„Ukulele” – problem rodzaju i liczby

„Jakiego rodzaju i jakiej liczby jest rzeczownik ukulele? – pyta klientka Telefonicznej Poradni Językowej UG – Dotąd myślałam, że to wyraz używany w liczbie pojedynczej rodzaju nijakiego, ale przeczytałam gdzieś zdanie: Obok leżały ukulele.”
Załóżmy na wstępie, że mówiący nie popełnił błędu. Co może znaczyć zdanie: Obok leżały ukulele? Wyobraźnia podsuwa natychmiast obraz niedużego jazz-bandu. Muzycy odłożyli na chwilę swoje instrumenty, a wśród nich małe czterostrunne gitary hawajskie, czyli… ukulele. Ile ich było? – Zgodnie z tym, co wyraża zdanie, więcej niż jedno.
Rzeczownik ukulele jest nietypowy (chociaż nie wyjątkowy) pod względem fleksyjnym. Wyraz pochodzi z jęz. hawajskiego: uku ‘osóbka, pchła’; lele ‘skaczący’ (Kopaliński 1970) i jak każda pożyczka językowa staje przed koniecznością znalezienia dla siebie miejsca w paradygmacie. Sprawą pierwszą jest ustalenie rodzaju, który – jak wiadomo – jest u rzeczowników wielkością stałą, często przypisywaną w wypadku przyswajania zapożyczeń na podstawie podobieństwa ich form do form wyrazów polskich. Polskie rzeczowniki zakończone na -e modelowo przybierają rodzaj nijaki (por. np. słońce, pole, spojrzenie). Taki też rodzaj gramatyczny otrzymuje ukulele (NSPP).
Na tym jednak kończy się podobieństwo rzeczownika ukulele z polskimi słońce, pole, spojrzenie… Nie odmieniamy go analogicznie, czyli *ukulele (na wzór: słońce), *ukulela (słońca), *ukulelu (słońcu) itd. Jak podaje słownik, wyraz nie poddaje się rygorom fleksyjnym i pozostaje nieodmienny (NSPP). Ale co to właściwie znaczy?
Każdy wyraz odmienny, a więc także rzeczownik, ma swój ogólny model odmiany (tzw. paradygmat funkcjonalny). Kształt tego paradygmatu wyznaczony jest zestawem przysługujących słowu (jako reprezentantowi danej części mowy) kategorii morfologicznych i ich wartości. Dla rzeczownika będą to: przypadek (mianownik, dopełniacz, celownik, biernik, narzędnik, miejscownik, wołacz) i liczba (pojedyncza, mnoga). Z przemnożenia sumy wartości obu kategorii (7 x 2) otrzymujemy 14 potencjalnych form fleksyjnych; tyle „klatek” liczy modelowy paradygmat rzeczownika. A więc dla rzeczownika ukulele spodziewamy się 14 form fleksyjnych. I tyle mamy, tylko że wyglądają one identycznie:

Nieodmienność polega – jak widać – na pełnej zbieżności (tzw. synkretyzmie) form. Funkcjonalnie bowiem wyraz się odmienia, co możemy sprawdzić, układając odpowiednie zdania, np.:

Na ścianie wisi (kto, co? – M. lp) ukulele.
Nie mam (kogo, czego? – D. lp) ukulele.
Przyglądam się (komu, czemu? – C. lp) ukulele.
Widzę (kogo, co? – B. lp) ukulele.
itd.

Oraz w liczbie mnogiej:

Obok leżały (kto, co? – M. lm) ukulele.
Dotykam (kogo, czego? – D. lm) swych ukulele.
Założę twoim (komu czemu? – C. lm) ukulele nowe struny.
Mam (kogo, co? – B. lm) dwa ukulele.
itd.

Wydaje się, że źródłem wątpliwości co do odmiany rzeczownika ukulele może być skojarzenie z innym kłopotliwym fleksyjnie rzeczownikiem skrzypce, używanym tylko w formach liczby mnogiej (por. *Na ścianie wisi skrzypce).

Beata Milewska

Cytowana literatura:
Kopaliński W., Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, Warszawa 1970 (wyd. 6. z suplementem).
NSPP: Nowy słownik poprawnej polszczyzny, 1999, red. A. Markowski, Warszawa.