Chodzi tu o przymiotnik pochodzący od nazwy kaukaskiego regionu, który w języku angielskim nazywa się Nagorno-Karabakh. W języku polskim poprawna nazwa tego terytorium (które od lat jest przedmiotem konfliktu między Armenią a Azerbejdżanem) to Górski Karabach (por. Wielki słownik ortograficzny PWN). Przymiotnik od nazwy regionu powinno utworzyć się zatem od polskiej wersji językowej.
W artykułach poświęconych geopolityce w odniesieniu do Górskiego Karabachu można spotkać przymiotnik karabaski (por. www.geopolityka.org) lub rzadziej górsko-karabachski (por. Przegląd Geograficzny, Instytut Geografii PAN, 1966 r.). Obydwie te formy można uznać za poprawne.
Dodatkowym problemem może być jednak nazwa autonomicznego obwodu w Związku Radzieckim, który funkcjonował na terenie regionu w latach 1923–1991 i jego pełna nazwa w języku rosyjskim to Нагорно-Карабахская автономная область. W języku polskim występują dwa ekwiwalenty tej nazwy: Autonomiczny Obwód Górskiego Karabachu (por. Nowe spojrzenie w naukach o polityce, Uniwersytet Warszawski, 2012) lub – częściej – Nagorno-Karabachski Obwód Autonomiczny (spopularyzowana na portalach historycznych, a także przez Wikipedię). Wydaje się więc, że można zastosować określenie Nagorno-Karabachski (w rozpowszechnionej pisowni), ale tylko w sytuacji, gdy odnosimy się nie do regionu, a do obwodu z czasów ZSRR.
Magda Buchowska
Wprawdzie zgodnie z regułą [40] Zasad pisowni „przymiotnikowy przyrostek -ski, dodany do rzeczowników o temacie zakończonym na: g, ch, z, s, sz, ż, c, szcz, śl, rk, rg, tworzył na granicy rdzenia i przyrostka różnego rodzaju grupy spółgłoskowe, które w przeszłości ulegały uproszczeniu, doprowadzając do współczesnej postaci tych przymiotników”, np. Czech – czeski (nie: czechski), Włoch – włoski (nie: włochski), a zatem od postaci Nagorny Karabach powinien powstać przymiotnik nagornokarabaski, ale od niektórych rzeczowników o tematach zakończonych na ch przyrostek ‑ski tworzy również od pełnego tematu, por. Kazach – kazaski i kazachski. Formę nagornokarabachski można zatem zaakceptować.
Należałoby jednak polecić pisownię bez łącznika: nagornokarabachski, bowiem zgodnie z zasadą [43] Zasad pisowni „od dwuczłonowych nazw miejscowych składających się z przymiotnika i rzeczownika tworzymy przymiotniki pisane bez łącznika”, np. Jelenia Góra – jeleniogórski, Nowa Huta – nowohucki.
Ewa Rogowska-Cybulska
Rzeczowniki obcego pochodzenia zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na -nia w dopełniaczu liczby pojedynczej zapisujemy z podwójnym -i (-nii), ponieważ zakończenie to wymawiamy jako [ńji]. Jednak słowiańskie imię Tania wymawiamy zazwyczaj jako [Tańa], a nie [Tańja], jak wymawialibyśmy to imię, byłoby pochodziło z języków zachodnioeuropejskich. W dopełniaczu liczby pojedynczej zapisujemy zatem to imię z jednym ‑i: Tani. Taką formę zawiera m.in. Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego.
Dobrawa Kozłowska
Jeśli litera i w zakończeniu ‑nia oznacza głoskę zapisywaną zwykle literą j, np. opinia – [op’ińja], begonia – [begońja], Dania – [Dańja], rzeczowniki o tym zakończeniu mają w dopełniaczu liczby pojedynczej -ii, np. opinii, begonii, Danii. Jeśli natomiast litera i oznacza wyłącznie miękkość spółgłoski [ń], np. Ania – [Ańa], piekarnia – [p’jekarńa] kopalnia – [kopalńa], to w dopełniaczu należy pisać ‑i. Poprawna jest więc forma kopalni.
Wyrazy zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na -nia piszemy w dopełniaczu przez -i bądź ‑ii – w zależności od ich pochodzenia (obcego lub rodzimego) oraz od wymowy formy mianownika.
Jeżeli dany rzeczownik jest rodzimy, a jego zakończenie w mianowniku brzmi [ńa], to w dopełniaczu piszemy -i, np. kuchni, szklarni, babuni. W wypadku rzeczowników obcego pochodzenia kończących się w mianowniku na [ńja] piszemy w dopełniaczu ‑ii. Ponieważ wyraz Albania jest obcego pochodzenia, a w jego wymowie w mianowniku wyraźnie słychać [ńja], zatem poprawna jest forma Albanii.
W dopełniaczu i miejscowniku liczby pojedynczej rzeczowników zakończonych w mianowniku liczby pojedynczej na -eja piszemy -ei. Zatem dopełniacz liczby pojedynczej rzeczownika tuleja to tulei.
Mateusz Nawrocki
Piszemy plebanii. Jest to słowo zapożyczone z łaciny i wymawiane w mianowniku liczby pojedynczej jako [plebańja], a rzeczowniki zapożyczone zakończone w mianowniku na -nia, wymawianym jako [ńja], mają w dopełniaczu zakończenie -nii.
Andrzej Karolczak
Poprawnym zapisem jest opinii. Wynika to z zasady, że jeśli -ia występuje po n, to w tych wyrazach, których zakończenie wymawiamy jako [-ńja], piszemy ‑nii; wyraz opina wymawiamy jako [op’ińja].
Patryk Prill
Poprawny jest zapis Polonii, ponieważ jest to forma zlatynizowana i traktujemy ją jak wyrazy obcego pochodzenia, por. też Cracovia – Cracovii, Varsovia – Varsovii.
Aleksandra Muszarska
Ewa Rogowska-Cybulska
Poprawną formą jest w Gdańsku-Oruni – ze względu na rodzimość nazwy własnej Orunia oraz wymowę zakończenia formy mianownika [ńa], nie [ńja]. Podobnie zapisujemy dopełniacz wyrazów jaskinia, Gdynia czy uczelnia: jaskini, Gdyni, uczelni.
Marta Czerlińska
Poprawnie odmieniony dopełniacz brzmi Szwajcarii Kaszubskiej, gdyż w przypadkach zależnych obcych rzeczowników rodzaju żeńskiego zakończonych w mianowniku na ‑ia w dopełniaczu piszemy ‑ii. Nie ma wątpliwości, iż kłopotliwy w odmianie wyraz (nie całe zestawienie) jest pochodzenia obcego, dlatego przy jego zapisywaniu ma zastosowanie reguła dotycząca wyrazów zapożyczonych.
Weronika Formela
