Jaką formę ma dopełniacz rzeczownika „diplekser”: „dipleksera” czy „diplekseru”?
Diplekser to wyraz zapożyczony z języka angielskiego, który – jak podaje Encyklopedia PWN – nazywa ‘układ umożliwiający dwóm różnym nadajnikom jednoczesne lub oddzielne działanie z tą samą anteną’. Jest to zatem rzeczownik męskonieżywotny. Kłopot z utworzeniem formy dopełniacza liczby pojedynczej tego wyrazu wynika z faktu, że w języku polskim rzeczowniki męskonieżywotne nazywające narzędzia częściej przyjmują końcówkę -a (np. kilofa, młotka, traktora), natomiast rzeczowniki zapożyczone z języków obcych częściej przybierają końcówkę ‑u (np. komiksu, teatru, wehikułu).
Dla rzeczownika diplekser poprawna wydaje się forma dopełniacza liczby pojedynczej z końcówką -a, czyli dipleksera, gdyż w wypadku kolizji kryterium semantycznego (znaczenie rzeczownika) i genetycznego (pochodzenie rzeczownika) częściej zwycięża kryterium znaczeniowe, np. akumulatora, komputera, miksera, telewizora. Ponadto formy z tą właśnie końcówką używa się w literaturze fachowej dotyczącej systemów antenowych i technik krótkofalowych (np. w Poradniku ultrakrótkofalowca Zdzisława Bieńkowskiego czy w czasopiśmie Elektronika dla wszystkich).
Magdalena Marszałek