25 listopada 2011

Konferencja naukowa Taniec w literaturze polskiej XIX i XX wieku odbyła się w piątek 25 listopada 2011 r. na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Gdańskiego. Taniec należy do najstarszych elementów kultury, dotyczy losów i życia zbiorowości, odwzorowywał podziały wewnątrz społeczeństwa, umożliwiał kontakt z przodkami rodu (tańce totemiczne) lub ze światem nadzmysłowym (tańce ekstatyczne). Z biegiem czasu, w wyniku desakralizacji świata stał się rozrywką, zabawą we dwoje. Ale nie zatracił swojego związku z dawnością, potrafił uruchomić potężne pierwotne siły (np. motyw niekontrolowanego usamodzielnienia się tańca w bajkach). Literatura XIX wieku utrwaliła to wszechstronne i trwałe zafascynowanie tańcem. Poprzez refleksje na jego temat starano się dociec swoistości charakteru narodowego (np. K. Brodziński, C. Norwid). Posługiwano się nim jako metaforą, by odkryć w inny sposób nierozpoznany aspekt różnych zachowań zbiorowych, np. bitwy (Pan Tadeusz), życia wielkiego miasta (Ziemia obiecana). Stanowił również ważny składnik komunikacji społecznej, każdemu z tańców odpowiadały przypisane mu emocje, ustalone znaczenia i style zachowań.

Tekst: dr Sylwia Karpowicz-Słowikowska