np. do papieża, kościoła jako budynku), to zapisujemy je małą literą”. Jak wynika z kontekstu podanych przykładów, wyrażenia, w stosunku do których pojawiają się wątpliwości ortograficzne, nie odnoszą się (jak w tekście modlitwy) do osoby Matki Bożej, a więc do desygnatu wymagającego użycia wielkiej litery. Dlatego poprawność ich zapisu należy rozpatrywać według ich pierwotnego (podstawowego) znaczenia (nie uwzględniając podłoża religijnego).

Związek wyrazowy: wieża z kości słoniowej nie stanowi nazwy jednostkowego obiektu architektonicznego (a więc nazwy własnej), lecz używany jest w funkcji związku frazeologicznego oznaczającego miejsce odosobnienia, należy więc do wyrażeń pospolitych, dlatego wszystkie jego człony należy zapisywać od małych liter. Jeśli chodzi o wyrażenie: gwiazda zaranna, to Uniwersalny słownik języka polskiego zapisuje je od małych liter, mimo że jest ono synonimicznym określeniem obiektu astronomicznego znanego powszechnie pod nazwą Gwiazdy Porannej bądź Jutrzenki (popularnych określeń planety Wenus, widocznej na niebie nad ranem), a według reguły ortograficznej nr 78 zamieszczonej w Wielkim słowniku ortograficznym PWN pod redakcją Edwarda Polańskiego „jedno- i wielowyrazowe nazwy gwiazd, gwiazdozbiorów, planet, księżyców, planetoid, galaktyk, rojów meteorów i innych obiektów astronomicznych” należy zapisywać wielkimi literami. Natomiast w przypadku bramy niebieskiej brakuje przesłanek, według których należałoby to wyrażenie wyróżnić dużymi literami. Należy je zatem traktować jako określenie pospolite i oba jego człony zapisywać od małych liter.

Ewelina Lechocka

Stosowanie dużej litery ze względów grzecznościowych i uczuciowych jest indywidualną kwestią piszącego i reguły ortograficzne pozostawiają w tym wypadku dużą swobodę autorowi. W moim odczuciu zapisanie od dużej litery jedynie zaimka osobowego, czyli zastosowanie formy: w Waszym przedsiębiorstwie, jest wystarczające. Jednak według przytoczonego wyżej przepisu ortograficznego wyróżnienie w podanym przykładzie obu członów wyrażenia wielkimi literami również nie jest błędem.

Ewelina Lechocka

Wszystkie leksemy wchodzące w skład wyrażenia: skrypt dla studentów wyższych szkół rolniczych należy zapisywać małymi literami, gdyż są one elementami związku wyrazowego należącego do nazw rodzajów publikacji, stanowiącego tym samym wyrażenie pospolite. Jedynie w przypadku wykorzystania owego związku w funkcji podtytułu poprawne jest wyróżnienie pierwszego komponentu dużą literą. Ponadto w omawianym przykładzie wątpliwości ortograficzne może budzić wyrażenie: wyższe szkoły rolnicze, które również nie jest nazwą własną, lecz wyrażeniem pospolitym, gdyż określa rodzaj uczelni (o czym świadczy użycie go w liczbie mnogiej), i wszystkie jego człony należy zapisywać od małych liter.

Ewelina Lechocka

Związek wyrazowy: księga jubileuszowa, traktowany najczęściej jako nazwa rodzaju publikacji, a więc wyrażenie pospolite, należy zapisywać małymi literami. Możliwy jest zapis, w którym pierwszy człon wyrażenia rozpoczyna się od wielkiej litery, ale tylko w przypadku, gdy występuje ono jako podtytuł publikacji. Natomiast wyróżnienie obu komponentów wielkimi literami nie jest uzasadnione w żadnych okolicznościach.

Ewelina Lechocka

Choć według zasady pisowni [105] nazwy wydarzeń lub aktów dziejowych piszemy małą literą, zapisu Insurekcja Kościuszkowska nie możemy uznać za niepoprawny. Mianowicie znajduje tu zastosowanie reguła [99], zgodnie z którą „nazwy wydarzeń dziejowych możemy pisać wielkimi literami ze względów uczuciowych bądź dla uwydatnienia szacunku”. Zapis wielkimi literami jest uzasadniony, gdy występuje on np. w tekście upamiętniającym Insurekcję Kościuszkowską lub w tytule debaty poświęconej temu wydarzeniu historycznemu.

Natalia Klajman

Pisownia słowa akt w wyrażeniu wręczenie aktu nadania imienia... zależy od intencji, w jakiej użyjemy tego wyrażenia:

– akt nadania imienia jest nazwą pospolitą, tj. nazwą rodzaju dokumentu, który jest wręczany, więc obowiązują reguły pisowni wyrazów pospolitych – małą literą (wręczenie aktu nadania imienia...);

– Akt nadania imienia jest nazwą własną, tj. tytułem dokumentu potwierdzającego proces nadania imienia pewnej instytucji czy organizacji, więc obowiązują reguły pisowni tytułów dokumentów, takie same jak reguły pisowni tytułów książek, rozpraw, artykułów, wierszy, pieśni, piosenek itp. – pierwszy człon wielowyrazowego tytułu piszemy dużą literą (wręczenie Aktu nadania imienia...).

Wydaje się, że w wypadku nadawania imienia (np. instytucji) kładzie się nacisk ogólnie na rodzaj aktu, bardziej prawdopodobny i uzasadniony jest więc zapis małymi literami: wręczenie aktu nadania imienia… (np. wręczenie aktu nadania imienia Szkole Podstawowej nr 1 w Grodzisku).

Kateryna Razgonova

Według zasad polskiej pisowni oraz rekomendacji profesora Mirosława Bańki (http://sjp.pwn.pl/poradnia) nazwy potraw piszemy małą literą, a więc należy też zapisywać małymi literami każdy człon wyrażenia ciasto red velvet.

W karcie dań można wyraz ten zacząć dużą literą, kierując się zasadą dotyczącą zapisywania początku tekstu. W takiej sytuacji słowo ciasto napiszemy dużą literą, a pozostałe człony (red velvet) – małą.

Kateryna Razgonova

Wyraz komsomolec, oznaczający członka Komsomołu, czyli społeczno-politycznej organizacji młodzieży w ZSRR, powinien zostać zapisany od małej litery. Potwierdza to reguła ortograficzna nr 120 zawarta w Wielkim słowniku ortograficznym PWN pod redakcją Edwarda Polańskiego, która brzmi: „nazwy członków partii, stronnictw politycznych, organizacji społecznych, członków zespołów artystycznych i sportowych, więźniów obozów koncentracyjnych itp.” zapisujemy małą literą.

Ewelina Lechocka

Poprawny jest pierwszy zapis. Wynika to z zasady [73] Zasad pisowni zawartych w Wielkim słowniku ortograficznym PWN, według której wielką literą piszemy pierwszy wyraz w jedno- i wielowyrazowych tytułach m.in. odezw i deklaracji. List, o którym mowa, nie uzyskał wprawdzie tytułu w momencie swojego powstania, jednak odnosząc się do niego w późniejszym czasie, przyjęło się go określać jako List 34 (z powodu liczby sygnatariuszy), a tym samym nadano mu tytuł. W pozostałych kontekstach, gdy wyraz list występuje nie jako tytuł konkretnego dokumentu, ale jako wyraz pospolity, z punktu widzenia polskiej ortografii poprawny jest oczywiście zapis małymi literami.

Natalia Klajman

Wyrażenia, w których pierwszy człon jest przysłówkiem (np. wysoko), zaś drugi imiesłowem odmiennym lub przymiotnikiem określanym przez ten przysłówek (np. punktowany), traktowane są jako zestawienia i pisownia ich powinna być rozdzielna: wysoko punktowany. Pisownia łączna możliwa jest jedynie wówczas, gdy dane połączenie scaliło się i odnosi się do trwałej własności obiektu (np. zestaw głośnomówiący, klej szybkoschnący).

Aleksandra Mieczkowska

Wyrażenie to piszemy osobno, ponieważ słowo wysoko jest przysłówkiem, a parametryzowany – imiesłowem przymiotnikowym. Takie wyrażenia piszemy osobno, np. wysoko kwalifikowany, wysoko latający. Wprawdzie niektóre z takich połączeń scaliły się i są zapisywane łącznie, np. zestaw głośnomówiący, płyta długogrająca, ale wysoko parametryzowany nie należy do tej grupy.

Anna Mościńska

Wyraz wczesnonowożytny to przymiotnik złożony połączony interfiksem ‑o-, w którym człon pierwszy jest określeniem członu drugiego (jaki nowożytny? – wczesny). Przymiotniki złożone z członów nierównorzędnych znaczeniowo, tzn. takich,  w których główne znaczenie zawarte jest w członie drugim, natomiast człon pierwszy określa bliżej to znaczenie, piszemy łącznie.

Justyna Jans

Takie zestawienie należy pisać bez łącznika, ponieważ drugi człon tego zestawienia, czyli rzeczownik kusiciel, pełni funkcję określenia członu pierwszego, czyli rzeczownika wąż (wąż kusiciel to ‘wąż, który kusi’), tak jak np. artysta grafik, lekarz chirurg.

Joanna Fijas

Wyrażenia, w których pierwszy człon jest przysłówkiem, a drugi jest imiesłowem odmiennym lub przymiotnikiem określanym przez ten przysłówek, piszemy rozdzielnie, gdyż są to zestawienia. W tym wypadku mamy do czynienia z połączeniem przysłówka świeżo oraz imiesłowu przymiotnikowego zoperowana, zatem poprawny zapis tego zestawienia to świeżo zoperowana twarz.

Paulina Pitek

Poprawną formą zapisu tego przymiotnika jest (system) sześciokomorowy, gdyż jest to przymiotnik złożony z członów nierównorzędnych znaczeniowo, tzn. taki, w którym główne znaczenie zawarte jest w członie drugim, a człon pierwszy je dookreśla, przymiotnik (system) sześciokomorowy znaczy bowiem ‘(system) o sześciu komorach’.

Magdalena Szczepińska

Poprawny zapis to: wysokowęglowa stal. Przymiotnik ten zapisujemy łącznie, ponieważ jest on zbudowany z członów nierównorzędnych: stal wysokowęglowa to ‘stal o wysokiej zawartości węgla’ (nie ‘wysoka i węglowa’).

Aleksandra Chajewska

Łącznik stosuje się w wyrażeniach, w których występuje dwukrotnie przymiotnik złożony, różniący się tylko pierwszym członem, np. mało- i średniorolny, krótko- i długoterminowy. Podobnie należy postępować w wypadku podobnych par przymiotników od wyrażeń przymiotnikowych. Poprawny jest tu zatem zapis: wpływ czynników przed- i pozbiorczych.

Magda Paśko

Wyrażenie to zapisujemy osobno: za granicą, ponieważ nie jest ono w tym połączeniu  składniowym narzędnikiem rzeczownika zagranica (jak w zdaniu Zachwycam się zagranicą), lecz wyrażeniem przyimkowym (odpowiadającym na pytanie gdzie?).

Anna Mościńska

Poprawną formą zapisu tego wyrazu jest ponadkrajowy. Przymiotnik  ten piszemy łącznie, ponieważ współtworzy go przedrostek słowotwórczy ponad, przejęty z wyrażenia przyimkowego ponad krajem, od którego pochodzi ten wyraz (ponadkrajowy = ‘taki, który jest ponad krajem’), a wszystkie przedrostki polskiego i obcego pochodzenia piszemy łącznie. 

Justyna Jans

Przymiotniki złożone z członów nierównorzędnych znaczeniowo, tzn. takie, w których główne znaczenie zawarte jest w członie drugim, natomiast człon pierwszy określa bliżej to znaczenie, pisze się łącznie, np. jasnoniebieski (= niebieski o jasnym odcieniu), niskowartościowy (= o niskiej wartości).

Łukasz Kolenda

Podane wyrażenie jest rzeczownikiem, zaś nie z rzeczownikami pisze się według Zasad pisowni łącznie (niezaleganie, nienasycenie, nieprzychodzenie itd.). Wyjątki – jak podaje za Zasadami pisowni sekretarz Rady Języka Polskiego – stanową jedynie dwie sytuacje:

a) jeśli rzeczownik zaprzeczony pisany jest pisany wielką literą, to – aby uniknąć wielkich liter w środku wyrazu – stosuje się łącznik (nie-Polak);

b) jeśli nie, pomimo sąsiedztwa z rzeczownikiem, logicznie odnosi się w zdaniu do czasownika, to powinno się zachować pisownię rozłączną (Nie zaleganie przed telewizorem, ale wspólne spacerowanie powinno spajać więzy rodzinne).

Aleksandra Mieczkowska

Poprawny zapis to niegojąca się rana. Partykułę nie jako wykładnik zaprzeczenia piszemy z imiesłowami przymiotnikowymi (czynnymi i biernymi) łącznie, niezależnie od tego, czy użyte są w znaczeniu przymiotnikowym czy czasownikowym. Jednak w wypadku, gdy znaczenie imiesłowu zaprzeczonego ma charakter czasownikowy, można również zastosować pisownię rozdzielną, np. nie gojąca się od wielu dni rana.

Łukasz Kolenda

Nie, poprawna jest tylko pisownia megazamieszanie, ponieważ w języku polskim przedrostki, również te obcego pochodzenia, piszemy łącznie z wyrazami, które poprzedzają, np. supercena, hiperinflacja, pradziadek.

Tak, zapis ten jest poprawny. Wskazane są tu dwie różne dziedziny: architektura i budownictwo, a przymiotniki złożone o członach równorzędnych zapisujemy z łącznikiem, np. biało-czerwony, polsko-czeski, górsko-wyżynny.

Anna Mościńska

Tak, ten zapis jest poprawny, ponieważ Wielka encyklopedia powszechna jest tytułem książki, a w tytułach książek wielką literą piszemy tylko pierwszy wyraz, np. Poradnik działkowca, Wielki słownik poprawnej polszczyzny, Uniwersalny słownik języka polskiego.

Należy tę nazwę zapisać w następujący sposób: Eugenia pod Ukoronowanym Lwem. Do zapisywania tej nazwy stosujemy regułę, według której wielką literą piszemy nazwy indywidualne (jednostkowe) urzędów, władz, instytucji, szkół, organizacji, towarzystw, nazwy zespołów muzycznych, artystycznych i sportowych, a występujące w tych nazwach przyimki, spójniki, wyrażenia imienia, pod wezwaniem, na rzecz, do spraw, numer, przeciwko itp. piszemy małą literą, np. Teatr im. Wandy Siemaszkowej, Szkoła Podstawowa im. Bolesława Chrobrego.

Piotr Bednarczyk

Prawidłowy zapis to stan Arizona. Pierwszy człon piszemy małą literą, ponieważ nazwy gatunkowe, takie jak np. nazwa typu okręgu administracyjnego, zapisujemy małą literą. Drugi człon piszemy wielką literą, gdyż nazwy własne państw, regionów, prowincji, stanów, miast, osiedli, wsi itd. zapisujemy wielką literą.

Mateusz Czujko

W tej nazwie oba składniki zapisujemy wielką literą: Jezioro Wiktorii, ponieważ słowo Wiktorii jest rzeczownikiem w dopełniaczu, a według zasad pisowni polskiej w nazwach geograficznych składających się z rzeczownika typu góra, jezioro, morze itp. oraz rzeczownika w dopełniaczu oba człony piszemy dużymi literami. Gdyby drugi składnik tej nazwy występował w mianowniku, zapisalibyśmy tę nazwę następująco: jezioro Wiktoria.

Anna Mościńska

W przypadku wielowyrazowych nazw geograficznych, które zaczynają się od słów morze, jezioro, cieśnina, wyżyna czy właśnie góra, pisownia tych słów zależy od drugiego wyrazu. Jeśli jest on rzeczownikiem w mianowniku, wówczas pierwszy człon zapisujemy małą literą (góra Horeb, góra Syjon, góra Synaj). W innych przypadkach – gdy człon drugi jest przymiotnikiem lub rzeczownikiem w dopełniaczu – oba człony zapisujemy wielkimi literami, a więc poprawny jest zapis Góra Oliwna.

Aleksandra Mieczkowska

Tak, zapis  góra Jawor jest poprawny, ponieważ w nazwach geograficznych, jeśli taka nazwa składa się z dwu członów i człon drugi jest rzeczownikiem w mianowniku nieodmieniającym się, człon pierwszy typu góra, nizina, półwysep, cieśnina itp. zapisujemy małą literą, natomiast człon drugi — wielką, np. wyspa Uznam, pustynia Gobi – i właśnie góra Jawor.

Wyrażenie basen Prezydenta należy do tej samej grupy nazw własnych, co nazwy zaczynające się wyrazami molo, bulwar, most, plac, ulica, kopiec itp., dlatego jego pierwszy człon piszemy literą małą, a drugi – wielką, jak bulwar Nadmorski, molo Południowe, most Grunwaldzki, plac Trzech Krzyży, ulica Królowej Jadwigi, kopiec Kościuszki.

Zgodnie z zasadą mówiącą o tym, że gdy w zapisie nazw własnych występują nazwy rodzajowe takie jak: ulica, plac, cmentarz, pomnik itp., to powinniśmy zapisywać te wyrazy małą literą, poprawny jest zapis: pomnik Chwały na cmentarzu Orląt we Lwowie.

Magdalena Szczepińska

Wyrażenie TŁUSTY CZWARTEK zapisujemy małą literą: tłusty czwartek. Jest to nazwa zwyczaju, a nazwy zwyczajów i obrzędów, w przeciwieństwie do nazw świąt, zapisujemy małą literą. 

Anna Mościńska

Prawidłowy zapis to śledzik, ponieważ nazwy zwyczajów zapisujemy małą literą.

Mateusz Czujko

Słowo to powinno być napisane małą literą (redakcja), ponieważ nie jest to nazwa własna. Wielką literę należy jednak stosować ze względów grzecznościowych w bezpośrednich zwrotach kierowanych do konkretnej redakcji, np. Droga Redakcjo, Do Redakcji „Dziennika”.

Jest to nazwa części miasta o znaczeniu pospolitym, a takie wyrażenia zawsze zapisujemy małą literą. Poprawny jest więc zapis centrum aglomeracji gdańskiej.

Weronika Pochylska

Poprawny zapis to barbie oraz kopciuszek, ponieważ w tym wypadku nie wskazujemy na konkretną postać, ale na nosiciela cech takich jak ta postać. Nazwy własne Barbie i Kopciuszek stały się zatem nazwami potocznymi, tzn. uległy apelatywizacji. Pisowni Barbie użyjemy w odniesieniu do marki zabawki, zaś Kopciuszkiem nazwiemy postać baśniową.

Łukasz Kolenda

Według wytycznych Rady Języka Polskiego dotyczących wielkich i małych liter w tekstach Unii Europejskiej nie jest to pisownia poprawna. Biorąc pod uwagę, że jest to nazwa obiegowa, powinniśmy oba człony zapisać małą literą: strategia lizbońska.

Weronika Pochylska

Poprawny jest zapis Regulamin pracy, ponieważ wielką literą piszemy tylko pierwszy słowo wielowyrazowego tytułu.

Karolina Bąkowska

Według zasad polskiej pisowni nazwy gatunków modlitw i nabożeństw piszemy małą literą, więc również wyrażenie msza święta zapisujemy małymi literami. Ponieważ bożonarodzeniowa jest zwykłą przydawką przymiotnikową, całe to wyrażenie też piszemy małymi literami: bożonarodzeniowa msza święta.

Według Pisowni słownictwa religijnego przygotowanej przez Komisję Języka Religijnego Rady Języka Polskiego przy Prezydium PAN w 2011 r. wyrażenie Msza Święta może być pisane dużymi literami, jeśli jest synonimem Eucharystii. W wyrażeniu oznaczającym Eucharystię przymiotnik święta może też zostać zapisany w skrócie; piszemy go wówczas małą literą: Msza św.

Kateryna Razgonova

Formą poprawną jest przebywać za granicą. Informują o tym następujące konteksty zamieszczone w słowniku poprawnej polszczyzny: Stosunki z zagranicą (ale: Być za granicą; mieszkać za granicą; jechać za granicę; przesyłka za granicę, nie: do zagranicy).

Agnieszka Tańska

Według zasad pisowni polskiej partykułę nie z rzeczownikami, również odczasownikowymi, piszemy łącznie, poprawnie należy więc zapisać: Błąd polegał na niewpisaniu danych. 

Gabriela Lustyk 

Formą poprawną jest niemal zawsze nieuzależniony, ponieważ partykułę nie z imiesłowami przymiotnikowymi (czynnymi i biernymi) piszemy od 9 rudnia 1997 r. łącznie. Nowa pisownia dopuszcza jednak jako oboczną rozdzielną pisownię nie z imiesłowami w znaczeniu czasownikowym, np. Jan, nie uzależniony jeszcze od komputera, potrafi się cieszyć długimi spacerami (ale w zdaniu tym poprawna jest też pisownia nieuzależniony). Zawsze natomiast stosuje się pisownię rozdzielną w wyraźnych przeciwstawieniach, np. nie uzależniony, ale trochę zależny, a także w konstrukcjach, których ośrodkiem jest spójnik ani lub ni, np. ani nie uzależniony, ani nie niezależny.

Tak, ten zapis jest poprawny, ponieważ po cyfrach arabskich odpowiadających liczebnikom porządkowym możemy stawiać kropkę, aby odróżnić te liczebniki od liczebników głównych, po których kropki się nie stawia. Wyjątkiem są zapisy, w których liczebniki porządkowe oznaczają dzień, rok lub godzinę, np. w roku 2015, o godz. 9, 3 maja.

Agnieszka Tańska

Ewa  Rogowska-Cybulska

Według współczesnych słowników języka polskiego poprawne są obie formy, zarówno naczynko, jak i naczyńko, pierwsza z nich jest jednak używana częściej. W Narodowym Korpusie Języka Polskiego forma naczynko wyświetla się 25 razy, a forma naczyńko – 15 razy.

Gabriela Lustyk

Poprawnie lata zapisujemy z kropką po cyfrze, czyli lata 70. (bez dopisywania końcówki lub innych fragmentów liczebnika). 

Gabriela Lustyk

Prawidłowa nazwa to region juski, a szczegółowej odpowiedzi na to pytanie udzielił już Jan Grzenia w Poradni językowej PWN, pod adresem: http://sjp.pwn.pl/slowniki/ju%C5%BCski.html.

Elżbieta Benkowska

Tak. Zgodnie z Wielkim słownikiem ortograficznym PWN rzeczownik ten w znaczeniu ‘wybrzeże polskie nad Morzem Bałtyckim’ piszemy wielką literą, czyli Wybrzeże.

Magdalena Buchowska

Według Wielkiego słownika ortograficznego PWN wielką literą piszemy nazwy świąt i dni świątecznych, w tym 3 Maja. Ten sam słownik rejestruje nazwę pierwszej polskiej ustawy zasadniczej zapisywanej Konstytucja 3 maja. Oficjalna nazwa święta to Święto Narodowe Trzeciego Maja, obchodzone w rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 maja  (por. Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o przywróceniu Święta Narodowego Trzeciego Maja, Dz. U. z 1990 r. Nr 28, poz. 160). Najbardziej poprawne wydaje się więc stosowanie albo oficjalnej nazwy, albo nazwy opisowej święto Konstytucji 3 maja. Jednak z uwagi na emocjonalny, patriotyczny charakter święta, powszechnie stosowana jest nazwa Święto Konstytucji 3 Maja (także w mediach i na stronach internetowych instytucji rządowych).

Magdalena Buchowska

Na tablicach informacyjnych pierwszy wyraz piszemy wielką literą, zaś jeśli chodzi o nazwy uczestników konferencji, to zastosowanie ma tutaj reguła [97] „Słownika orograficznego PWN”, wedle której „użycie wielkiej litery ze względów uczuciowych i grzecznościowych jest indywidulaną sprawą piszącego”.

Piszący zatem może napisać zarówno Strefa obsługi Sponsorów, jak i Strefa obsługi sponsorów; Obsługa Gości, jak i Obsługa gości; Centrum Wolontariuszy, jak i Centrum wolontariuszy; Miejsca dla Fotografów, jak i Miejsca dla fotografów. Natomiast w napisach Sala konferencji prasowych i Centrum akredytacji, które nie zawierają nazw osobowych, tylko pierwszy wyraz należy zaczynać dużą literą.

Elżbieta Benkowska

Odpowiedź na to pytanie zależy od kontekstu, w którym to wyrażenie ma być użyte. Jeśli nie chodzi o żaden konkretny konkurs lub jeśli chcemy opisać rodzaj wydarzenia,  to należy  użyć formy zapisanej małymi literami: konkurs języka angielskiego. Jeżeli zaś chodzi o nazwę imprezy, której organizatorzy chcą nadać specjalny tytuł, to według reguły [71] Słownika ortograficznego PWN każdy wyraz tej nazwy należy zacząć wielką literą (z wyjątkiem przyimków). W takim przypadku poprawnym zapisem będzie zatem Konkurs Języka Angielskiego.

Elżbieta  Benkowska

Nazwy stanowisk unijnych należy zapisywać tak jak nazwy polskich stanowisk. W języku polskim podstawową pisownią dla nazw stanowisk jest pisownia małymi literami, wyjątek jednak stanowią nazwy urzędów jednoosobowych (Rzecznik Praw Obywatelskich). Zespół Rady Języka Polskiego ds. Współpracy z Tłumaczami UE opublikował tekst, w którym zaleca zapis wielkimi literami (Komisarz UE do spraw Środowiska) w przypadku nazwy organu oraz zapis małą literą (komisarz Bieńkowska) w przypadku nazwy funkcji. Zespół sugeruje, że rozróżnienie między nazwą organu a nazwą stanowiska jest możliwe dzięki wystąpieniu albo niewystąpieniu nazwiska osoby sprawującej daną funkcję. W zasadach pisowni i interpunkcji Wielkiego słownika ortograficznego PWN możemy natomiast znaleźć informację, że nawet, jeśli nie ma nazwiska, a nazwa występuje w pełnym brzmieniu, w przypadku organu możemy zapisać ją wielkimi literami, natomiast w przypadku piastuna organu – obydwie wersje są dopuszczalne. W powszechnym użyciu (prasa, komunikaty Polskiej Agencji Prasowej), częściej występuje zapis małą literą. Podsumowując – obydwie możliwości są poprawne, ale zalecana jest pisownia małymi literami.

Magdalena Buchowska

Jeśli chodzi o jedną z wielu kaplic, z których korzystał król, to poprawny jest zapis tego wyrażenia – jako wyrażenia pospolitego – małymi literami: kaplica królewska.

Natomiast w odniesieniu do konkretnej kaplicy, takiej jak np. ta w Gdańsku, zastosowanie ma reguła [82] „Słownika ortograficznego PWN”, która mówi, że „Jeśli stojący na początku nazwy wyraz: ulica, aleja, bulwar, osiedle, plac, park, kopiec, kościół, klasztor, pałac, willa, zamek, most, molo, brama, pomnik, cmentarz itp. jest tylko nazwą rodzajową (gatunkową), piszemy go małą literą, a pozostałe wyrazy wchodzące w skład nazwy – wielką literą”. Poprawną formą jest zatem kaplica Królewska.

Jednak piszący, zwłaszcza znawcy zabytków Gdańska, częściej posługują się formą ortograficzną Kaplica Królewska, a w poradnictwie językowym panuje ostatnio tendencja (niemająca wprawdzie oparcia w zasadach pisowni), by takich tradycyjnych form zapisu nie dyskwalifikować. Zgodnie z tą tendencją również formę Kaplica Królewska w Gdańsku wolno zaakceptować.

W tłumaczeniach dzieł Homera często znajdujemy ten epitet pisany łącznie: zdalekacelnego Apolla. Jednak zgodnie z zasadą pisowni podaną w Wielkim słowniku ortograficznym PWN: „wyrażenia, w których pierwszy człon jest przysłówkiem, a drugi jest imiesłowem odmiennym lub przymiotnikiem określanym przez ten przysłówek, traktuje się jako zestawienia i pisze rozdzielnie”, powinno się to wyrażenie zapisywać osobno: z daleka celnego Apolla.

Słownik języka polskiego PWN notuje przymiotnik wysokowartościowy wraz z definicją; ‘mający dużą wartość lub bogaty w wartościowe składniki’. Słowo to pisane jest w tym słowniku łącznie.

Według Zasad pisowni wyrażenia, w których pierwszy człon jest przysłówkiem, a drugi – imiesłowem odmiennym lub przymiotnikiem określanym przez ten przysłówek, traktuje się jako zestawienia i pisze rozdzielnie np. wysoko kwalifikowany. Powyższe zestawienia trzeba jednak odróżniać od przymiotników złożonych z członów nierównorzędnych znaczeniowo, w których podstawowe znaczenie zawiera się w słowie drugim, a człon pierwszy określa bliżej to znaczenie. Przymiotniki takie pisze się łącznie, np. właśnie wysokowartościowy ‘o wysokiej wartości’.

Oktawia Czechowska

Pisownia ta nie jest poprawna, ponieważ w przypadku przymiotników złożonych dwuczłonowych, gdy człony te są nierównorzędne znaczeniowo, zapisujemy je łącznie (np. błękitnoniebieski, grekokatolicki). Ponieważ przymiotnik, o którym mowa w pytaniu, składa się właśnie z członów nierównorzędnych, znaczy bowiem ‘związany z teorią prawa’, obowiązuje pisownia teoretycznoprawny.

Magdalena Staknis

Ptakopajacyk to rzeczownik złożony utworzony interfiksem ‑o‑, należy go więc pisać łącznie, jak rzeczowniki marszobieg, meblościanka, mrówkolew czy osłomuł.

Pisownię tego typu struktur znajdziemy jednak tylko w części słownikowej wydawnictw ortograficznych, nie została ona natomiast jasno uregulowana w treści zasad ortograficznych.

Zasady pisowni zajmują się bowiem zestawieniami. Zestawienia mogą być pisane łącznie lub rozdzielnie w zależności od tego, czy człony danego złożenia są równorzędne, czy nierównorzędne – por. Zasady pisowni i interpunkcji polskiej reguła nr 25 i reguła nr 51 (http://sjp.pwn.pl/zasady/Zasady-pisowni-i-interpunkcji;713485.html). Jeżeli człony złożenia są równorzędne, to znaczy oznaczają równoważne cechy lub funkcje osoby lub przedmiotu, to piszemy je z łącznikiem: kupno-sprzedaż, pralka-suszarka, ława-stół (przykłady pochodzą z internetowych Zasad pisowni i interpunkcji PWN). Jeżeli jednakże człon drugi zestawienia pełni funkcję określenia członu pierwszego, to wówczas zestawienia mają pisownię rozłączną: artysta malarz, lekarz chirurg, ryba piła – w tego typu złożeniach człony mają stosunek nierównorzędny artysta malarz to artysta będący przede wszystkim malarzem, lekarz chirurg to lekarz ze specjalnością chirurgiczną. Jak zauważa profesor Mirosław Bańsko w swoich poradach dotyczących pisowni zestawień (Poradnia językowa PWN), „zasady pisowni polskiej zmuszają nas niekiedy do subtelnych i niestety subiektywnych rozróżnień” na przykład w sprawie, czy urządzenie, które pierze i suszy jest jednocześnie pralką i suszarką (pralka-suszarka) czy też bardziej pralką, a suszarka to tylko jej dodatkowa funkcja (pralkosuszarka).

Profesor Mirosław Bańko zauważa, że zapis z łącznikiem -o- „zwalnia nas z obowiązku odmieniania pierwszego członu, ale sprawia, że budowa wyrazu staje się mniej wyraźna” (Poradnia językowa PWN), zaś pisownia z dywizem wymaga jednoczesnej odmiany obydwu członów nazwy, co zdaje się być zarówno niewygodne, jak i skomplikowane, „a przy tym bezafiksalne zestawienie członów sprawia wrażenie, jakby chodziło o przedmiot wykonany doraźnie. Chcąc uniknąć tych niedogodności i jednocześnie nie łamać zasad ortografii, sięgamy po zapis łączny, z interfiksem, który narzuca interpretację desygnatu, nie zawsze pożądaną (…) Być może tego rodzaju dylematy – a nie tylko nieznajomość ortografii – sprawia, że w tekstach pojawiają się zapisy skądinąd funkcjonalne, choć niezgodne z zasadami” (Poradnia językowa PWN).

Profesor stwierdza także w tym samym źródle, iż „na szczęście (podkr. J. Kuchta) pewien wyłom w pisowni rzeczowników złożonych już nastąpił. Wbrew przywoływanej zasadzie już kilkadziesiąt lat temu upowszechniły się złożenia o członach znaczeniowo równorzędnych, a mimo to pisane łącznie, z interfiksem, np. chłoporobotnik, meblościanka, marszobieg. Językoznawcy, po okresie upominania się o zapis chłop-robotnik, mebel-ścianka, marsz-bieg, pogodzili się z pisownią łączną”. W innym miejscu jednakże profesor pisze: „Dotychczasowe zmiany w polskiej pisowni nie napawają jednak optymizmem, gdyż zamiast wprowadzać więcej swobody, sprowadzały się do zastępowania jednych zapisów innymi” (Poradnia językowa PWN).

Jak wynika z wyżej przytoczonych zasad ortografii, wyraz, o którym mowa w pytaniu, możemy zapisać z dywizem (ptak-pajacyk) lub zamiast dywizu użyć spójki -o- (ptakopajacyk), nie można jednak użyć jednocześnie dywizu i spójki -o-.

                                                                                                                                  Jacek Kuchta

Zasada dotycząca pisowni połączeń przysłówków i imiesłowów przymiotnikowych, do których należy połączenie grubo mielony, jest prosta: piszemy je rozdzielnie. Wyjątkowo, jeśli człony takiego połączenia scaliły się, tj. „nie wykazują już doraźnej cechy obiektu, do którego się odnoszą, lecz – niekiedy ze zmianą znaczenia – stanowią o jego trwałej właściwości”, pisane są łącznie, np. płyta długogrająca, zestaw głośnomówiący, chory słabowidzący. Wyrażenie pieprz grubo mielony chyba jednak nie należy do tej grupy, choć w pewnym sensie – jako nazwa jednego z gatunków pieprzu – stanowi o jego trwałej właściwości.

Łączna pisownia takich wyrazów z pierwszym członem grubo‑, jak gruboskórny, gruboziarnisty, grubokościsty, grubodzioby, grubokroplisty itp., zarejestrowanych w Wielkim słowniku ortograficznym PWN, wynika natomiast z innej zasady ortograficznej. Nie są to bowiem połączenia przysłówka i imiesłowu przymiotnikowego lub przymiotnika, lecz przymiotniki złożone, utworzone od  połączeń rzeczownika i przymiotnika: gruboskórny ‘o grubej skórze’, gruboziarnisty ‘mający grube ziarna’, grubokościsty ‘o grubych kościach’, grubodzioby ‘o grubym dziobie’, grubokroplisty ‘charakteryzujący się grubymi kroplami’.

Przymiotniki złożone z dwóch członów równorzędnych znaczeniowo piszemy zawsze z łącznikiem. Jak czytamy w Zasadach pisowni i interpunkcji polskiej PWN, „wyznacznikiem formalnym może tu być spójnik i, który podstawiamy zamiast łącznika”, na przykład flaga biało-czerwona, czyli biała i czerwona, Akademia Górniczo-Hutnicza, czyli górnicza i hutnicza, kraj przemysłowo-rolniczy, czyli przemysłowy i rolniczy (patrz http://sjp.pwn.pl/zasady/Pisownia-przymiotnikow-zlozonych-typu-I-bialo-czerwony-I;629540.html). Przymiotniki zaś złożone z członów nierównorzędnych znaczeniowo, tzn. takie, w których główne znaczenie zawarte jest w członie drugim, natomiast człon pierwszy określa bliżej to znaczenie, pisze się łącznie, np. rzymskokatolicki = katolicki w obrządku rzymskim (patrz http://sjp.pwn.pl/zasady/Pisownia-przymiotnikow-zlozonych-typu-jasnoniebieski-rolniczoprzemyslowy-dwuipolletni-przeszloroczny-szaroniebieskosrebrzysty;629465.html).

Myślę, że – powołując się na wyżej wymienione zasady ortograficzne – podany w pytaniu przymiotnik można zapisać zarówno łącznie, jak i z dywizem, w zależności od tego, co dokładnie chcielibyśmy wyrazić: historycznoprawny to ‘dotyczący historii prawa’, a historyczno-prawny – ‘dotyczący prawa i historii’.

Jacek Kuchta

Zgodnie z zasadą podaną w Wielkim słowniku ortograficznym PWN: „wyrażenia, w których pierwszy człon jest przysłówkiem, a drugi jest imiesłowem odmiennym lub przymiotnikiem określanym przez ten przysłówek, traktuje się jako zestawienia i pisze rozdzielnie”, podane wyrażenie powinniśmy zapisywać osobno: nawozy długo działające.

Magdalena Staknis

Jak pisze profesor Jerzy Bralczyk, „sufiks -ing jest tak już u nas rozpowszechniony, że niedługo będzie traktowany jak polski”, o czym świadczy obecność w języku polskim takich wyrazów, jak trening, doping, holding, surfing, monitoring oraz (nowszych) mobbing czy kontroling. W Poradni językowej PWN profesorowie Bralczyk i Bańko opowiadają się w swoich opracowaniach za pisownią spolszczoną (patrz hasła kontroling i seksting). W wypadku rzeczownika orieteering należy jednak zastanowić się, czy potrzebne jest wprowadzanie klejonego obcego słowa, skoro istnieje już polskie określenie bieg na orientację. Stosowanie go wydaje się raczej świadczyć o panującej wśród dziennikarzy sportowych fascynacji angielszczyzną.

Jacek Kuchta

Jak podają zasady pisowni, nazwy godności piszemy małą literą, np. rektor, prezes, dyrektor, zatem małymi literami powinniśmy zapisywać również nazwę zastępca dyrektora ds. techniczno-administracyjnych. Zasady pisowni pozwalają jednak używać w nazwach tego typu w pewnych wypadkach wielkich liter. Zgodnie ze zwyczajem wolno tak postąpić wówczas, gdy nazwa godności odnosi się do konkretnej osoby. Należy też używać wielkich liter dla wyrażenia szacunku dla osoby zajmującej takie stanowisko, na przykład adresując do niej pismo. W takim wypadku wielką literą piszemy również człon występujący po łączniku: Zastępca Dyrektora ds. Techniczno-Administracyjnych.

Justyna Jans

Poprawny zapis to: Wielki Jubileusz Roku 2000 – zgodnie z zamieszczoną w Zasadach pisowni ogólną regułą, że wielką literą piszemy nazwy imprez międzynarodowych lub krajowych, którym organizatorzy chcą nadać specjalny tytuł. Jeszcze dokładniej problem pisowni tego typu nazw regulują Zasady pisowni słownictwa religijnego, zatwierdzone przez Radę Języka Polskiego przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk 7 maja 2004 r. Mówią one, że jednostkowe nazwy obchodów, rocznic i jubileuszy piszemy dużymi litrami, np. Światowy Dzień Młodzieży, Rok Święty, Rok Jubileuszowy.

Łukasz Kolenda

Pisownia tego wyrażenia zależy od tego, czy mamy do czynienia z nazwą własną, odnoszącą się w tej właśnie formie do konkretnej organizacji tego typu w konkretnej szkole, czy też z wyrażeniem pospolitym. W pierwszym wypadku poprawna jest pisownia obu członów wielkimi literami. Jak jednak pisze Mirosław Bańko w Poradni Językowej PWN, ponieważ w szkołach zazwyczaj działa tylko jeden taki samorząd, pisownia małymi literami nie stałaby się źródłem nieporozumienia.

Aleksandra Mieczkowska

W tytułach gazet, czasopism i cykli wydawniczych oraz w nazwach wydawnictw seryjnych wielką literą piszemy wszystkie wyrazy (z wyjątkiem przyimków i spójników występujących wewnątrz tych nazw). Zatem poprawny zapis nazwy tego czasopisma to: Przyjaciel Straży Ogniowej.

Justyna Jans

Pisownię nazw samolotów reguluje ta sama zasada, która dotyczy również nazw innych wyrobów przemysłowych, np. samochodów, motocykli, rowerów, aparatów radiowych i telewizyjnych, aparatów fotograficznych, zegarków. Mówi ona, że wielką literą piszemy nazwy marek, a więc w tym wypadku modeli samolotów, małą zaś nazwy konkretnych wyrobów tej marki, czyli w tym wypadku konkretnych samolotów. Zgodnie z tą zasadą piszemy zatem Leciał samolotem Mosquito PR-Mk9, ale Leciał mosquito PR-Mk9. O tym, że symbole literowe również w tym drugim wypadku zapisujemy dużymi literami, pisze Jerzy Bralczyk, odpowiadając w Poradni Językowej PWN na pytanie dotyczące pisowni nazwy Ford Focus RS WRC, por.: „A literki i cyferki, które są rzadko używane przy nazywaniu konkretnego egzemplarza, piszemy zawsze tak samo...”.

W Wielkim słowniku ortograficznym PWN odnotowana jest tyko jedna wersja pisowni tego wyrażenia: Krwawa Mary (zob. http://sjp.pwn.pl/so/Krwawa-Mary;4455280.html). Jednak reguła ortograficzna dotycząca pisowni różnego rodzaju wyrobów przemysłowych mówi, że nazwy takich wyrobów, m.in. napojów, używane jako nazwy pospolite konkretnych przedmiotów, a nie jako nazwy marek i typów, piszemy małą literą, np. kryniczanka, ustronianka, napoleon (= koniak), tokaj, wyborowa (= wódka). Zatem zgodnie z tą regułą powinniśmy pisać Piliśmy krwawą mary, ale koktajl alkoholowy o nazwie Krwawa Mary. Jan Grzenia z Poradni Językowej PWN zauważa jednak, że w praktyce niełatwo odróżnić użycie nazw typu Krwawa Mary, Pan Tadeusz, Johnnie Walker jako własnych od ich użycia pospolitego. Jego zdaniem bezpieczniejsze jest zatem stosowanie zapisu wielką literą w wypadku liczby pojedynczej, oczywiste zaś jest użycie małej litery w wypadku liczby mnogiej. Ale z drugiej strony autor tej porady pisze: „skoro jednak reguła powiada, że wyrazy pochodzące od nazw własnych, a oznaczające konkretne przedmioty, należy pisać małymi literami, lepiej będzie stosować ją konsekwentnie niż odstępować od niej w imię niejasnych kryteriów”.