Odmiana

Forma zrobił był jest poprawną formą czasu zaprzeszłego, który służył wskazywaniu zdarzenia wcześniejszego niż inne zdarzenie – wyrażone czasem przeszłym. Czas zaprzeszły w języku mówionym dziś już nie jest używany, natomiast w języku pisanym może być używany przez autorów chcących swoim tekstom lub wypowiedziom bohaterów nadać charakter archaiczny.

Paulina Osak

Powiedzieć możemy zarówno: Wyznaj tę zasadę, jak i: Wyznaj tą zasadę. Natomiast w piśmie należy używać formy tę, tj. Wyznaj tę zasadę, ponieważ forma biernika tą – jak podaje Wielki słownik poprawnej polszczyzny pod red. A. Markowskiego – charakterystyczna jest tylko dla polszczyzny potocznej, mówionej.

Odpowiedzi na podobne pytanie udzielił prof. Grzegorz Dąbkowski w Poradni językowej PWN w 2002 roku (http://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/te-czy-ta;2227.html).

Żaklina Kamińska

Aby odpowiedzieć na to pytanie, wystarczy zajrzeć do Wielkiego słownika poprawnej polszczyzny PWN. Odnotowuje on, że poprawną formą dopełniacza rzeczownik rajstopy jest rajstop. W słowniku tym dodatkowo podkreślone zostało, że niedopuszczalna jest forma rajstopów. Natomiast w wypadku wyrazu rajtuzy poprawną formą dopełniacza jest rajtuzów, a niedopuszczalne jest używanie formy rajtuz. Można przypuszczać, że problemy Polaków z odmianą wymienionych wyrazów wynikają z podobieństwa obiektu, do którego się one odnoszą, a także z podobieństwa brzmieniowego tych wyrazów. Warto także zauważyć, że wyszukiwarka Narodowego Korpusu Języka Polskiego nie poświadcza żadnego użycia niepoprawnej formy rajstopów, natomiast podaje aż 6 użyć niepoprawnej formy rajtuz (pochodzących głównie z wypowiedzi zamieszczonych w gazetach i czasopismach, takich jak „Gazeta Wyborcza”, „Polityka”, „Gazeta Wrocławska”) – wobec 12 użyć poprawnej formy rajtuzów.

Paulina Osak

Mianownik liczby pojedynczej tego wyrazu to – jak podają słowniki języka polskiego –  kosztela (rzeczownik rodzaju żeńskiego). Jest to odmiana jabłoni rodzącej żółtawozielone, słodkie i soczyste owoce lub owoc tej odmiany. Kosztel to natomiast rzadsza z dwu wersji dopełniacza liczby mnogiej tego rzeczownika (koszteli a. kosztel). Warto również nadmienić, że nieprawidłowe jest użycie liczby pojedynczej w znaczeniu zbiorowym. Mówimy w związku z tym: sprzedawać kosztele, a nie sprzedawać kosztelę.

Żaklina Kamińska

Forma dwiema jest formą starszą, odziedziczoną przez język polski jeszcze z prasłowiańszczyzny, pierwotnie obsługującą wszystkie trzy rodzaje gramatyczne. Forma dwoma pojawiła się dopiero w XVIII wieku, najpierw w rodzaju męskim i nijakim, później również żeńskim. We współczesnej polszczyźnie poprawne są obie formy: dwoma i dwiema.

W wypadku narzędnika liczby mnogiej rzeczownika ręka postać rękoma jest pozostałością po funkcjonującej w staropolszczyźnie liczbie podwójnej, podczas gdy forma rękami pierwotnie była stosowana w funkcji liczby mnogiej, czyli w odniesieniu do co najmniej trzech obiektów. We współczesnej polszczyźnie  poprawne są obie formy: rękami i rękoma.

Formy liczebników dwoma i dwiema można dowolnie łączyć z rzeczownikami rękami i rękoma, poprawna jest zatem nie tylko konstrukcja dwoma rękoma, lecz także konstrukcje dwoma rękami i dwiema rękoma. Wyszukiwarka Narodowego Korpusu Języka Polskiego podaje 23 wyniki dla połączenia dwoma rękami, 4 wyniki dla połączenia dwiema rękoma i 4 wyniki dla połączenia dwoma rękoma. Połączenie dwoma rękami jest zatem najpopularniejsze.

Podane nazwisko żeńskie zakończone jest na samogłoskę ‑a, nie wiemy więc, czy ma budowę rzeczownikową, czy przymiotnikową.

Jeśli jego forma męska też ma postać Suska, powinno się je odmieniać jak rzeczownik pospolity rodzaju żeńskiego (np. jak matka), a mianowicie: M. Suska, D. Suski, C. Susce, B. Suskę, N. Suską, Msc. Susce.

Jeśli podane nazwisko w rodzaju męskim brzmiałoby Suski, to w rodzaju żeńskim należałoby je odmieniać jak przymiotnik rodzaju żeńskiego, czyli: M. Suska, D. Suskiej, C. Suskiej, B. Suską, N. Suską, Msc. Suskiej.

Nicole Wesołowska

Żeńskie nazwisko Kudła odmienia się w liczbie pojedynczej jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego o podobnym zakończeniu, na przykład jak rzeczownik szkoła. Odmieniamy je więc następująco: M. Kudła, D. Kudły, C. Kudle, B.  Kudłę, N. Kudłą, Ms. Kudle.

Monika Duda

Nazwiska męskie zakończone na ‑e (np. Linde, Wojciszke) odmieniamy w liczbie pojedynczej jak przymiotniki. W odniesieniu do mężczyzn należy więc odmieniać to nazwisko w następujący sposób: D. Wojciszkego, C. Wojciszkemu, B. Wojciszkego, N. Wojciszkem, Msc. Wojciszkem. Jeśli chcemy użyć tego nazwiska w liczbie mnogiej, należy je odmienić rzeczownikowo: B. Wojciszków, C. Wojciszkom, B. Wojciszków, N. Wojciszkami, Msc. Wojciszkach. Nazwisko Wojciszke noszone przez panie jest natomiast nieodmienne, odmieniamy towarzyszące mu imię lub rzeczownik pospolity informujący o płci, np. M. pani Justyna Wojciszke, D. pani Justyny Wojciszke, C. pani Justynie Wojciszke, B. panią Justynę Wojciszke, N. panią Justyną Wojciszke, Msc. pani Justynie Wojciszke.

Magda Nasiłowska

Jedyna poprawna forma to J. M. Leśniakowie. Potwierdza to „Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN” pod red. A. Markowskiego (zob. hasło problemowe Nazwiska), według którego wszystkie nazwiska zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na spółgłoskę mają odmianę rzeczownikową i w mianowniku liczby mnogiej przybierają końcówkę -owie.

Anna Nadrowska

Nazwisko Kustra odmienia się w liczbie mnogiej jak rzeczowniki pospolite męskoosobowe typu psycholog: M. Kustrowie, D. Kustrów, C. Kustrom, B. Kustrów, N. Kustrami, Msc. Kustrach.

Anna Bokwa

Nazwiska męskie zakończone na spółgłoskę miękką ‑ś, -ć, -ź, -dź, -ń oraz ‑l i ‑j odmieniają się analogicznie do męskoosobowych rzeczowników pospolitych o tym samym zakończeniu. Jeśli chodzi o tematyczne e, polskie nazwiska zakończone na ‑el zachowują się dwojako. Jeśli są tożsame z rzeczownikiem pospolitym zawierającym e ruchome, tracą w odmianie głoskę e, np. M. Wróbel, D. Wróbla, C. Wróblowi itd. Natomiast nazwiska na ‑el nietożsame z rzeczownikami pospolitymi na ogół zachowują samogłoskę e w przypadkach zależnych, np. Lelewel – Lelewela. Zgodnie z tą zasadą nazwisko Stencel odmienia się następująco:  M. Stencel, D. Stencela, C. Stencelowi, B. Stencela, N. Stencelem, Msc. Stencelu. Jednak niektóre nazwiska zakończone na -el odmieniają się z e ruchomym, np. Wedel – Wedla. Nazwisko Stencel może odmieniać się więc również następująco:  M. Stencel, D. Stencela, C. Stencelowi, B. Stencela, N. Stencelem, Msc. Stencelu. Wyszukiwarka internetowa Google w odniesieniu do nazwiska Stencel potwierdza funkcjonowaniu obu wariantów odmiany, przy czym odmiana z e ruchomym jest częstsza. Na przykład dla formy dopełniacza Krzysztofa Stencla Google podaje 341 wyników, a dla Krzysztofa Stencela – 24 wyniki; dla dopełniacza Adama Stencla – 38 wyników, a dla Adama Stencela – 8 wyników; dla dopełniacza Jana Stencla – 137 wyników, a dla Jana Stencela – 126 wyników, dla dopełniacza Andrzeja Stencla – 22 wyniki, a dla Andrzeja Stencela – 0 wyników. Obie formy: z e stałym i z e ruchomym są zatem poprawne, a wyborze formy w odniesieniu do konkretnej osoby decyduje tradycja rodzinna.

Jeżeli nazwisko to nosi kobieta, jest ono nieodmieniane.

W odniesieniu do mężczyzn nazwisko Ryżek należy odmieniać (uwzględniając zachodzącą w odmianie alternację e do zera) według wzorca odmiany rzeczowników rodzaju męskiego żywotnych o tym samym zakończeniu, a więc następująco: M. Ryżek, D. Ryżka, C. Ryżkowi, B. Ryżka, N. Ryżkiem, Msc. Ryżku. Jeśli chodzi o liczbę mnogą, to nazwisko należy odmieniać jak rzeczowniki pospolite męskoosobowe, czyli następująco: M. Ryżkoiwe, D. Ryżków, C. Ryżkom, B. Ryżków, N. Ryżkami, Msc. Ryżkach. W wypadku nazwisk kobiet odmieniają się jedynie nazwiska zakończone na ‑a, zatem nazwisko pani Ryżek pozostaje nieodmienne, odmieniamy natomiast towarzyszącej nazwisku imiona lub wyrazy pospolite wskazujące na płeć, np. M. Renata Ryżek, D. Renaty Ryżek, C. Renacie Ryżek, B. Renatę Ryżek, N. Renatą Ryżek, Msc. Renacie Ryżek.

Urszula Wiśniewska

Odmiana nazwiska Sierpień zależy od tego, czy posługuje się nim mężczyzna, czy kobieta.

W wypadku, gdy nazwisko należy do mężczyzny, odmienia się ono jak rzeczownik pospolity sierpień, z uwzględnieniem faktu, że dla rzeczowników żywotnych, do których należą nazwiska, biernik jest równy dopełniaczowi. Męskie nazwisko Sierpień odmieniamy więc następująco: M. Sierpień, D. Sierpnia, C. Sierpniowi, B. Sierpnia, N. Sierpniem, Msc. Sierpniu.

W odniesieniu do kobiet nazwisko to – jak wszystkie nazwiska zakończone na spółgłoskę – jest nieodmienne.

W liczbie mnogiej nazwiska odmieniają się według rzeczownikowego wzoru deklinacyjnego męskoosobowego. W mianowniku liczby mnogiej uzyskują one końcówkę ‑owie. Nazwisko Sierpień odmienia się więc w liczbie mnogiej następująco: M. Sierpniowie, D. Sierpniów, C. Sierpniom, B. Sierpniów, N. Sierpniami, Msc. Sierpniach.

Milena Żołnowska

Odmiana nazwiska Apostol zależy od tego, czy posługuje się nim mężczyzna, czy kobieta.

Nazwisko męskie Apostol odmienia się jak rzeczowniki rodzaju męskiego żywotne o tym samym zakończeniu, a więc nazwisko Apostol odmienia się jak na przykład rzeczownik pospolity król, czyli następująco: M. Apostol, D. Apostola, C. Apostolowi, B. Apostola, N. Apostolem, Msc. Apostolu.

Nazwisko żeńskie Apostol nie odmienia się, ponieważ wszystkie nazwiska kobiet zakończone na spółgłoskę są nieodmienne. Należy go używać z odmiennym imieniem lub rzeczownikiem pospolitym wskazującym na płeć, np. M. koleżanka Iwona Apostol, D. koleżanki Iwony Apostol, C. koleżance Iwonie Apostol, B. koleżankę Iwonę Apostol, N. koleżanką Iwoną Apostol, Msc. koleżance Iwonie Apostol.

W liczbie mnogiej nazwisko Apostol odmienia się według modelu deklinacyjnego  rzeczownikowego męskoosobowego: M. Apostolowie, D. Apostolów, C. Apostolom, B. Apostolów, N. Apostolami, Msc. Apostolach.

Anna Nadrowska

Jeżeli możliwe jest przyporządkowanie nazwiska jakiemuś wzorcowi odmiany, należy je odmieniać. Odmianę nazwisk regulują takie same zasady, jak odmianę wyrazów pospolitych. Odmiana nazwiska Szczygieł zależy więc od płci jego właściciela.

Jeśli mamy do czynienia z nazwiskiem męskim zakończonym na spółgłoskę twardą, które ma formę identyczną z rzeczownikiem pospolitym, nazwą ptaka: szczygła, to odmieniamy nazwisko Szczygieł tak samo jak nazwę ptaka, pamiętając o opuszczeniu w odmianie tzw. e ruchomego: M. Szczygieł, D. Szczygła, C. Szczygłowi, B. Szczygła, N. Szczygłem, Msc. Szczygle.

Należy jednak pamiętać, że nazwisko żeńskie Szczygieł – jako nazwisko kobiece zakończone na spółgłoskę – jest nieodmienne. 

Natomiast w liczbie mnogiej nazwisko Szczygieł odmienia się jak rzeczowniki pospolite męskoosobowe, a więc następująco: M. Szczygłowie (nie *Szczygły), D. Szczygłów, C. Szczygłom, B. Szczygłów, N. Szczygłami, Msc. Szczygłach.

                                                                                              Mariola Sójka

Tradycyjne nazwisko żony pana Maniuszki, czyli formę Maniuszkowa, odmieniamy według wzorca przymiotnikowego żeńskiego: D. Maniuszkowej (jak zdrowej), C. Maniuszkowej (jak zdrowej), B. Maniuszkową (jak zdrową), N. Maniuszkową (jak zdrową), Msc. Maniuszkowej (jak zdrowej).

W wypadku nazwiska córki pana Maniuszki, tj. formy Maniuszkówna, stosujemy odmianę rzeczownikową żeńską, tj. D. Maniuszkówny (jak panny), C. Maniuszkównie (jak pannie), B. Maniuszkównę (jak pannę), N. Maniuszkówną (jak panną), Msc. Maniuszkównie (jak pannie).

Nazwisko Reszko  zakończone jest na -o po spółgłosce twardej, tak jak np. Kościuszko lub Matejko, w związku z czym w odniesieniu do mężczyzn odmienia się ono tak jak rzeczowniki rodzaju żeńskiego o podobnym zakończeniu (np. jak rzeczownik pospolity reszka). Wolno też nie odmieniać nazwisk zakończonych na -o pod warunkiem, że odmienimy towarzyszące im imię. Połączeni to odmieniamy więc następująco: M. Hugo Reszko, D. Hugona Reszki/Reszko, C. Hugonowi Reszce/Reszko, B. Hugona Reszkę/Reszko, N. Hugonem Reszką/Reszko, Msc. Hugonie Reszce/Reszko.

Milena Żołnowska

Mianownik liczby mnogiej to Ciepli i Cisi. Nazwiska te należą do nazwisk o postaci przymiotnikowej i odmieniają się w liczbie mnogiej tak jak zwykłe przymiotniki męskoosobowe o tym samym brzmieniu.

Dagmara Kałkus

Nazwisko Suchy to przykład nazwiska przymiotnikowego typu Miły. W odniesieniu do mężczyzn odmienia się ono jak przymiotnik. Odmiana przez przypadki przedstawia się następująco: M. Suchy, D. Suchego, C. Suchemu, B. Suchego, N. Suchym, Msc. Suchym. W odniesieniu do kobiety używamy żeńskiej formy Sucha, którą odmieniamy jak przymiotnik rodzaju żeńskiego (M. Sucha, D. Suchej, C. Suchej, B. Suchą, N. Suchą, Msc. Suchej), lub nieodmiennej formy męskiej Suchy (M. Maria Suchy, D. Marii Suchy, C. Marii Suchy, B. Marię Suchy, N. Marią Suchy, Msc. Marii Suchy).

Joanna Milewska

Forma dopełniacza liczby pojedynczej rzeczowników rodzaju męskiego zależy od ich żywotności lub nieżywotności. Rokpol to rzeczownik rodzaju męskiego nieżywotny, a takie rzeczowniki przyjmują w dopełniaczu końcówkę ‑u albo ‑a.  Jak podają Wielki słownik ortograficzny PWN z zasadami pisowni i interpunkcji pod red. E. Polańskiego i Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. S. Dubisza, w wypadku rzeczownika rokpol obie wersje są poprawne. Wybór jednej z tych końcówek zależy od autora wypowiedzi. Narodowy Korpus Języka Polskiego poświadcza po 3 użycia obu form, natomiast wyszukiwarka Google wyświetla dla formy rokpola 5400 wyników, a dla formy rokpolu – 1310 wyników.

Poprawna forma celownika nazwy tego miasta brzmi: Mińskowi Mazowieckiemu.

Pierwsza część nazwy odmienia się według paradygmatu rzeczownikowego męskiego, a druga – według paradygmatu przymiotnikowego. W celowniku liczby pojedynczej rzeczowników rodzaju męskiego dominuje końcówka ‑owi, a końcówkę ‑u przybiera tylko kilkanaście rzeczowników, m.in. Bogu, bratu, chłopcu, chłopu, człeku, diabłu, katu, kotu, księciu, księdzu, lwu, ojcu, popu, psu, światu. Spośród nazw miejscowości końcówkę tę przyjmują – wariantywnie – niektóre nazwy miast zakończone na ‑ów lub ‑ew, ale tylko po przyimku ku, np. ku Krakowu (częściej: ku Krakowowi), ku Tarnowu (częściej: ku Tarnowowi), ku Ostrowu (częściej: ku Ostrowowi), ku Tczewu (częściej: ku Tczewowi), ku Sochaczewu (częściej: ku Sochaczewowi). Nazwa Mińsk Mazowiecki nie należy do tej grupy.

Obie formy są poprawne. Według Słownika gramatycznego języka polskiego na płycie CD odmiana rzeczownika tapczan przedstawia się następująco:

przypadek                  liczba pojedyncza                   liczba mnoga

mianownik                  tapczan                                      tapczany

dopełniacz                  tapczanu // tapczana              tapczanów

celownik                     tapczanowi                               tapczanom

biernik                        tapczan                                     tapczany

narzędnik                   tapczanem                               tapczanami

miejscownik               tapczanie                                 tapczanach

wołacz                         tapczanie                                 tapczany

Jak widać, dopełniacz liczby pojedynczej, którego wymaga od swego składniowego uzupełnienia rzeczownik kupno, ma dwie formy: tapczanu i tapczana.

Wyszukiwarka Google dla połączenia kupno tapczana zwraca około 35 900 wyników, a dla połączenia kupno tapczanu – około 43 800 wyników, co daje tej ostatniej formie pewną przewagę w uzusie.

Monika Pohoryłko

Mimo że większość żeńskich nazwisk, które brzmią tak samo jak ich męskie odpowiedniki, jest nieodmienna, te zakończone na literę ‑a, a więc również żeńskie nazwisko Raza, należy odmienić. Należą one do grupy nazwisk mających odmianę rzeczownikową analogiczną do odmiany żeńskich rzeczowników pospolitych zakończonych na ‑a (np. wdowa, koza). Jak podaje Wielki słownik poprawnej polszczyzny pod red. Andrzeja Markowskiego (PWN, Warszawa 2006), odmiana nazwiska Raza jest następująca: M. Raza, D. Razy, C. Ms. Razie, B. Razę, N. Razą.

Judyta Szynkarczyn

Nazwiska męskie w języku polskim odmieniają się według paradygmatu rzeczownikowego męskiego żywotnego, zatem poprawna jest forma biernika z końcówką ‑a, uwzględniająca alternację, jaka zachodzi w przypadku odmiany rzeczownika pospolitego wiaderko. Zatem poprawna jest forma proszę pana Wiaderka.

Urszula Wiśniewska

Poprawna forma to państwo Szymulowie. Nazwiskom zakończonym na -a w mianowniku liczby pojedynczej przysługuje w mianowniku liczby mnogiej właśnie końcówka -owie. Nazwiska te odmieniają się w liczbie mnogiej tak samo jak rzeczownik wojewoda.

Dagmara Kałkus

Przyrostek ‑ówna tworzył dawniej od nazwiska ojca nazwiska kobiet niezamężnych. W dzisiejszej polszczyźnie odeszliśmy od takiej praktyki, formę nazwisk panieńskich mają jednak nazwiska niektórych artystek. Należy do nich nazwisko Ordonówna. Odmienia się ono jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego, na przykład jak rzeczownik panna: M. Ordonówna, D. Ordonówny, C. Ordonównie, B. Ordonównę, N. Ordonówną, Msc. Ordonównie.

Magdalena Szyłak

Forma nazwiska Manegon w podanym zdaniu jest poprawna. Jest to wyraz zakończony na spółgłoskę n, więc odmienia się jak rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego o tym samym zakończeniu, np. epigon – o epigonie. Pełna odmiana nazwiska męskiego Manegon wygląda następująco: M. Manegon, D. Manegonu, C. Manegonowi, B. Manegona, N. Manegonem, Msc. Manegonie. Zakończonych na spółgłoskę nazwisk rodzaju żeńskiego nie odmienia się, np. M. Zofia Manegon, D. Zofii Manegon, C. Zofii Manegon, B. Zofię Manegon, N. Zofią Manegon, Msc. Zofii Manegon.

Joanna Milewska

Tak, w języku polskim nazwiska podlegają odmianie, choć zależy to od płci nosiciela.

Według Wielkiego słownika ortograficznego (PWN, Warszawa 2016) nazwiska męskie zakończone na spółgłoskę (np. Nowak, Kullas) odmieniamy jak rzeczowniki męskie żywotne o tym samym zakończeniu. Nazwisko Kullas w odniesieniu do mężczyzny odmienia się więc na przykład jak rzeczownik pospolity lis lub juhas, czyli: M. Kullas, D. Kullasa, C. Kullasowi, B. Kullasa, N. Kullasem, Msc. Kullasie.

Nazwisko Kullas odmieniamy również w przypadku liczby mnogiej. Przybiera ono końcówki odmiany męskoosobowej: M. Kullasowie, D. Kullasów, C. Kullasom, B. Kullasów, N. Kullasami, Msc. Kullasach.

Natomiast gdy nazwisko to należy do kobiety, pozostaje nieodmienne. Należy go wówczas używać z odmiennym imieniem lub rzeczownikiem pospolitym informującym o płci, np. M. Magda Kullas, D. Magdy Kullas, C. Magdzie Kullas, B. Magdę Kullas, N. Magdą Kullas, Msc. Magdzie Kullas.   

Jeżeli pierwszy człon nazwiska męskiego nie jest nazwą dawnego herbu lub przydomka rodowego, to odmieniają się oba człony nazwiska. W tym wypadku pierwszy człon (Jedliński) odmienia się jak przymiotnik, a drugi (Obrzut) jak rzeczownik rodzaju męskiego żywotny o tym samym zakończeniu. Nazwisko męskie Jedliński-Obrzut odmienia się więc następująco: M. Jedliński-Obrzut, D. Jedlińskiego-Obrzuta, C. Jedlińskiemu-Obrzutowi, B. Jedlińskiego-Obrzuta, N. Jedlińskim-Obrzutem, Msc. Jedlińskim-Obrzucie.

W żeńskim nazwisku dwuczłonowym Jedlińska-Obrzut człon pierwszy odmienia się jak przymiotnik rodzaju żeńskiego, a drugi człon jest nieodmienny: M. Jedlińska-Obrzut, D. Jedlińskiej-Obrzut, C. Jedlińskiej-Obrzut, B. Jedlińską-Obrzut, N. Jedlińską-Obrzut, Msc. Jedlińskiej-Obrzut.

Anna Bokwa

Nazwisko Nowak powinno odmienić się w liczbie mnogiej według modelu rzeczownikowego męskiego osobowego, do którego należą nazwiska zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na spółgłoskę. W mianowniku liczby mnogiej uzyskują one końcówkę ‑owie i odmieniają się analogicznie do rzeczownika psycholog w liczbie mnogiej (M. psychologowie).

Zatem na wizytówce na drzwiach należy umieścić napis J. M. Nowakowie.

Judyta Szynkarczyn

W przypadku żeńskich nazwisk przymiotnikowych oba warianty: Cicha i Cichy są poprawne. Jeżeli zastosujemy formę żeńską Cicha, powinniśmy ją odmieniać tak jak przymiotnik, np. M. Ewa Cicha, D. Ewy Cichej, C. Ewie Cichej, B. Ewą Cichą, N. Ewą Cichą, Msc. Ewie Cichej. Natomiast gdy użyjemy formy męskiej, zgodnie z zasadami, będziemy odmieniać tylko imię, a nazwisko pozostanie nieodmienne, np. M. Ewa Cichy, D. Ewy Cichy, C. Ewie Cichy, B. Ewą Cichy, N. Ewą Cichy, Msc. Ewie Cichy.

Alicja Ptak

Należy pamiętać, że odmianę nazwisk porządkują te same reguły, które dotyczą odmiany wyrazów pospolitych.

W tym wypadku mamy do czynienia z nazwiskiem męskim zakończonym na spółgłoskę twardą, którego forma jest identyczna z rzeczownikiem pospolitym, nazwą instrumentu bęben. Dlatego nazwisko Bęben odmieniamy podobnie jak rzeczownik pospolity – w dopełniaczu (a także w bierniku) będzie to forma Bębna, a nie Bębena. Pamiętamy więc o opuszczeniu w odmianie tzw. e ruchomego, które w odmianie wyrazu pospolitego bęben również jest pomijane. Poniżej podaję odmianę rzeczownika pospolitego wraz z odmianą nazwiska o identycznej formie:

formy liczby pojedynczej dla rzeczownika pospolitego: M. bęben, D. bębna, C. bębnowi, B. bęben, N. bębnem, Msc. bębnie;           

formy liczby pojedynczej dla nazwiska: M. Bęben, D. Bębna, C. Bębnowi, B. Bębna (nie *Bęben), N. Bębnem, Msc. Bębnie;

formy liczby mnogiej dla rzeczownika pospolitego: M. bębny, D. bębnów, C. bębnom, B. bębny, N. bębnami, Msc. bębnach;

formy liczby mnogiej dla nazwiska: M. Bębnowie (nie *Bębny), D. Bębnów, C. Bębnom, B. Bębnów (nie *Bębny), N. Bębnami, Msc. Bębnach.

Warto zaznaczyć, że nazwisko żeńskie Bęben – jako nazwisko kobiece zakończone na spółgłoskę – jest nieodmienne. Odmiana nazwiska Bęben zależy więc od płci właściciela.

Mariola Sójka

W Narodowym Korpusie Języka Polskiego można znaleźć 598 wyników dla wersji zakończonej na ‑u, w znaczeniu nazwy firmy lub drużyny siatkówki przez nią sponsorowanej. Forma Zelemera występuje zaś stukrotnie, również w odniesieniu i do firmy, i do drużyny, ale też jako marka artykułów gospodarstwa domowego. W mojej opinii rozbieżność w odmianie wynika z faktu, iż nazwa ta brzmi jak niemieckie nazwisko, np. Zepter czy Zanussi, a mało kto zdaje sobie sprawę, że Zelmer to skrótowiec utworzony od wyrażenia Zakłady Elektromechaniczne Rzeszów. Nie mogąc jednak rozstrzygnąć, która forma jest poprawna, postanowiłam sprawdzić u źródła. W odpowiedzi otrzymałam informację, iż sam Zelmer w odniesieniu do firmy stosuje formę Zelmeru, zaś gdy chodzi o markę – Zelmera, np. odkurzacze z Zelmeru, ale odkurzacze Zelmera.

Elżbieta Benkowska

Jak podają słowniki języka polskiego (m.in. Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. S. Dubisza), obydwie formy mianownika liczby mnogiej tego rzeczownika są poprawne. Forma meteorolodzy ma jednak większą frekwencję; w Narodowym  Korpusie Języka Polskiego występuje ona 83 razy, a forma meteorologowie tylko 11 razy.

Aleksandra Wysińska

Jak podaje Wielki słownik poprawnej polszczyzny pod red. A. Markowskiego, obydwie formy dopełniacza liczby mnogiej są poprawne, możemy więc powiedzieć: kupić kilogram pomarańcz albo kupić kilogram pomarańczy. Forma z końcówką ‑y jest jednak częstsza. Wyszukiwarka Google podaje dla połączenia kilogram pomarańczy 1150 wyników, a dla połączenia kilogram pomarańcz – 388 wyników.

Aleksandra Wysińska

Gramatyczna kategoria żywotności dotyczy rzeczowników rodzaju męskiego: biernik rzeczowników żywotnych jest równy dopełniaczowi (np. M. zając, B.=D. zająca), a biernik rzeczowników nieżywotnych – mianownikowi (np. M. stół, B.=M. stół). Rzeczownik roślina jest rodzaju żeńskiego, więc kategoria żywotności tego wyrazu nie dotyczy. Nazwy gatunków roślin, które są rzeczownikami rodzaju męskiego, na ogół mają biernik równy mianownikowi (np. widzę dąb, klon, bez, jarmuż), niektóre nazwy roślin rodzaju męskiego mogą jednak mieć również biernik równy dopełniaczowi (np. widzę ziemniak a. ziemniaka, widzę arbuz a. arbuza).

Nosiciele tego nazwiska nazywają się najprawdopodobniej Raczyński i Raczyńska. Ponieważ jest to nazwisko kończące się na -ski/-cki, podlega ono odmianie we wszystkich rodzajach i liczbach, dlatego poprawna jest forma państwo Raczyńscy.

Teresa Topolska

W odniesieniu do mężczyzn nazwisko Kwiecień należy odmieniać tak jak równobrzmiący rzeczownik pospolity (z wyjątkiem biernika, który jest tu równy dopełniaczowi): M. Kwiecień, D. Kwietnia, C. Kwietniowi, B. Kwietnia, N. Kwietniem, Msc. Kwietniu. W wypadku liczby mnogiej (w odniesieniu do mężczyzn lub do osób obu płci noszących to nazwisko) odmienimy jak rzeczowniki pospolite męskoosobowe, a więc następująco: M. Kwietniowie, D. Kwietniów, C. Kwietniom, B. Kwietniów, N. Kwietniami, Msc. Kwietniach.

W stosunku do kobiet nazwisko to pozostaje nieodmienne. Dla ułatwienia odbioru tekstu należy poprzedzać je imieniem bądź rzeczownikiem pospolitym pozwalającym zidentyfikować płeć, np. nie ma Malwiny Kwiecień, przyglądam się pannie Kwiecień, rozmawiam z panią doktor Kwiecień.

Malwina Talaśka

W odniesieniu do mężczyzn nazwisko Franek należy odmieniać tak jak jego odpowiednik imienny: M. Franek, D. Franka, C. Frankowi, B. Franka, N. Frankiem, Msc. Franku. W wypadku liczby mnogiej (w odniesieniu do mężczyzn lub do osób obu płci noszących to nazwisko) odmieniamy to nazwisko jak rzeczowniki pospolite męskoosobowe, a więc następująco: M. Frankowie, D. Franków, C. Frankom, B. Franków, N. Frankami, Msc. Frankach.

W stosunku do kobiet nazwisko to pozostaje natomiast nieodmienne. Dla ułatwienia odbioru tekstu należy poprzedzać je imieniem bądź rzeczownikiem pospolitym pozwalającym zidentyfikować płeć: nie ma Malwiny Franek, widzę panią Franek.

Malwina Talaśka

Nazwisko Kwap w liczbie mnogiej odmienia się według paradygmatu rzeczownikowego męskoosobowego, w związku z tym jego odmiana jest następująca: M. Kwapowie, D. Kwapów, C. Kwapom, B. Kwapów, N. Kwapami, Msc. Kwapach.

Agnieszka Puchała

Nazwiska żeńskie zakończone na -a odmieniają się tak jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego o podobnym zakończeniu, a więc nazwisko Kubka odmienia się np. jak rzeczownik matka. Odmiana tego nazwiska jest zatem następująca: M. Kubka, D. Kubce, C. Kubkę, B. Kubkę, N. Kubką, Msc. Kubce.

Aleksandra Stosik

Celownik tego połączenia to Dominikowi Sicie. Nazwiska męskie zakończone na -o po spółgłosce twardej (np. Matejko, Kościuszko, Wiłko, Lato) odmieniają się według paradygmatu rzeczownikowego żeńskiego. Nazwisko Sito odmienimy zatem na przykład jak rzeczownik mata: D. maty, Sity; C. macie, Sicie; B. matę, Sitę; N. matą, Sitą; Msc. macie, Sicie.

Natalia Wyrwicka

Wszystkie nazwiska polskie kończące się na -ski/-cki podlegają odmianie, zarówno w formie żeńskiej, jak i męskiej, tak w liczbie pojedynczej, jak i mnogiej. Dlatego zdanie Zapraszam Annę i Wojciecha Łebskich jest jak najbardziej poprawne.

Teresa Topolska

Kukieła to nazwisko żeńskie zakończone na ‑a, odmieniane jak rzeczownik deklinacji żeńskiej o podobny zakończeniu (np. kukła, piła). Zatem w bierniku liczby pojedynczej (tego przypadka wymaga czasownik zapraszać) jego poprawna forma brzmi Kukiełę. Powiemy więc: Zapraszam Annę Kukiełę.

Agnieszka Bondarczuk

Gdy kobieta przyjmuje nazwisko po mężu, który nosi nazwisko równe przymiotnikowi pospolitemu (tu: Wszelaki), ma do wyboru dwie formy nazwiska: nieodmienną formę równą formie męskiej Wszelaki lub odmienną formę żeńską Wszelaka. Jeżeli zdecyduje się na formę odmienną, jej nazwisko będzie się odmieniało jak przymiotnik rodzaju żeńskiego: M. (Maria) Wszelaka, D. (Marii) Wszelakiej, C. (Marii) Wszelakiej, B. (Marię) Wszelaką, N. (Marią) Wszelaką, Msc. (Marii) Wszelakiej.

Aleksandra Stosik

W języku polskim nazwiska męskie zakończone na spółgłoskę odmieniają się według paradygmatu rzeczownikowego męskiego żywotnego, czyli jak rzeczowniki pospolite o podobnym zakończeniu, a więc nazwisko Wór odmienia się jak rzeczowniki pospolite głodomór, potwór, sobowtór, kompozytor, akwizytor itp. Ponadto zachodzi w nim oboczność o : ó jak wyrazie pospolitym wór. W związku z tym prawidłowa forma dopełniacza tego nazwiska to: Wora.

Nazwiska kobiece tożsame brzmieniowo z nazwiskami męskimi zakończone spółgłoską pozostają natomiast nieodmienne: M. (Anna) Wór, D. (Anny) Wór.

Agnieszka Puchała

Odmiana podanego nazwiska zależy przede wszystkim od płci jego nosiciela.

W odniesieniu do kobiet nazwisko to – jak wszystkie nazwiska zakończone na spółgłoskę – jest nieodmienne.

W odniesieniu do mężczyzn przybiera ono takie same końcówki jak rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego żywotne o tym samym zakończeniu, np. jak rzeczownik przyjaciel. Natomiast to, czy e jest w tej odmianie stałe, czy ruchome, zależy – jak podaje Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. Andrzeja Markowskiego – od stopnia przyswojenia nazwiska i od tradycji rodzinnej. Nazwisko Rytel jest w polszczyźnie dobrze przyswojone, ale tradycja rodzinna bywa różna. Częściej spotykana jest odmiana typu Rytel, Rytla. Wyszukiwarka Google podaje np. dla formy dopełniacza Rytla 17900 wyników, a dla formy Rytela – tylko 2830 wyników; dla formy celownika Rytlowi – 2120 wyników, a dla formy Rytelowi – tylko 143 wyniki; dla formy narzędnika Rytlem – 3270 wyników, a dla formy Rytelem – tylko 663 wyniki. Obie formy są oczywiście poprawne. Ostatecznie męskie nazwisko Rytel odmienia się następująco: M. Rytel (jak: przyjaciel), D. Rytla a. Rytela (jak: przyjaciela), C. Rytlowie a. Rytelowi (jak: przyjacielowi), B. = D.,  N. Rytlem a. Rytelem (jak: przyjacielem), Msc. Rytlu a. Rytelu (jak: przyjacielu).

W liczbie mnogiej nazwisko to odmienia się jak rzeczowniki męskoosobowe, a w mianowniku przyjmuje końcówkę ‑owie: M. Rytlowie a. Rytelowie, D. Rytlów a. Rytelów, C. Rytlom a. Rytelom, B. = D., N. Rytlami a. Rytelami, Msc. Rytlach a. Rytelach.

Nazwisko Rymsza, w odniesieniu zarówno do kobiety, jak i mężczyzny, odmienia się w liczbie pojedynczej jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego o podobnym zakończeniu, np. jak rzeczownik kasza, a więc w następujący sposób: M. Rymsza, D. Rymszy, C. Rymszy, B. Rymszę, N. Rymszą, Msc. Rymszy.

W liczbie mnogiej nazwisko to odmienia się jak rzeczowniki męskoosobowe:

M. Rymszowie, D. Rymszów, C. Rymszom, B. Rymszów, N. Rymszami, Msc. Rymszach.

Natalia Wyrwicka

Nazwisko Róg pochodzi od rzeczownika pospolitego róg, odmienia się więc – w zakresie oboczności – tak samo, tzn. z obocznością ó : o. Ponieważ jednak jest to rzeczownik osobowy (a róg to rzeczownik żywotny), w niektórych przypadkach gramatycznych, m.in. w dopełniaczu, przyjmuje inne końcówka (D. Roga, choć rogu). Również Wielki słownik ortograficzny PWN podaje dla nazwiska Róg formę dopełniacza Roga.

Rafał Nitychoruk
 

Jeśli Podsiadła to nazwisko męskie zakończone na ‑a lub żeński odpowiednik tego nazwiska, odmieniamy je jak rzeczownik pospolity deklinacji żeńskiej (D. Podsiadły, C. Podsiadle itd.). W bierniku nazwisko to przyjmuje formę: Podsiadłę (jak piłę). 

Jeśli natomiast Podsiadła to forma żeńska nazwiska męskiego Podsiadły (D. Podsiadłego, C. Podsiadłemu itd.), odmienia się ona przymiotnikowo, a więc w bierniku przybiera postać Podsiadłą (jak miłą).

Jest to nazwisko pochodzenia niemieckiego, wywodzące się od imienia Mikołaj. Zgodnie z zasadami odmiany nazwisk męskich zakończonych na ‑el częstsza jest jego odmiana z e ruchomym: D. Nikla, C. Niklowi itd. (jak Wedel – Wedla, Tybel – Tybla, Vogel – Vogla). Jednak w przypadku konkretnych rodzin noszących to nazwisko zwyczaj może stanowić inaczej, w związku z czym obie formy są dopuszczalne, również D. Nikiela, C. Nikielowi itd. Na przykład dla dopełniacza o postaci Jana Nikla wyszukiwarka Google podaje 416 wyników, a dla dopełniacza Jana Nikiela – 44 wyniki; dla dopełniacza Piotra Nikla – 319 wyników, a dla dopełniacza Piotra Nikiela – 58 wyników; dla dopełniacza Mariana Nikla – 78 wyników, a dla dopełniacza Mariana Nikiela – tylko 3 wyniki.

W liczbie pojedynczej odmiana tego nazwiska zależy od płci jego nosiciela. Ogólna zasada mówi, że nazwiska męskie zakończone na spółgłoskę albo samogłoskę ‑a lub ‑o w liczbie pojedynczej odmieniają się jak rzeczowniki, a nazwiska zakończone na ‑i, -y oraz ‑e jak przymiotniki. W liczbie pojedynczej męskie nazwisko Kościów odmienia się jak rzeczownik męski żywotny deklinacji twardotematowej, tak jak np. student, a tematyczna samogłoska ó ulega w przypadkach zależnych wymianie na o. Wzór odmiany wygląda zatem następująco: D. Kościowa, C. Kościowi, B. Kościowa, N. Kościowem, Msc. Kościowie. W liczbie mnogiej nazwisko Kościów odmienia się jak rzeczowniki męskoosobowe: M. Kościowie, D. Kościowów, C. Kościowom, N. Kościowami, Msc. Kościowach.

Jeśli jest to nazwisko żeńskie, wtedy w ogóle się nie odmienia, gdyż spośród nazwisk żeńskich deklinują się jedynie nazwiska zakończone na ‑a.

Sylwia Formela

W odmianie polskich nazwisk męskich zakończonych na ‑el nietożsamych z rzeczownikami pospolitymi występuje e ruchome, np. Wedel – Wedla, lub e stałe, np. Lelewel – Lelewela. Decyduje o tym tradycja odmiany danego nazwiska w danym środowisku. Jeśli chodzi o nazwisko Jurgiel, to w świetle danych zaczerpniętych z wyszukiwarki Google tradycja ta jest w różnych środowiskach różna, ale forma z e stałym jest częstsza. Na przykład wyszukanie dopełniacza Krzysztofa Jurgiela daje 21,7 tys. wyników, a dopełniacza Krzysztofa Jurgla – tylko 8 wyników; dopełniacza Pawła Jurgiela – 8 wyników, a dopełniacza Pawła Jurgla – 1 wynik; dopełniacza Andrzeja Jurgiela – 4 wyniki, a dopełniacza Andrzeja Jurgla – 0 wyników. Obie  formy należy uznać za poprawne.

Celownik tego połączenia to Dominikowi Sicie. Nazwiska męskie zakończone na -o po spółgłosce twardej (np. Matejko, Kościuszko, Wiłko, Lato) odmieniają się według paradygmatu rzeczownikowego żeńskiego. Nazwisko Sito odmienimy zatem na przykład jak rzeczownik mata: D. maty, Sity; C. macie, Sicie; B. matę, Sitę; N. matą, Sitą; Msc. macie, Sicie.

Natalia Wyrwicka

Wszystkie nazwiska polskie kończące się na -ski/-cki podlegają odmianie, zarówno w formie żeńskiej, jak i męskiej, tak w liczbie pojedynczej, jak i mnogiej. Dlatego zdanie Zapraszam Annę i Wojciecha Łebskich jest jak najbardziej poprawne.

Teresa Topolska

Zarówno w odniesieniu do mężczyzny, i kobiety w celowniku liczby pojedynczej nazwisko Wicha przybiera formę Wisze, a w celowniku liczby mnogiej – formę Wichom. Obowiązuje tu taka sama odmiana jak w podobnie zakończonych wyrazach pospolitym micha lub mucha.

Katarzyna Bliźniewska

Nazwiska męskie podlegają w języku polskim odmianie. Jak podaje Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. E. Polańskiego (Warszawa 2016, s. 96), nazwisko należy odmieniać, jeżeli jest możliwe przyporządkowanie go do jakiegoś wzorca odmiany. W myśl tej reguły nazwisko Szulc jako nazwisko żeńskie nie odmienia się (odmieniają się tylko nazwiska żeńskie zakończone na ‑a), natomiast jako męskie odmienia się jak wszystkie nazwiska zakończone na spółgłoskę (np. Nowak), czyli jak rzeczowniki rodzaju męskiego żywotne o podobnym zakończeniu (np. malec lub szewc): D. malca, Szulca, C. malcowi, Szulcowi, B. malca, Szulca, N. malcem, Szulcem, Msc. malcu, Szulcu. W podanym wyrażeniu imię i nazwisko powinny wystąpić w celowniku, poprawna jest więc forma przekazuję Michałowi Szulcowi.

Alicja Sierotzka

Każde polskie nazwisko męskie powinno być w języku polskim odmieniane. Omawiane nazwisko jest zakończone na spółgłoskę, a więc w liczbie pojedynczej odmienia się jak rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego żywotne o identycznym zakończeniu. Nazwisko Bogdanowicz odmieniamy więc analogicznie na przykład do wyrazu panicz: M. Bogdanowicz, D. Bogdanowicza, C. Bogdanowiczowi, B. Bogdanowicza, N. Bogdanowiczem, Msc. Bogdanowiczu. Podany fragment zdania wymaga użycia dopełniacza, zatem poprawna forma to: przeniesienie Stanisława Bogdanowicza.

Dorota Raczkiewicz

Jeśli kobieta przyjmuje po mężu nazwisko równe przymiotnikowi pospolitemu (w dawnej polszczyźnie istniał przymiotnik wiszowaty, utworzony od rzeczownika wisz ‘gęste zarośla’), ma do wyboru dwie możliwości wyboru formy swojego nazwiska: nieodmienną formę męską Wiszowaty lub odmienną formę żeńską, tj. Wiszowata. W pierwszym wypadku formy poszczególnych przypadków gramatycznych są takie same, np. M. (Anna) Wiszowaty, D. (Anny) Wiszowaty, C. (Annie) Wiszowaty, B. (Annę) Wiszowaty, N. (Anną) Wiszowaty, Msc. (Annie) Wiszowaty. Natomiast forma żeńska odmienia się jak przymiotnik rodzaju żeńskiego, tj. M. (Anna) Wiszowata, D. (Anny) Wiszowatej, C. (Annie) Wiszowatej, B. (Annę) Wiszowatą, N. (Anną) Wiszowatą, Msc. (Annie) Wiszowatej.

Monika Siuda

Nazwisko Sildatke podlega odmianie w zależności od płci jego nosiciela.

W odniesieniu do kobiety nazwisko to jest nieodmienne, np. M. Anna Sildatke, D. Anny Sildatke, C. Annie Sildatke, B. Annę Sildatke, N. Anną Sildatke, Msc. Annie Sildatke.

W odniesieniu do mężczyzny nazwisko to odmienia się w liczbie pojedynczej jak przymiotniki rodzaju męskiego, a więc: M. Sildatke, D. Sildatkego, C. Sildatkemu, B. Sildatkego, N. Sildatkem, Msc. Sildatkem.

W liczbie mnogiej nazwisko to odmienia się według wzorca rzeczownikowego (jak rzeczowniki męskoosobowe): M. Sildatkowie, D. Sildatków, C. Sildatkom, B. Sildatków, N. Sildatkami, Msc. Sildatkach.

Paulina Sławik

W języku polskim nazwiska męskie zakończone na spółgłoskę odmieniają się w liczbie pojedynczej jak  rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego żywotne zakończone na tę samą spółgłoskę, a więc nazwisko Rydel przybiera takie same końcówki jak np. rzeczownik przyjaciel. Jeśli chodzi o e w ostatniej sylabie, to jest ono stałe lub ruchome m.in. w zależności od tego, jak zachowuje się ono w równobrzmiącym rzeczowniku pospolitym. Nazwisko Rydel przyjmuje zatem następujące formy: M. Rydel, D. Rydla, C. Rydlowi, B. Rydla, N. Rydlem, Msc. Rydlu.

Paulina Sławik

Radko to nazwisko zakończone na -o po spółgłosce twardej, tak jak np. Kościuszko lub Matejko, w związku z czym odmienia się ono w odniesieniu do mężczyzn tak jak rzeczowniki rodzaju żeńskiego o podobnym zakończeniu (np. jak rzeczownik pospolity matka): M. Radko, D. Radki, C. Radce, B. Radkę, N. Radką, Msc. Radce.

Małgorzata Sańko 

Pędnik jest urządzeniem zamieniającym energię dostarczoną z zewnątrz lub z silnika napędowego na siłę poruszającą jednostkę pływającą. Oprócz głównego zastosowania pędnika, jakim jest napędzanie jednostki, stosuje się także pędniki o funkcjach sterujących, których zadaniem jest zwiększenie zdolności manewrowych statku. Takim typem pędnika jest pędnik cykloidalny – wynalazek Ernsta Schneidera i Waltera Voitha z 1930 roku, który z niewielkimi zmianami konstrukcyjnymi stosowany jest współcześnie pod nazwą VSP (Voith Schneider propeller).

Poprawną formą polskiej nazwy tego urządzenia jest pędnik Voitha-Schneidera. Odmieniamy dwa człony podrzędne, ponieważ Voith oraz Schneider są nazwiskami męskimi i w języku polskim oba podlegają odmianie jak rzeczowniki pospolite męskie żywotne: M. Voith, Schneider, D. Voitha, Schneidera, C. Voithowi, Schneiderowi, B. Voitha, Schneidera, N. Voithem, Schneiderem, Ms. Voithcie, Schneiderze. Nazwa pędnik wymaga określenia w dopełniaczu, a więc mówimy i piszemy: pędnik Voitha-Schneidera.

Anna Ślusarska

W odniesieniu do mężczyzn nazwisko Lasoń jest nazwiskiem odmiennym i w liczbie pojedynczej odmienia się jak rzeczowniki pospolite męskie żywotne o takim samym zakończeniu, np. jak koń, toteż przyjmuje następujące formy: M. Lasoń, D. Lasonia, C. Lasoniowi, B. Lasonia, N. Lasoniem, Msc. Lasoniu.

W odniesieniu do kobiet nazwisko to jest nieodmienne i we wszystkich przypadkach zachowuje tę samą firmę, np. M. Lucyna Lasoń, D. Lucyny Lasoń, C. Lucynie Lasoń, B. Lucynę Lasoń, N. Lucyną Lasoń, Msc. Lucynie Lasoń.

W odniesieniu do par małżeńskich  nazwisko to odmienia się jak rzeczownik męskoosobowy: M. Lasoniowie, D. Lasoniów, C. Lasoniom, B. Lasoniów, N. Lasoniami, Msc. Lasoniach.

Prawidłowa forma to: bardzo dziękujemy pani Magdalenie Reszce, i to niezależnie od tego, czy tekst ma charakter oficjalny, czy potoczny.

Nazwiska kobiet zakończone na -a w języku polskim odmieniają się. Nazwiska zakończone na ‑ska, -cka, ‑dzka, -owa, -ewa oraz typu Jasna, Szada, Wątła odmieniają się jak przymiotniki, natomiast pozostałe nazwiska żeńskie zakończone na ‑a odmieniają się tak jak rzeczowniki pospolite o podobnym zakończeniu. Nazwisko Reszka odmienia się zatem jak np. broszka: M. Reszka, D. Reszki, C. Reszce, B. Reszkę, N. Reszką, Msc. Reszce.

Małgorzata Sańko

Zdanie to nie jest poprawne, ponieważ nazwisko Furnoga w odniesieniu do kobiet (podobnie zresztą jak w odniesieniu do mężczyzn) podlega odmianie. Odmienia się ono jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego o tym samym zakończeniu, np. jak noga lub stonoga: M. noga, Furnoga, D. nogi, Furnogi, C. nodze, Furnodze, B. nogę, Furnogę, N. nogą, Furnogą, Msc. nodze, Furnodze. W powyższym zdaniu nazwisko powinno wystąpić w celowniku, poprawne zdanie brzmi zatem: Prace należy przekazywać pani Annie Furnodze.

Alicja Sierotzka

Forma w Prusiech była używana w staropolszczyźnie, a we współczesnej polszczyźnie należy ją uznać za archaizm fleksyjny. Neutralną formą miejscownika rzeczownika Prusy jest (w) Prusach, a formy (w) Prusiech możemy użyć tylko w celach stylizacyjnych. Końcówka miejscownika liczby mnogiej ‑ech ma neutralny charakter we współczesnej polszczyźnie tylko w wyrażeniach w Węgrzech, we Włoszech i w Niemczech, w tekstach modlitewnych używana jest też forma w niebiesiech, pozostałe rzeczowniki pospolite i nazwy własne przyjmują w mianowniku końcówkę ‑ach.

Wyszukiwarka Google poświadcza, że Polacy używają obu form, chociaż rzeczownik żeński serdelka jest stosowany rzadziej niż rzeczownik męski serdelek; na przykład w narzędniku liczby pojedynczej dla postaci serdelkiem otrzymujemy aż 1180 wyników, a dla postaci serdelką – tylko 295 wyników.

Jednak w słownikach poprawnej polszczyzny oraz w słownikach języka polskiego, np. w Słowniku języka polskiego pod redakcją W. Doroszewskiego i w Uniwersalnym słowniku języka polskiego pod red. S. Dubisza, wyraz ten jest notowany tylko w postaci serdelek. Słownik języka polskiego pod redakcją W. Doroszewskiego jako przykład użycia tego wyrazu podaje m.in. zdanie: Serdelek z bułką musiały starczyć często i na cały dzień. Poprawna jest zatem tylko forma męska serdelek.

Obie formy są poprawne. W narzędniku liczby mnogiej rzeczowniki, niezależnie od rodzaju, mają na ogół końcówkę ‑ami, jednak kilkanaście rzeczowników przyjmuje wyłącznie lub fakultatywnie końcówkę ‑mi, np. braćmi, dziećmi, gośćmi, końmi, księżmi, liśćmi, ludźmi, nićmi, pieniędzmi, przyjaciółmi; dłońmi/dłoniami, gałęźmi/gałęziami, sańmi/saniami, gęśmi/gęsiami, ośćmi/ościami, skrońmi/skroniami. Należy do nich również rzeczownik gwóźdź, który ma dwie formy narzędnika: gwoździami i gwoźdźmi. Chociaż obie są poprawne, forma z końcówką ‑ami jest we współczesnych tekstach dużo częstsza. W Narodowym Korpusie Języka Polskiego znajdziemy dla jej użyć aż 256 potwierdzeń i tylko 23 użycia formy gwoźdźmi.

Według Nowego słownika języka polskiego pod red. Andrzeja Markowskiego poprawna jest zarówno forma czytał będzie, jak i forma będzie czytał, podobnie jak formy będzie czytać i czytać będzie, choć wcześniej wydawnictwa poprawnościowe dyskwalifikowały formę czytał będzie, pozwalając na stosowanie formy czytać będzie (i oczywiście form będzie czytał i będzie czytać). Formy o odwróconym szyku są jednak stosowane rzadziej niż formy ze słowem posiłkowym na pierwszym miejscu. Na przykład w Narodowym Korpusie Języka Polskiego  znajdziemy 72 potwierdzenia dla formy będzie czytał i tylko 5 potwierdzeń dla formy czytał będzie; 30 potwierdzeń dla formy będzie czytać i tylko 9 potwierdzeń dla formy czytać będzie. Jak widać, kwestionowana dawniej forma czytał będzie jest najrzadsza, ale według najnowszych źródeł poprawnościowych też jest poprawna.

Według „Wielkiego słownika poprawnej polszczyzny” pod redakcją A. Markowskiego podstawą wyboru odpowiedniego wzoru fleksyjnego dla nazwisk męskich jest postać fonetyczna zakończenia nazwiska, a ściślej jego ostatnia głoska.

Nazwiska zakończone na spółgłoskę ‑k w liczbie pojedynczej odmieniamy analogicznie jak rzeczowniki męskie pospolite męskie zakończone na ‑k, na przykład jak wyraz rolnik. O opuszczeniu lub zachowaniu e w odmianie decyduje tradycja, ale w wypadku nazwisk zakończonych na ‑ek jest ono niemal zawsze opuszczane. Odmiana tego nazwiska w liczbie pojedynczej jest więc następująca: M. Teszek, D. Teszka, C. Teszkowi, B. Teszka, N. Teszkiem, Ms. Teszku.

Nazwisko żeńskie Teszek – jako nazwisko żeńskie zakończone na spółgłoskę – jest nieodmienne.

W liczbie mnogiej nazwisko Teszek odmienia się jak rzeczowniki pospolite męskoosobowe, a więc następująco: M. Teszkowie, D. Teszków, C. Teszkom, B. Teszków, N. Teszkami, Ms. Teszkach.

Marta Wałdoch

Marusarzówna jest nazwiskiem panieńskim utworzonym od nazwiska Marusarz przyrostkiem ‑ówna. Nazwiska tego typu odmieniamy jak rzeczowniki pospolite żeńskie, np. jak rzeczownik panna. W liczbie pojedynczej dopełniacz tego nazwiska ma więc formę Marusarzówny, a celownik – Marusarzównie, natomiast w liczbie mnogiej w dopełniaczu nazwisko to przyjmuje formę Marusarzówien, a w celowniku – Marusarzównom.

Anna Ślusarska

Nazwiska zakończone na ‑a w liczbie pojedynczej niezależnie od płci nosiciela odmieniają się według deklinacji rzeczownikowej żeńskiej jak rzeczowniki pospolite o takim samym zakończeniu. Nazwisko Lotka odmienia się zatem jak rzeczownik pospolity lotka: M. Lotka, D. Lotki, C. Lotce, B. Lotkę, N. Lotką, Msc. Lotce. Celownik liczby pojedynczej tego nazwiska brzmi więc Lotce.

W liczbie mnogiej nazwiska zakończone ‑a odmieniają się według wzoru rzeczownikowego męskoosobowego. Nazwiska te przyjmują w mianowniku liczby mnogiej końcówkę ‑owie i odmieniają się analogicznie do wyrazu psychologowie: M. Lotkowie, D. Lotków, C. Lotkom, B. Lotków, N. Lotkami, Msc. Lotkach. W celowniku liczby mnogiej poprawna jest więc forma Lotkom.

Dorota Raczkiewicz

Nazwisko Kopeć jest równe rzeczownikowi pospolitemu oznaczającemu ‘gęsty, ciemny dym lub osad z sadzy’, który odmienia się z e ruchomym: M. kopeć, D. kopcia itd. Tak powinno się również odmieniać nazwisko męskie Kopeć: M. Kopeć, D. Kopcia, C. Kopciowi, B. Kopcia, N. Kopciem, Msc. Kopciu.

Możliwa jest również odmiana z e stałym: D. Kopecia, C. Kopeciowi itd., jeśli jest ona uwarunkowana tradycją rodzinną. Taka odmiana jest jednak rzadka. Dzięki wyszukiwarce Google uzyskamy dla dopełniacza w postaci z e stałym 3,5 tys. potwierdzeń, podczas gdy  dla dopełniacza z e ruchomym –  44,9 tys. potwierdzeń, choć część z tych  ostatnich dotyczy rzeczownika pospolitego. Przewagę frekwencyjną form nazwiskowych typu Kopcia nad formami typu Kopecia poświadczają jednak również dane dotyczące odmiany połączeń wybranych imion męskich z tym nazwiskiem. Na przykład w wypadku wyrażenia Jan Kopeć wyszukiwarka Google podaje 1140 wyników dla formy Jana Kopcia i tylko 9 wyników dla formy Jana Kopecia. W wypadku wyrażenia Andrzej Kopeć proporcje są podobne: 2490 wyników dla formy Andrzeja Kopcia i tylko 61 wyników dla formy Andrzeja Kopecia.

Według „Wielkiego słownika poprawnej polszczyzny” pod redakcją A. Markowskiego podstawą wyboru odpowiedniego wzoru fleksyjnego dla nazwiska męskiego jest postać fonetyczna jego zakończenia, a ściślej jego ostatnia głoska. Nazwiska zakończone na spółgłoskę ‑k odmieniamy analogicznie jak rzeczowniki pospolite męskie żywotne zakończone na ‑k, a więc w tym wypadku na przykład jak rzeczownik rolnik. Nazwisko to w liczbie pojedynczej odmienia się więc następująco: M. Baziuk, D. Baziuka, C. Baziukowi, B. Baziuka, N. Baziukiem, Ms. Baziuku.

Nazwisko żeńskie Baziuk jest nieodmienne.

Marta Wałdoch

Nazwiska niemieckie lub wywodzące się z języka niemieckiego zakończone na -el mają zazwyczaj e ruchome, np. Diesel, Diesla; Wackernagel, Wackernagla; Weigel, Weigla. Tradycyjna odmiana męskiego nazwiska Bartel jest zatem następująca: M. Zbyszek Bartel, D. Zbyszka Bartla.

Pewne nazwiska pochodzenia niemieckiego zakończone na ‑el zawierają jednak e stałe, np. Lelewel, Lelewela. Niektóre takie nazwiska odmieniają się dwojako: z e ruchomym i e stałym. Dopuszcza się zatem również możliwość stosowania w dopełniaczu liczby pojedynczej nazwiska męskiego Bartel formy z e stałym: Zbyszka Bartela. W świetle danych internetowych forma z e ruchomym jest stosowana częściej. Wyszukiwarka Google podaje na przykład 49 wyników dla formy Zbigniewa Bartla i 46 wyników dla formy Zbigniewa Bartela, 12800 wyników dla formy Kazimierza Bartla i 237 wyników dla formy Kazimierza Bartela, 100 wyników dla formy Marka Bartla i 19 wyników dla formy Marka Bartela, 212 wyników dla formy Jana Bartla i 119 wyników dla formy Jana Bartela, ale 1 wynik dla formy Andrzeja Bartla i 29 wyników dla formy Andrzeja Bartela.

Odmiana nazwiska Stec zależy od tego, czy posługuje się nim mężczyzna, czy kobieta.

W wypadku, gdy nazwisko należy do mężczyzny, odmienia się ono jak rzeczownik męski żywotny o podobnym zakończeniu (np. jak szewc), a więc następująco: M. Stec, D. Steca, C. Stecowi, B. Steca, N. Stecem, Msc. Stecu. Kobiety o nazwisku Stec nie odmieniają go.

W liczbie mnogiej nazwisko Stec odmienia się jak rzeczowniki pospolite męskoosobowe, a więc następująco: M. Stecowie, D. Steców, C. Stecom, B. Steców, N. Stecami, Msc. Stecach.

Aleksandra Matusiak

Nazwiska zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na spółgłoskę odmieniają się w liczbie mnogiej zgodnie z rzeczownikowym wzorem deklinacyjnym męskoosobowym. W mianowniku liczby mnogiej otrzymują końcówkę -owie. Ponadto nazwiska zakończone na ‑ek mają w temacie na ogół e ruchome, które znika przy odmianie przez przypadki. Zgodnie z tą regułą nazwisko Rojek odmienimy w liczbie mnogiej następująco: M. Rojkowie, D. Rojków, C. Rojkom, B. Rojków, N. Rojkami, Msc. Rojkach.

Elżbieta Stopa

W języku polskim nazwiska męskie zakończone na spółgłoskę odmieniają się jak rzeczowniki pospolite żywotne. Zgodnie z tą regułą zakończone na spółgłoskę nazwisko męskie Gniewszew odmieniamy w następujący sposób: M. Gniewszew, D. Gniewszewa, C. Gniewszewowi, B. Gniewszewa, N. Grzewszewem, Msc. Gniewszewie. Zauważmy, że samogłoska e jest w tej odmianie stała (Gniewszewa), co wiąże się z trudnościami w wymowie w wypadku formy bez e (*Gniewszwa).

W języku polskim nazwiska żeńskie zakończone na spółgłoskę nie odmieniają się, dlatego w odniesieniu do kobiet we wszystkich przypadkach używamy formy Gniewszew, np. pani Gniewszew, panią Gniewszew.

W liczbie mnogiej nazwiska zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na spółgłoskę odmieniają się zgodnie z rzeczownikowym wzorem deklinacyjnym męskoosobowym. W mianowniku liczby mnogiej otrzymują końcówkę -owie. Zgodnie z tą regułą nazwisko Gniewszew odmienimy następująco: M. Gniewszewowie, D. Gniewszewów, C. Gniewszewom, B. Gniewszewów, N. Gniewszewami, Msc. Gniewszewach.

Elżbieta Stopa

Zgodnie z zasadami odmiany nazwisk w języku polskim nazwisko Wykrzykacz odmienia się w liczbie mnogiej jak rzeczownik męskoosobowy, zatem przyjmuje następujące formy: M. Wykrzykaczowie, D. Wykrzykaczów, C. Wykrzykaczom, B. Wykrzykaczów, N. Wykrzykaczami, M. Wykrzykaczach.

Agnieszka Gorlak

Nazwiska męskie zakończone w liczbie pojedynczej na ‑y odmieniają się analogicznie do przymiotników rodzaju męskiego zakończonych tą samą literą, np. rudy, a ztem nazwisko Szady odmienia się następująco:  M. Szady, D. Szadego, C. Szademu, B. Szadego, N. Szadym, Msc. Szadym. Nazwisk kobiecych zakończonych na ­‑y nie odmienia się. Zaleca się używanie ich z odmienionym imieniem lub rzeczownikiem pospolitym wskazującym na płeć, np. pani.

W liczbie mnogiej nazwisko Szady odmienia się według przymiotnikowego wzorca deklinacyjnego. Odmiana przedstawia się następująco: M. Szadzi, D. Szadych, C. Szadym, B. Szadych, N. Szadymi, Msc. Szadych.

Magdalena Szyłak

Zalecenia odnoszące się do odmiany nazwisk polskich mówią, iż należy odmieniać nazwisko, jeśli można je przyporządkować jakiemuś wzorcowi odmiany. Dotyczy to również form liczby mnogiej. Dlatego też poprawna forma to państwo Kościelakowie.

Monika Pohoryłko

Zdanie: Składam podziękowania państwu Krasoń jest zdaniem niepoprawnym. Niepoprawna jest tutaj forma nazwiska. Poprawnie winno być: Składam podziękowania państwu Krasoniom. Nazwisko Krasoń jest odmienne i odmienia się – również w liczbie mnogiej – jak rzeczownik, toteż w celowniku liczby mnogiej przyjmuje końcówkę ‑om.

Łukasz Graban

Nazwisko Samp zakończone jest na spółgłoskę, zatem w odniesieniu do mężczyzny odmienia się jak rzeczownik męskożywotny, np. sęp (M. Samp, D. Sampa…). Natomist nazwiska żeńskie zakończone na spółgłoskę nie odmieniają się. Zatem poprawna jest następująca konstrukcja: nagroda dla Jana Sampa i Wiesławy Samp.

Katarzyna Bliźniewska

Nazwiska męskie zakończone na spółgłoskę odmieniają się tak jak rzeczowniki. Nazwiska zakończone na ‑ec odmieniają się w liczbie pojedynczej analogicznie do męskoosobowych rzeczowników pospolitych lub nazw własnych o takim samym zakończeniu, a więc nazwisko Borowiec odmienia się jak np. rzeczownik krawiec: M. Borowiec, D. Borowca, C. Borowcowi, B. Borowca, N. Borowcem, Msc. Borowcu. W odmianie tego nazwiska występuje e ruchome.

Nazwisk kobiecych zakończonych na ‑ec nie odmienia się. Zaleca się używanie ich z odmienionym imieniem lub innym rzeczownikiem wskazującym na płeć, np. pani.

W liczbie mnogiej męskie nazwy osobowe odmieniają się według męskoosobowego wzoru odmiany rzeczowników, a w mianowniku zyskują końcówkę ‑owie. Odmiana nazwiska Borowiec przedstawia się zatem w liczbie mnogiej następująco: M. Borowcowie, D. Borowców, C. Borowcom, B. Borowców, N. Borowcami, Msc. Borowcach, W. Borowcowie.

Magdalena Szyłak

W odniesieniu do mężczyzny nazwisko Toman odmienia się w liczbie pojedynczej jak rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego żywotne, np. jak chan, fan lub sportsmen. Jego odmiana jest więc następująca: M. Toman, D. Tomana, C. Tomanowi, B. Tomana, N. Tomanem, Msc. Tomanie.

Dobrawa Kozłowska

Nazwiska rzeczownikowe zakończone na -a odmieniamy w liczbie pojedynczej – zarówno w odniesieniu do mężczyzn, jak i do kobiet – według deklinacji rzeczownikowej żeńskiej, np. jak rzeczowniki pospolite woda lub wojewoda. W celowniku liczby pojedynczej nazwisko Siuda przybiera więc – niezależnie od płci nosiciela – formę Siudzie (jak wodzie lub wojewodzie).

W liczbie mnogiej nazwisko to odmienia się według deklinacji męskoosobowej, a więc w celowniku ma formę (państwu) Siudom.

Dobrawa Kozłowska

Ponieważ nazwiska żeńskie zakończone na -a odmieniają się tak jak rzeczowniki pospolite o podobnym zakończeniu, nazwisko Kopera odmienia się jak rzeczowniki era, kura lub para, a więc następująco: M. Kopera, D. Kopery, C i Msc. Koperze, B. Koperę, N. Koperą.

Agata Miller

W liczbie pojedynczej zarówno w odniesieniu do kobiety, jak i do mężczyzny nazwisko Dyka odmienia się jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego o podobnym zakończeniu, np. jak tyka, choinka lub matka, a więc następująco: M. Dyka, D. Dyki, C. Dyce, B. Dykę, N. Dyką, Msc. Dyce.

Dobrawa Kozłowska

Niektóre czasowniki na -nąć zachowują w formach czasu przeszłego przyrostek ‑ną‑ (-nę-), np. ciągnąć – ciągnął, ciągnęli, inne gubią go, np. chudnąć – chudł, chudli. Są też takie czasowniki, m.in. właśnie umilknąć, które stanęły na rozdrożu. W formie rodzaju męskiego liczby pojedynczej zachowują przyrostek (umilknął) albo go tracą (umilkł), a w pozostałych formach czasu przeszłego występują bez przyrostka (np. umilkła, umilkłem, umilkłeś, umilkły). Poprawna jest zatem tylko forma umilkli.

Dobrawa Kozłowska

Słowniki nie notują rzeczownika ścin. W znaczeniu ‘rodzaj hebla’ nie poświadczają tego wyrazu również źródła internetowe. W języku technicznym znany jest natomiast ścin ‘część narzędzi skrawających w postaci paska sąsiadującego z powierzchnią skrawającą’, np. ścin wiertła. W uzusie, m.in. internetowym, można spotkać obie formy dopełniacza tego rzeczownika, ale forma z końcówką ‑u używana jest częściej. Na przykład wyszukiwarka Google potwierdza 294 wystąpienia dopełniacza ścinu wiertła i 127 wystąpień dopełniacza ścina wiertła. Obie formy należy więc uznać za poprawne.

Ewa Rogowska-Cybulska

Poprawna jest forma przyjąłem. Powstała ona poprzez dodanie ruchomej końcówki ‑em do formy 3. osoby liczby pojedynczej rodzaju męskiego czasu przeszłego czasownika przyjąć: przyjął + -em = przyjąłem. Samogłoska ę występuje natomiast w formie rodzaju żeńskiego, która powstała poprzez dodanie ruchomej końcówki ‑m do formy 3. osoby liczby pojedynczej rodzaju żeńskiego czasu przeszłego czasownika przyjąć: przyjęła + ‑m = przyjęłam. Błędna forma rodzaju męskiego przyjęłem jest rezultatem nieuprawnionej analogii do prawidłowej formy rodzaju żeńskiego przyjęłam.

Poprawne są dwie formy: depczę i depcę, ale ta pierwsza, choć nowsza, obecnie jest używana znacznie częściej. Na przykład w Narodowym Korpusie Języka Polskiego znajdziemy 17 potwierdzeń dla formy depczę i tylko jedno użycie formy depcę.

Według Wielkiego słownika ortograficznego PWN pod red. Edwarda Polańskiego oraz według Uniwersalnego słownika języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza obie formy są poprawne. Forma ukląkł jest jednak używana częściej. Narodowy Korpus Języka Polskiego poświadcza dla formy ukląkł 248 wystąpień, a dla formy uklęknął – 83 wystąpienia.

Aleksandra Muszarska

Ewa Rogowska-Cybulska

Istnieje taka forma, jednak jest ona rzadko stosowana (Narodowy Korpus Języka Polskiego poświadcza ją tylko 7 razy, podczas gdy formę liczby mnogiej tantiemy – aż 145 razy). Poprawną formą dopełniacza liczby mnogiej jest forma tantiem, ponieważ tantiema jest rodzaju żeńskiego (por. M. dama – D. l.mn. dam, M. mama – D. l.mn. mam, M. zima – D. l.mn. zim).

Aleksandra Muszarska

Ewa Rogowska-Cybulska

W dopełniaczu liczby pojedynczej rzeczowniki rodzaju męskiego przybierają dwie końcówki: ‑a lub ‑u. Decydują o tym kryteria znaczeniowe, genetyczne (obcość lub rodzimość wyrazu) i strukturalne (budowa wyrazu), jednak w odniesieniu do rzeczowników nieżywotnych, do których należy pręt, nie są one jednoznaczne.

Jeśli chodzi o kryterium znaczeniowe, końcówkę -a mają następujące rzeczowniki rodzaju męskiego: wszystkie żywotne (z wyjątkiem wołu i bawołu), ponadto nazwy narzędzi, naczyń, miar i wag, liczb, miesięcy, nazwy części ciała, tańców i gier, owoców i grzybów oraz nazwy marek fabrycznych, a także niektóre inne, natomiast końcówkę ‑u przyjmują rzeczowniki abstrakcyjne, zbiorowe i materialne. Ze względu na to kryterium pręt powinien zatem mieć końcówkę ‑a. Jeśli chodzi o kryterium pochodzeniowe, to końcówkę ‑a częściej przyjmują  rzeczowniki rodzime, a końcówkę ‑u – rzeczowniki obcego pochodzenia. Również w świetle  tego kryterium pręt powinien mieć końcówkę ‑a. Ponieważ pręt jest wyrazem niepodzielnym słowotwórczo, nie można natomiast zastosować wobec niego kryterium strukturalnego.

Jak podają słowniki języka polskiego oraz słowniki ortograficzne, poprawną formą dopełniacza liczby pojedynczej rzeczownika pręt jest właśnie forma pręta. Niekiedy używana jest też forma prętu, ale w świetle danych uzyskanych za pomocą wyszukiwarki Google jest ona wielokrotnie rzadsza niż pręta: dla formy prętu wyszukiwarka ta podaje tylko 16 tys. wyników, a dla formy pręta – aż 400 tys.

Jedyną poprawną formą dopełniacza liczby pojedynczej rzeczownika pręt jest zatem pręta.

Rzeczowniki rodzaju męskiego zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na -j  przybierają najczęściej w dopełniaczu liczby mnogiej końcówkę -ów, choć niektóre z nich mogą mieć wariantywnie również końcówkę ‑i. Dla rzeczownika oldboj ‘sportowiec, który zakończył już karierę zawodnika, bierze jednak udział w zawodach organizowanych specjalnie dla sportowców w starszym wieku; muzyk lub piosenkarz, który po latach przerwy powraca na estradę’ słowniki (m.in. Wielki słownik ortograficzny pod red. Edwarda Polańskiego, Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego i Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza) podają jednak zgodnie końcówkę ‑ów. Na tę końcówkę wskazuje również uzus: Narodowy Korpus Języka Polskiego zawiera 289 poświadczeń dla formy oldbojów i tylko jedno potwierdzenie dla formy oldboi. 

Dopełniacz liczby pojedynczej rzeczownika koniak brzmi koniaku. Taką formę jako jedyną podają słowniki, m.in. Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza, Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego i internetowy Wielki słownik języka polskiego pod red. Piotra Żmigrodzkiego. Również Narodowy Korpus Języka Polskiego nie zarejestrował ani jednego przykładu dla formy koniaka. Fakt, że rzeczownik koniak przyjmuje w dopełniaczu końcówkę ‑u, wynika z tego, że jest on rzeczownikiem męskim nieżywotnym materialnym (nazwą substancji), a rzeczowniki materialne rodzaju męskiego zazwyczaj mają właśnie końcówkę ‑u, por. alkoholu, tokaju, likieru, winiaku, płynu, miodu, cukru, kawioru.

Kwalifikator ndm zamieszczany w haśle awokado w słownikach (m.in. w Wielkim słowniku ortograficznym pod red. Edwarda Polańskiego, Nowym słowniku poprawnej polszczyzny pod red. Andrzeja Markowskiego i Uniwersalnym słowniku języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza) wskazuje na to, że wyraz awokado jest we współczesnym języku polskim nieodmienny. W starannej polszczyźnie rzeczownika tego rzeczywiście nie odmieniamy: w Narodowym Korpusie Języka Polskiego znajdziemy aż 145 poświadczeń dla  formy awokado, ale nie potwierdzimy w nim ani jednego użycia form awokada, awokadu, awokadem lub awokadzie. Jednak wyszukiwarka Google oprócz 326 tysięcy trafień dla formy awokado podaje 1760 trafień dla formy awokada, 555 trafień dla formy awokadu, 1090 trafień dla formy awokadem, 1740 trafień dla formy awokadzie, a nawet 40 trafień dla formy awokadach. Liczby te świadczą o istnieniu w potocznej polszczyźnie tendencji do objęcia tego wyrazu odmianą. Na razie jednak formy sałatka z awokada, jajka w awokadzie czy dieta oparta na awokadach należy uznać za niepoprawne.

Tak, ponieważ odmienianie i nieodmienianie nazwisk nie zależy od typu tekstu. Wszystkie nazwiska, które można odmienić, należy odmieniać, również w pismach urzędowych. Jeżeli chcemy, by z tekstu urzędowego jednoznacznie wynikała podstawowa forma jakiegoś nazwiska, powinniśmy zastosować je w mianowniku. Wyjątek stanowią oczywiście nazwiska nieodmienne, czyli spośród nazwisk rodzimych: nazwiska  żeńskie zakończone na spółgłoskę (np. Nowak), nazwiska żeńskie zakończone na samogłoskę -i (np. Saloni), nazwiska żeńskie zakończone na samogłoskę -y (np. Borowy), nazwiska żeńskie zakończone na samogłoskę -o (np. Domejko), nazwiska żeńskie zakończone na samogłoskę -e (np. Linde).

Kateryna Razgonova

Nazwiska męskie zakończone na spółgłoskę odmieniają się tak jak rzeczowniki. Nazwiska męskie zakończone na -l odmieniają się w liczbie pojedynczej analogicznie do męskoosobowych rzeczowników pospolitych lub innych nazw własnych o takim samym zakończeniu, np. jak rzeczownik Gal. Nazwisko Krepel powinno być odmieniane z pominięciem samogłoski e w przypadkach zależnych, tj. M. Krepel – D. Krepla, bo tak (M. krepel, D. krepla) odmienia się rzeczownik pospolity krepel ‘rodzaj ciastek smażonych’, notowany jako wyraz przestarzały przez Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. E ruchome występuje też w odmianie śląskiego regionalnego rzeczownika krepel ‘pączek’, por. słowa Ody do krepla: Łoj ty kreplu mój kochany, tyś we fecie łokompany, jo mom szmaka durś na Ciebie... Ponieważ rzeczownik krepel ma charakter przestarzały lub regionalny, można też zaakceptować odmianę nazwiska Krepel z e stałym: M. Krepel, D. Krepela, C. Krepelowi.

Nazwiska kobiece tożsame brzmieniowo z nazwiskami męskimi, zakończone spółgłoską, pozostają nieodmienne. Zaleca się używanie ich wraz z odmienionym imieniem lub słowem pospolitym pozwalającym stwierdzić płeć, np. z wyrazem pani.

W liczbie mnogiej męskie nazwy osobowe odmieniają się według rzeczownikowego wzoru deklinacyjnego męskoosobowego. W mianowniku liczby mnogiej uzyskują one końcówkę ‑owie. Nazwisko Krepel odmienia się więc w liczbie mnogiej następująco: M. Kreplowie, D. Kreplów, C. Kreplom, B. Kreplów, N. Kreplami, Msc. Kreplach.

Monika Lidzbarska

Nazwiska zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na ‑a odmienia się w liczbie pojedynczej – zarówno w odniesieniu do mężczyzn, jak i do kobiet – jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego o podobnym zakończeniu, zatem nazwisko Grzona odmieniamy jak np. rzeczownik pospolity żona: M. Grzona, D. Grzony, C. Grzonie, B. Grzonę, N. Grzoną, Msc. Grzonie. W liczbie mnogiej nazwisko to odmieniamy jak rzeczowniki pospolite męskoosobowe: M. Grzonowie, D. Grzonów, C. Grzonom, B. Grzonów, N. Grzonami, Msc. Grzonach.

Nie można. Według Wielkiego słownika poprawnej polszczyzny PWN pod red. Andrzeja Markowskiego jedyną dopuszczalną formą 1. osoby liczby pojedynczej rodzaju męskiego czasu przeszłego czasownika wziąć jest forma wziąłem. Powstała ona poprzez dodanie ruchomej końcówki 1. osoby liczby pojedynczej czasu przeszłego ‑em do formy 3. osoby liczby pojedynczej rodzaju męskiego czasu przeszłego tego czasownika. Używanie przez chłopców i mężczyzn formy wzięłem jest naganne.

Według słowników ortograficznych połączenie umowa-zlecenie powinno być pisane z łącznikiem. Odmieniają się jego oba człony, tj. w liczbie pojedynczej: M. umowa-zlecenie, D. umowy-zlecenia, C. umowie-zleceniu, B. umowę-zlecenie, N. umową-zleceniem, Msc.: umowie-zleceniu; a w liczbie mnogiej: M. umowy-zlecenia, D. umów-zleceń, C. umowom-zleceniom, B. umowy-zlecenia, N. umowami-zleceniami, Msc. umowach-zleceniach.

Aleksandra Muszarska

Obie formy: działkowcu i działkowcze są poprawne, ponieważ stanowią warianty wołacza liczby pojedynczej rzeczownika działkowiec. Według paradygmatu deklinacji męskiej II, do której należą rzeczowniki zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na spółgłoski funkcjonalne miękkie (c, dz, cz, dż, sz, rz, ż), dla wołacza liczby pojedynczej właściwa jest końcówka -u, ale rzeczowniki utworzone przyrostkiem ‑ec przybierają końcówkę ­‑e (z alternacją c : cz), np. ojciec – ojcze, chłopiec – chłopcze, głupiec – głupcze, starzec – starcze, a wiele z nich ma wariantywnie dwie końcówki: ‑e i ‑u. Do tej ostatniej grupy należy działkowiec. Jednak Narodowy Korpus Języka Polskiego w funkcji wołacza potwierdza tylko formę działkowcu (1 użycie), co jest zapewne spowodowane nacechowaniem końcówki ‑e książkowością, podniosłością i poetyckością, podczas gdy wołacz działkowcu ma charakter neutralny.

Ewelina Lechocka

Słowniki – m.in. Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego, Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza, Wielki słownik ortograficzny pod red. Edwarda Polańskiego i internetowy Wielki słownik języka polskiego pod red. Piotra Żmigrodzkiego – dla dopełniacza liczby pojedynczej rzeczownika boczek podają, niezależnie od znaczenia tego wyrazu, formę boczku. Formę tę rzeczownik boczek przybiera zatem także w znaczeniu ‘w tabelach: boczna rubryka pionowa, zawierająca pozycje, do których odnoszą się dane w kolejnych rubrykach poziomych’. Forma dopełniacza boczku dominuje również w uzusie: wyszukiwarka Google dla boczka tabeli podaje tylko 1 wynik, natomiast dla boczku tabeli – aż 208 wyników, co świadczy o znacznej przewadze frekwencyjnej tej drugiej formy, nawet jeśli część z tych wyników dotyczy formy miejscownika liczby pojedynczej (np. w boczku tabeli).

Żeńskie nazwiska zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na -a odmieniają się jak rzeczowniki pospolite o podobnym zakończeniu, toteż nazwisko Kupka odmieniamy tak samo jak rzeczownik pospolity kupka. Nazwa własna Renata Kupka odmienia się więc następująco: M. Renata Kupka, D. Renaty Kupki, C. Renacie Kupce, B. Renatę Kupkę, N. Renatą Kupką, Msc. Renacie Kupce.

Izabela Kasperska

Nazwiska rzeczownikowe zakończone na ‑a odmieniają się w liczbie mnogiej jak rzeczowniki męskoosobowe: M. (Joanna i Janusz) Mierzwowie, D. (Joanny i Janusza) Mierzwów, C. (Joannie i Januszowi) Mierzwom, B. (Joannę i Janusza) Mierzwów, N. (Joanną i Januszem) Mierzwami, Msc. (Joannie i Januszu) Mierzwach.

Aleksandra Muszarska

Wszystkie nazwiska, które można włączyć do jakiegoś wzorca odmiany polskich wyrazów pospolitych, należy odmieniać. Nazwisko Jamurkiewicz podlega odmianie w zależności od płci jego nosiciela. W odniesieniu do kobiety nazwisko to jest nieodmienne, np. M. Joanna Jamurkiewicz, D. Joanny Jamurkiewicz, C. Joannie Jamurkiewicz, B. Joannę Jamurkiewicz, N. Joanną Jamurkiewicz, Msc. Joannie Jamurkiewicz. W odniesieniu do mężczyzny nazwisko to odmienia się w liczbie pojedynczej jak rzeczowniki rodzaju męskiego żywotne o tym samym zakończeniu, a więc np. jak biegacz: M. Jan Jamurkiewicz, D. Jana Jamurkiewicza, C. Janowi Jamurkiewiczowi, B. Jana Jamurkiewicza, N. Janem Jamurkiewiczem,  Msc. Janie Jamurkiewiczu. W liczbie mnogiej nazwisko to odmienia się jak rzeczowniki rodzaju męskiego osobowe: M. Joanna i Jan Jamurkiewiczowie, D. Joanny i Jana Jamurkiewiczów, C. Joannie i Janowi Jamurkiewiczom, B. Joannę i Jana Jamurkiewiczów, N. Joannę i Janem Jamurkiewiczami, Msc. Joannie i Janie Jamurkiewiczach.

Odmiana nazwiska Itrych zależy od płci jego nosiciela. Nazwisko żeńskie Itrych nie odmienia się, np. M. Maria Itrych, D. Marii Itrych, C. Marii Itrych, B. Marię Itrych, N. Marią Itrych, Msc. Marii Itrych. Nazwisko męskie odmienia się w liczbie pojedynczej jak rzeczowniki rodzaju męskiego żywotne o tym samym zakończeniu (np. jak szach), np. M. Marcin Itrych, D. Marcina Itrycha, C. Marcinowi Itrychowi, B. Marcina Itrycha, N. Marcinem Itrychem, Msc. Marcinie Itrychu. W liczbie mnogie nazwisko to odmienia się jak rzeczowniki męskoosobowe, np. M. Maria i Marcin Itrychowie, D. Marii i Marcina Itrychów, C. Marii i Marcinowi Itrychom, B. Marię i Marcina Itrychów, N. Marią i Marcinem Itrychami, Msc. Marii i Marcinie Itrychach.

Poprawną formą 3. osoby liczby mnogiej czasu teraźniejszego jest żebrzą. Taką formę odmiany (żebrzę, żebrzesz, żebrze itd.) podają słowniki, np. Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego, Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza, Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego, Wielki słownik poprawnej polszczyzny pod red. Andrzeja Markowskiego. Ten ostatni słownik ostrzega przed odmianą typu żebram, żebrasz, żebra, a więc i przed formą żebrają. Według danych Narodowego Korpusu Języka Polskiego forma żebrają jest używana, ale znacznie rzadziej niż forma żebrzą (4 wystąpienia formy żebrają wobec 94 wystąpień formy żebrzą).

Poprawne są obie formy. Forma śmiali się ma jednak charakter ogólnopolski, natomiast śmieli się jest regionalizmem pochodzącym z Mazowsza, który pomimo stopniowego upowszechniania się nadal jest w Korpusie Języka Polskiego PWN formą rzadszą.

Patryk Prill

W Wielkim słowniku poprawnej polszczyzny pod red. Andrzeja Markowskiego oraz w Wielkim słowniku ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego znajdziemy informację, że rzeczownik przyczynek ‘cząstkowe uprządkowanie jakiejś kwestii’ w dopełniaczu liczby pojedynczej ma formę przyczynku. Wielki słownik poprawnej polszczyzny ostrzega nawet przed formą przyczynka jako niepoprawną. Błędną formę przyczynka spotykamy jednak niekiedy w uzusie. Narodowy Korpus Języka Polskiego poświadcza ją jeden raz, podczas gdy formę przyczynku – 28 razy.

Rzeczownik fok to według Uniwersalnego słownika języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza ‘pierwszy od dołu żagiel na maszcie’, należy więc do rzeczowników nieżywotnych, które w dopełniaczu liczby pojedynczej przyjmują końcówkę ‑u lub ‑a. Według słownika rzeczownik fok należy do rzeczowników przyjmujących w dopełniaczu końcówkę ‑a: foka.

Natomiast rzeczownik grot według Uniwersalnego słownika języka polskiego ma dwa znaczenia: ‘ostre zakończenie (ostrze) różnych rodzajów broni drzewcowej oraz strzały’ oraz ‘największy żagiel na grotmaszcie’. Według Uniwersalnego słownika języka polskiego oraz Wielkiego słownika poprawnej polszczyzny pod red. Andrzeja Markowskiego w obu znaczeniach wyraz ten ma formę grotu. Jednak Inny słownik języka polskiego pod red. Mirosława Bańki podaje, że w znaczeniu ‘rodzaj zakończenia broni’ rzeczownik ten przyjmuje w dopełniaczu końcówkę -u (grotu), natomiast w znaczeniu ‘rodzaj żagla’ ma końcówkę -a (grota). Z kolei w Wielkim słowniku ortograficznym PWN pod red. Edwarda Polańskiego znajdziemy informację, że rzeczownik ten przybiera końcówkę ‑a lub ‑u (niezależnie od znaczenia). W wypadku różnic pomiędzy renomowanymi słownikami należy dla obu znaczeń rzeczownika grot zaakceptować obie formy dopełniacza: grota i grotu.

Przy odmianie nazwisk należy się kierować przede wszystkim możliwością przyporządkowania danego nazwiska jakiemuś wzorcowi. Nazwiska męskie i żeńskie zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na ‑a odmieniają się jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego o tym zakończeniu. W języku polskim istnieje rzeczownik pospolity skucha, więc odmieniając nazwisko męskie Skucha, należy posługiwać się wzorcem odmiany tego słowa: M. Skucha, D. Skuchy, C. Skusze, B. Skuchę, N. Skuchą, Msc. Skusze.

 Agnieszka Kleczyńska

Zgodnie z zasadami odmiany nazwisk (zamieszczonymi m.in. w Słowniku nazw własnych Jana Grzeni z 2002 r.) żeńskie nazwisko Hajs się nie odmienia, natomiast nazwisko męskie odmieniamy jak tak samo zakończone rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego żywotne, np. jak lis lub kos, a więc następująco:  M. Hejs, D. Hejsa, C. Hejsowi, B. Hejsa, N. Hejsem, Msc. Hejsie.

W liczbie mnogiej nazwisko Hejs odmienia się jak rzeczowniki pospolite męskoosobowe, czyli następująco: M. Hejsowie, D. Hejsów, C. Hejsom, B. Hejsów, N. Hejsami, Msc. Hejsach.

Andrzej Karolczak

Nazwisko Czajka odmienia się następująco:

a) w liczbie pojedynczej, gdy mówimy o panu lub pani noszących to nazwisko: M. Czajka, D. Czajki, C. Czajce, B. Czajkę, N. Czajką, Msc. Czajce;

b) w liczbie mnogiej, gdy mówimy o państwu noszących to nazwisko: M. Czajkowie, D. Czajków, C. Czajkom, B. Czajków, N. Czajkami, Msc. Czajkach.

Justyna Turowska

Poprawna jest forma stuknąłem, ponieważ formy 1. osoby  liczby pojedynczej rodzaju męskiego czasu przeszłego tworzy się poprzez dodanie cząstki ‑em do form 3. osoby liczby pojedynczej rodzaju męskiego czasu przeszłego; w wypadku czasownika stuknąć  formę tę tworzymy zatem następująco: stuknął + ‑em = stuknąłem. Niepoprawna forma stuknąłem powstała natomiast w rezultacie błędnej analogii do formy rodzaju żeńskiego stuknęłam.

Rzeczowniki rodzaju męskiego miękkotematowe, do których należy strój, przybierają w dopełniaczu liczby mnogiej jedną z dwu końcówek: ‑i lub ‑ów. Według Wielkiego słownika ortograficznego PWN pod red. Edwarda Polańskiego dla rzeczownika strój poprawna jest forma strojów.

 Aleksandra Muszarska

Poprawne jest połączenie części pługa. Tylko taką formę dopełniacza liczby pojedynczej rzeczownika pług ‘narzędzie rolnicze przeznaczone do orania ziemi’ podają słowniki, m.in. Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza, Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego i internetowy Wielki słownik języka polskiego. Jak pisze prof. Mirosław Bańko w poradni językowej PWN (http://sjp.pwn.pl/), rzeczownik pług przyjmuje w dopełniaczu formę pługa, gdyż rzeczownik ten ma znaczenie konkretne, a nie abstrakcyjne. Dodaje też, iż jedynie we wtórnym znaczeniu ‘sposób prowadzenia nart’ słowo  pług częściej występuje w dopełniaczu z końcówką ‑u, np. uczyć się pługu. Wielki słownik języka polskiego jednak również dla tego znaczenia, jak również dla znaczenia ‘pojazd z metalową płozą służący do odgarniania śniegu’ (pług śnieżny) podaje tylko końcówkę ‑a. W Narodowym Korpusie Języka Polskiego (www.nkjp) forma dopełniacza pługu występuje 19 razy (najczęściej w znaczeniu ‘narzędzie rolnicze’), a forma pługa – aż 163 razy, co również potwierdza poprawność formy z końcówką ‑a.

W deklinacji rzeczownikowej wybór właściwej końcówki dopełniacza liczby pojedynczej zależy od rodzaju gramatycznego rzeczownika, a także od czynników morfologicznych, genetycznych oraz znaczeniowych. Rzeczowniki męskie nieżywotne, do których należy materac, przybierają dwie końcówki: -u lub ‑a, zasady ich wyboru nie są jednak ściśle określone. W razie wątpliwości można brać pod uwagę, że końcówkę -a mają m.in. nazwy narzędzi, sprzętów domowych, miar, wag, liczb i miesięcy, np. czajnika, półmiska. Do tej kategorii należy rzeczownik materac, zatem poprawna forma dopełniacza liczby pojedynczej tego rzeczownika to materaca. Formę tę potwierdzają m.in. Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza, Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego i internetowy Słownik gramatyczny języka polskiego.

Małgorzata Trzebiatowska

Obie formy czasu przeszłego czasownika zniknąć są poprawne. Ich poprawność potwierdzają słowniki, m.in. Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego, Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. Andrzeja Markowskiego i Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza. Forma z ‑nę‑ jest jednak częstsza. W świetle Narodowego Korpusu Języka Polskiego występuje ona trzy razy częściej niż znikli (629 wystąpień wobec 202 wystąpień).

Dopełniacz liczby pojedynczej rzeczownika raster ‘rodzaj przyrządu optycznego’ ma w liczbie pojedynczej dwie formy: rastra lub rastru. Obie formy notują jako poprawne słowniki języka polskiego (m.in. Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego i Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza) oraz Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego. Jednak według Narodowego Korpusu Języka Polskiego forma rastra jest stosowana znacznie częściej: w korpusie znajdziemy poświadczenia dla 1 użycia formy rastru i dla 24 wystąpień formy rastra.

Według Uniwersalnego słownika języka polskiego (PWN) ściek to ‘rów, kanał lub wykop odprowadzający zanieczyszczone wody miejskie i przemysłowe do specjalnych lub naturalnych zbiorników’. Hasło ścieki tenże słownik definiuje jako ‘zanieczyszczone ciecze z gospodarstw domowych, zakładów przemysłowych itp. odprowadzane do specjalnych lub naturalnych zbiorników’. Pobiera się próbki zanieczyszczonych cieczy, więc poprawna forma to próbki ścieków.

Kateryna Razgonowa

Rzeczowniki rodzaju męskiego mają na ogół wołacz liczby pojedynczej równy miejscownikowi tej liczby. Jednak posłaniec jako rzeczownik zakończony przyrostkiem ‑ec, podobnie jak ojciec, chłopiec, młodzieniec i inne rzeczowniki z tym przyrostkiem, ma dwie formy wołacza: z końcówką -u (jak w miejscowniku) oraz z końcówką -e. Dopuszczalna jest zatem zarówno forma posłańcu, jak i posłańcze. Ta druga forma znamionuje jednak styl książkowy, poetycki, podniosły.

Klaudia Kluj-Kozłowska

Według Wielkiego słownika poprawnej polszczyzny PWN pod red. Andrzeja Markowskiego poprawną formą dopełniacza liczby pojedynczej słowa fotel jest fotela. Natomiast Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego oraz Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza jako poprawne podają dwie formy: fotela albo fotelu. W świetle tych danych za poprawną należy uznać zarówno formę fotela, jak i formę fotelu.

Poprawna forma narzędnika liczby mnogiej rzeczownika słoń to słoniami. Końcówkę ‑ami przybiera w narzędniku liczby mnogiej większość rzeczowników wszystkich trzech rodzajów. Końcówkę ‑mi przyjmują – na zasadzie wyjątku – nieliczne rzeczowniki (też wszystkich trzech rodzajów), np. braćmi, dłońmi, dziećmi, gośćmi, kośćmi, końmi, księżmi, liśćmi, ludźmi, nićmi, pieniędzmi, przyjaciółmi. Pewne rzeczowniki mają też w narzędniku liczby mnogiej formy wariantywne, np. gwoździami a. gwoźdźmi, gałęziami a. gałęźmi, ościami a. ośćmi, saniami a. sańmi, skroniami a. skrońmi. Rzeczownik słoń nie należy do żadnej z tych dwu grup wyjątków, toteż spotykana niekiedy forma słońmi jest błędna.

Jest to forma niepoprawna. Według Słownika współczesnego języka polskiego pod red. Bogusława Dunaja, a także według Wielkiego słownika ortograficznego PWN poprawna forma dopełniacza liczby pojedynczej tego rzeczownika brzmi weksla.

Słownik wyrazów obcych pod red. Wojciecha Głucha podaje, że weksel to ‘dokument kredytowy na specjalnym blankiecie, zawierający zobowiązanie bezwarunkowego zwrotu określonej sumy w terminie wyznaczonym przez osoby, które ten dokument podpisały’. Jest to zatem rzeczownik męskonieżywotny. Takie rzeczowniki mogą w dopełniaczu liczby pojedynczej przybierać końcówkę ‑a lub ‑u, kryteria wyboru jednej z tych dwu końcówek nie są jednak w polszczyźnie ściśle określone. Rzeczownik weksel ma końcówkę ‑a, mimo że jest to wyraz zapożyczony (słowo to pochodzi z niemieckiego Wechsel, które pierwotnie oznaczało zamianę lub wymianę), a rzeczowniki obcego pochodzenia na ogół przyjmują w dopełniaczu liczby pojedynczej końcówkę ‑u, np. marmuru, telefonu, monitoringu.

W wypadku nieżywotnych rzeczowników rodzaju męskiego, do których należy filtr, nie istnieją jednoznaczne kryteria, które przesądzałyby tym, kiedy dopełniacz liczby pojedynczej ma końcówkę -a, kiedy zaś – końcówkę -u. Końcówka ‑a jest charakterystyczna m.in. dla nazw narzędzi, naczyń, miar, wag, liczb i miesięcy, owoców, grzybów, marek fabrycznych, tańców i gier, z kolei końcówka -u jest typowa dla rzeczowników abstrakcyjnych, zbiorowych i materialnych, wyrazów pochodzenia obcego i skrótowców, ale istniejeą liczne wyjątki od tych reguł. Rzeczownik filtr, jak podają słowniki języka polskiego (m.in. Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza), przyjmuje w dopełniaczu liczby pojedynczej dwie formy: filtru albo filtra, np. papieros bez filtru albo papieros bez filtra. Z danych Narodowego Korpusu Języka Polskiego (http://www.nkjp.uni.lodz.pl/) wynika, że forma z końcówką ‑a ma przewagę frekwencyjną nad formą z końcówką ‑u (314 wystąpień formy filtra wobec 193 wystąpień formy filtru).

Według Uniwersalnego słownika języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza, Praktycznego słownika poprawnej polszczyzny pod red. Haliny Zgółkowej i Nowego słownika poprawnej polszczyzny pod red. Andrzeja Markowskiego poprawną formą dopełniacza liczby pojedynczej rzeczownika zachyłek ‘zagłębienie, wklęśnięcie znajdujące się w jamach ciała lub w ranach’ jest forma zachyłka, natomiast według Słownika języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego, Wielkiego słownika ortograficznego PWN pod red. Edwarda Polańskiego i internetowego Słownika gramatycznego języka polskiego (http://sgjp.pl) – forma zachyłku.

Termin medyczny zachyłek jest rzeczownikiem rodzaju męskiego nieżywotnym, a w wypadku rzeczowników męskonieżywotnych w dopełniaczu liczby pojedynczej nie istnieje jasna reguła doboru jednej z dwu końcówek charakterystycznych dla tego przypadka: ‑a lub ‑u, w odróżnieniu od rzeczowników męskich żywotnych, które w dopełniaczu mają zawsze końcówkę ‑a (z wyjątkiem wołu i bawołu). O doborze końcówki dopełniacza liczby pojedynczej rzeczowników męskich nieżywotnych przesądza zwyczaj językowy. W uzusie spotykamy zarówno formę zachyłka, jak i zachyłku, co potwierdzają m.in. dane internetowe; wprawdzie Narodowy Korpus Języka Polskiego nie poświadcza użycia żadnej z tych form, ale obie potwierdzają Google. Ich frekwencji nie można jednak automatycznie porównać, ponieważ zachyłku to również forma miejscownika (por. w zachyłku). Cząstkowe dane statystyczne świadczą jednak o rozpowszechnieniu obu form. Na przykład wyrażenie przyimkowe z zachyłku używane jest częściej niż wyrażenie z zachyłka (wyszukiwarka Google dla tego pierwszego podaje 829 wyników, a dla drugiego – 176 wyników), także wyrażenie zachyłku zębodołowego jest częstsze niż zachyłka zębodołowego (wyszukiwarka Google to pierwsze potwierdza 432 razy, a drugie – tylko raz). Jednak wyrażenie przyimkowe do zachyłku bywa już stosowane rzadziej niż do zachyłka (74 wyniki dla formy do zachyłku wobec 779 wyników dla formy do zachyłka), również wyrażenie od zachyłku jest w tekstach rzadsze niż do zachyłku (6 wyników wobec 55 wyników). Należałoby zatem uznać za poprawne obie formy dopełniacza tego rzeczownika: zachyłka i zachyłku.

Zasadniczo obie formy są poprawne, jednak użycie jednej lub drugiej z nich zależy od kontekstu. W świetle danych uzyskanych za pomocą wyszukiwarki Google na przykład połączenia wybuchł płaczem i wybuchnął płaczem są równie częste, połączenie wybuchnął śmiechem jest ponad dwukrotnie częstsze niż wybuchł śmiechem, ale połączenie wybuchł wulkan jest dziesięciokrotnie częstsze niż wybuchnął wulkan, połączenie wybuchł pożar – około stukrotnie częstsze niż wybuchnął pożar, a połączenie gaz wybuchł – około 250 razy częstsze niż gaz wybuchnął. Tendencja jest zatem taka, że w znaczeniu metaforycznym ‘zareagować na coś w sposób gwałtowny’, używanym w odniesieniu do ludzi, używamy raczej formy wybuchnął, choć i forma wybuchł nie jest niepoprawna, natomiast w znaczeniu dosłownym ‘rozerwać się z hukiem”, używanym w odniesieniu do obiektów i zjawisk, używamy formy wybuchł.

Dopełniaczem rzeczownika tatar ‘befsztyk po tatarsku’ jest forma tatara. Rzeczowniki rodzaju męskiego nieżywotne przyjmują w dopełniaczu liczby pojedynczej dwie końcówki: ‑u lub -a, a wybór jednej z tych dwu końcówek dla konkretnego rzeczownika zależy od różnych czynników, takich jak m.in. znaczenie, pochodzenie i budowa danego wyrazu. Jaką końcówkę przybiera dopełniacz od rzeczownika tatar, najprościej zatem sprawdzić w słowniku. Jak podaje Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza, ma on w dopełniaczu liczby pojedynczej końcówkę -a.

Aleksandra Muszarska

Dopełniacz liczby mnogiej rzeczownika sadz ‘skrzynia z otworami służąca do przetrzymywania żywych ryb’ ma postać sadzów. Taką formę jako jedyną notują słowniki języka polskiego i słowniki ortograficzne. Wątpliwości związane z wyborem końcówki są tu jednak uzasadnione, ponieważ rzeczowniki zakończone spółgłoskami stwardniałymi, do których należy dz, w dopełniaczu liczby mnogiej przyjmują bądź końcówkę ‑ów, np. rydzów, skorowidzów, smardzów, bądź końcówkę ‑y, np. pieniędzy.

Jak podają słowniki języka polskiego oraz Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego, rzeczownik poranek ma dwie poprawne formy dopełniacza liczby pojedynczej: poranka i poranku. Częściej używana jest forma poranka, którą Narodowy Korpus Języka Polskiego poświadcza 650 razy, podczas gdy dla formy poranku ma on tylko 358 poświadczeń, mimo że jest ona również formą miejscownika (o poranku, w poranku). Posiadanie przez ten rzeczownik dwu poprawnych form tego samego przypadka wynika z tego, że w dopełniaczu liczby pojedynczej rzeczowników męskich nieżywotnych, do których należy poranek, nie ma jasnych zasad wyboru między końcówkami ‑a i ‑u; tę pierwszą przybierają m.in. rzeczowniki rodzime, nazwy narzędzi, miar, miesięcy, owoców, grzybów, tańców i gier, tę drugą – rzeczowniki obcego pochodzenia oraz rzeczowniki abstrakcyjne, materialne i zbiorowe.

Damian Szulc

Ewa Rogowska-Cybulska

Najnowsze słowniki, m.in. Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego, Nowy słownik poprawnej polszczyzny pod red. Andrzeja Markowskiego, Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza, Inny słownik języka polskiego pod red. Mirosława Bańki i internetowy Wielki słownik języka polskiego, nie podają dla mianownika liczby mnogiej rzeczownika lokator formy lokatorowie – słowniki te rejestrują jedynie formę lokatorzy. Jednak forma lokatorowie występuje w powieści „Lalka” Bolesława Prusa: „To są, Panie Rzecki, nadzwyczajni lokatorowie!”. Notuje ją także jako formę wariantywną wobec formy lokatorzy Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Należy zatem stwierdzić, że jest to forma przestarzała.

Izabela Kasperska 

Pytanie o formę esemesa lub esemesu dotyczy końcówki dopełniacza liczby pojedynczej rzeczowników rodzaju męskiego nieżywotnych. Źródła słownikowe podają na ten temat w hasłach esemes/SMS różne informacje, co wynika zapewne z tego, że wyraz ten jest w polszczyźnie stosunkowo nowy. Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Andrzeja Markowskiego dla rzeczownika esemes/SMS ‘krótka wiadomość tekstowa’ podaje końcówkę ‑a, a dla SMS ‘usługa’ – końcówkę ‑u. Słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza (Warszawa 2002) nie notuje jeszcze formy esemes, ale pod hasłem SMS zasady doboru końcówki opisuje tak samo: SMS-a ‘wiadomości’ i SMS-u ‘usługi’. Natomiast według internetowego Wielkiego słownika języka polskiego w polszczyźnie starannej powinniśmy używać w dopełniaczu formy esemesu, a w języku potocznym można też stosować dopełniacz esemesa. Pod hasłem sms ten sam słownik wymienia formy dopełniacza smsa, sms-a, smsu, sms-u (bez zróżnicowania stylistycznego), a pod hasłem SMS – tylko formę SMS-a.

Za stosowaniem formy esemesa przemawia frekwencja. Forma esemesu jest stosowana dużo rzadziej niż esemesa: Narodowy Korpus Języka Polskiego tę pierwszą zaświadcza 3 razy, tę drugą – 229 razy (jest to jednak forma dwóch przypadków: dopełniacza i biernika).

Końcówkę ‑u w formie esemesu/smsu/sms-u można uzasadnić dwojako. Po pierwsze końcówkę -u przyjmują w dopełniaczu liczby pojedynczej rzeczowniki nieżywotne rodzaju męskiego obcego pochodzenia, np. diamentu. Po drugie za tą formą przemawia fakt, że jest to skrótowiec (od Short Message Service), często zresztą zapisywany w postaci SMS. Odmiana esemesa ma charakter potoczny; w potocznej polszczyźnie w dopełniaczu liczby pojedynczej szerzy się końcówka ‑a.

Nazwiska męskie zakończone w wymowie lub pisowni na spółgłoskę odmieniają się jak polskie imiona lub rzeczowniki pospolite żywotne zakończone na tę spółgłoskę. W związku z tym nazwisko Świgost odmienia się jak np. delegat i w celowniku liczby pojedynczej przyjmuje formę Świgostowi. W celowniku liczby mnogiej rzeczowników występuje tylko jedna końcówka: ‑om, toteż celownik liczby mnogiej nazwiska Świgost brzmi Świgostom.

Patrycja Lipińska

Odmiana nazwiska Labus zależy od płci jego nosiciela. W odniesieniu do mężczyzny nazwisko to odmienia się jak rzeczowniki pospolite męskożywotne o tym samym zakończeniu (np. jak wiarus), a więc w następujący sposób: M. (kto?) Labus, D. (kogo?) Labusa, C. (komu?) Labusowi, B. (kogo?) Labusa, N. (kim?) Labusem, Msc. (o kim?) Labusie. W odniesieniu do kobiety nazwisko to się nie odmienia, a więc we wszystkich przypadkach przybiera tę samą formę, np. M. Anna Labus, D. Anny Labus, C. Annie Labus, B. Annę Labus, N. Anną Labus, Msc. Annie Labus. Natomiast w odniesieniu do pary małżeńskiej nazwisko Labus odmienia się jak rzeczowniki męskoosobowe, czyli następująco: M. Labusowie, D. Labusów, C. Labudom, B. Labusów, N. Labusami, Msc. Labusach.

Nazwiska męskie zakończone na spółgłoskę odmieniają się w liczbie pojedynczej jak rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego żywotne zakończone na tę samą spółgłoskę. Nazwisko Kożuch odmienia się zatem jak rzeczownik pospolity szach, a zatem: M. Kożuch, D. Kożucha, C. Kożuchowi, B. Kożucha, N. Kożuchem, Msc. Kożuchu. Od odmiany rzeczownika pospolitego kożuch odmiana męskiego nazwiska Kożuch różni się w bierniku (kożuch – Kożucha).

Natomiast w liczbie mnogiej nazwiska o fleksji rzeczownikowej mają wspólny zestaw końcówek, charakterystyczny dla odmiany męskoosobowej (M. ‑owie, D. ‑ów, C. ‑om, B. ‑ów, N. -ami, Msc. ‑ach). Nazwisko Kożuch przyjmuje zatem następujące formy: M. Kożuchowie, D. Kożuchów, C. Kożuchom, B. Kożuchów, N. Kożuchami, Msc. Kożuchach.

Wszystkie nazwiska męskie zakończone na spółgłoskę są odmienne, nie można ich zatem pozostawić w formie nieodmienionej, ponieważ jest to błędem. Odmieniają się one jak rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego żywotne lub imiona męskie zakończone na tę samą spółgłoskę. Ponadto nazwiska zakończone na ‑ek mają w na ogół temacie e ruchome, które znika przy odmianie przez przypadki. Męskie nazwisko Jureczek odmienia się jak imię Jureczek, a więc następująco: M. Jureczek, D. Jureczka, C. Jureczkowi, B. Jureczka, N. Jureczkiem, Msc. Jureczku.

W formie męskiej nazwisko to odmienia się jak rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego żywotne o tym samym zakończeniu, a więc następująco: M. Hinz, D. Hinza, C. Hinzowi, B. Hinza, N. Hinzem, Msc. Hinzu. W formie żeńskiej powyższe nazwisko jest nieodmienne. Gdyby chodziło nam o małżeństwo lub kilku mężczyzn noszących to nazwisko, odmienimy je jak rzeczownik pospolity męskoosobowy: M. Hinzowie, D. Hinzów, C. Hinzom, B. Hinzów, N. Hinzami, Msc. Hinzach.

Monika Matusiak

Według Wielkiego słownika ortograficznego PWN pod red. Edwarda Polańskiego poprawną formą dopełniacza liczby pojedynczej rzeczownika turban jest forma turbanu. Potwierdzają to także Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego i Wielki słownik poprawnej polszczyzny pod red. Andrzeja Markowskiego. Wprawdzie forma turbana występuje w sześciu cytatach na stronie Narodowego Korpusu Języka Polskiego (wobec 22 wystąpień formy turbanu), jednak w świetle wymienionych wyżej słowników należy ją uznać za niepoprawną.

Witold Kaczmarek

Poprawną formą dopełniacza liczby pojedynczej rzeczownika seler ‘roślina warzywna, korzeń tej rośliny’ jest forma selera. Taką formę podają słowniki, m.in. Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. Andrzeja Markowskiego, Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego i Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza. Powszechność tej formy potwierdza także Narodowy Korpus Języka Polskiego, który podaje aż 221 poświadczeń dla formy selera i tylko jedno poświadczenie formy seleru.

Końcówką charakterystyczną w języku polskim dla celownika liczby pojedynczej rzeczowników rodzaju męskiego jest ‑owi. Końcówka -u ma w celowniku rzeczowników rodzaju męskiego charakter wyjątkowy, została zachowana tylko w wypadku niewielu wyrazów, m.in. M. pan – C. panu, M. brat – C. bratu, M. chłopiec – C. chłopcu. M. lew – C. lwu, M. kot, C. kotu, M. pies – C. psu. Rzeczownik rok do nich nie należy, toteż w celowniku przybiera formę rokowi.

Agata Miller

W dopełniaczu liczby pojedynczej nieżywotne rzeczowniki rodzaju męskiego, do których należy kwiat, przyjmują jedną z dwu końcówek: ‑a lub ‑u, ale zasady ich doboru nie są ściśle określone, w związku z tym nie zawsze da się przewidzieć konkretne formy dopełniacza. W takim wypadku wątpliwości rozstrzygają słowniki. Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego, Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego, Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. Andrzeja Markowskiego i Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza zgodnie podają, że dopełniacz rzeczownika kwiat przyjmuje formę kwiatu. Narodowy Korpus Języka Polskiego poświadcza wprawdzie używanie formy kwiata, ale jest ona bardzo rzadka (16 wystąpień wobec 483 wystąpień formy kwiatu).

Dopełniacze męskich rzeczowników nieżywotnych mogą przybierać końcówkę -a lub -u. Dźwig jest wyrazem z tzw. formantem zerowym (utworzonym od czasownika dźwigać tylko poprzez zmianę sposobu odmiany, bez udziału sufiksu), a takie rzeczowniki przyjmują końcówkę -u. Dlatego w dopełniaczu liczby pojedynczej poprawna jest forma dźwigu. Jej poprawność też potwierdzają słowniki języka polskiego i słowniki ortograficzne.

Adam Kopczyński

Obie formy 3. osoby liczby pojedynczej czasu teraźniejszego tego czasownika są poprawne: depce i depcze. Forma depce jest jednak formą starszą, tradycyjną, a według Wielkiego słownika poprawnej polszczyzny jest to obecnie forma książkowa. Forma depcze jest natomiast bardziej neutralna i stosuje się ją częściej. W Narodowym Korpusie Języka Polskiego (http://nkjp.pl) znajdziemy 20 potwierdzeń dla formy depce i 80 potwierdzeń dla formy depcze.

Agnieszka Mazelewska

Zapożyczenie astrolog należy do grupy rzeczowników męskich zakończonych na -log (jak teolog, laryngolog, muzykolog, archeolog), które nazywają osoby wykonujące specjalistyczne zawody bądź zajmujące się określoną dziedziną nauki. Rzeczowniki męskoosobowe zakończone na ‑log mogą przybierać w mianowniku liczby mnogiej jedną z dwu końcówek: ‑y albo -owie. Według Andrzeja Markowskiego częściej używane są formy z końcówką -y.

Słowniki – zarówno starsze, jak i nowsze – wymieniają obydwie formy mianownika liczby mnogiej omawianego wyrazu: astrolodzy i astrologowie – jako zgodne z normą. Obie formy dopuszczają m.in. Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego, Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza, Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego i internetowy Wielki słownik języka polskiego pod red. Piotra Żmigrodzkiego. W Narodowym Korpusie Języka Polskiego znajdziemy 28 poświadczeń dla formy astrologowie i 19 poświadczeń dla formy astrolodzy.

Aleksandra Muszarska

Nazwiska zakończone w wymowie głoską ł, oddawane w piśmie przez połączenie liter ‑au, odmieniają się w jak rzeczowniki rodzaju męskiego, z wyjątkiem miejscownika liczby pojedynczej, który przyjmuje postać równą mianownikowi. Dopełniacz liczby pojedynczej nazwiska Strebau [wym. Strebał] ma zatem formę Strebaua, a dopełniacz liczby mnogiej – Strebauów.

Jeżeli nazwisko mężczyzny ma postać przymiotnika niezakończonego na -ski, -cki, -dzki, np. Cichy, Kwaśny, Niski, to kobieta może urzędowo wybrać formę męską (Anna Cichy) albo żeńską (Anna Cicha). Żona mężczyzny o nazwisku Nowotny może zatem używać zarówno nazwiska Nowotna, jak i Nowotny. Forma Nowotna odmienia się jak przymiotnik (D. Nowotnej, C. Nowotnej, B. Nowotną, N. Nowotną, Msc. Nowotnej), forma Nowotny w odniesieniu do kobiety jest nieodmienna.

Miłosz Ryszka

Celownik nazwiska męskiego Korejwo brzmi Korejwie, ponieważ nazwiska męskie zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na -o odmieniają się w liczbie pojedynczej jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego o tym samym zakończeniu, por. M. Kościuszko – C. Kościuszce jak M. matka – C. matce, a więc M. Korejwo – C. Korejwie jak M. kawa – C. kawie.

Aleksandra Muszarska

Nazwisko Hęś w odniesieniu do mężczyzny odmienia się jak rzeczowniki żywotne zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na spółgłoski fonetyczne miękkie, zatem podobnie jak rzeczownik struś: M. Hęś, D. Hęsia, C. Hęsiowi, B. Hęsia, N. Hęsiem, Msc. Hęsiu.

 Mateusz Węgrowski

Nazwiska rodzime zakończone na samogłoskę -o w liczbie pojedynczej w odniesieniu do kobiet nie odmieniają się (w języku polskim odmianie podlegają tylko te nazwiska żeńskie, które są zakończone na ‑a), natomiast w odniesieniu do mężczyzn mają one odmianę rzeczownikową żeńską. Męskie nazwisko Ciuchno odmienia się zatem jak rzeczownik pospolity żona, por. M. Ciuchno, D. Ciuchny (jak żony), C. Ciuchnie (jak żonie), B. Ciuchnę (jak żonę), N. Ciuchną (jak żoną), Msc. Ciuchnie (jak żonie).

W liczbie mnogiej nazwisko Ciuchno odmienia się jak rzeczowniki męskoosobowe, a w mianowniku przyjmuje formę Ciuchnowie. Ma zatem następujące formy: M. Ciuchnowie, D. Ciuchnów, C. Ciuchnom, B. Ciuchnów, N. Ciuchnami, Msc. Ciuchnach.

W wypadku nazwiska Bil jego odmiana dotyczy tylko mężczyzn, ponieważ nazwiska kobiet niezakończone na -a są nieodmienne. Nazwiska mężczyzn zakończone w wymowie lub pisowni na spółgłoskę odmieniają się jak polskie imiona lub rzeczowniki pospolite żywotne zakończone na te spółgłoski. Nazwisko Bil odmienia się więc jak na przykład kowal, a zatem następująco: M. Bil, D. Bila, C. Bilowi, B. Bila, N. Bilem, Msc. Bilu.

Antonina Fiutak

Normą w języku polskim jest odmienianie obu składników nazw dwuczłonowych. Każdy element zestawienia podlega odrębnej odmianie, według przysługującego mu wzorca. Dlatego niezależnej odmianie poddajemy zarówno człon Horyniec, jak i jego określnik Zdrój. Oczywiście, nazwa ta we wszystkich przypadkach gramatycznych zachowa łącznik, który jest wymagany, gdy nazwa miejscowa składa się z więcej niż dwóch członów rzeczownikowych określających wspólnie jedną jednostkę administracyjną. Nazwę Horyniec-Zdrój odmieniamy zatem następująco: M. Horyniec-Zdrój, D. Horyńca-Zdroju, C. Horyńcowi-Zdrojowi, B. Horyniec-Zdrój, N. Horyńcem-Zdrojem, Msc. Horyńcu-Zdroju, W. Horyńcu-Zdroju.

Daniel Szulc

W zestawieniach rzeczownikowych składających się z dwu członów (np. śnieżyczka przebiśnieg, fryzjerka-kosmetyczka, Bielsko-Biała, Warszawa-Okęcie) odmieniamy każdy z nich według wzorca dla niego właściwego. Nazwę Gdańsk-Przymorze odmieniamy zatem następująco: M. Gdańsk-Przymorze, D. Gdańska-Przymorza, C. Gdańskowi-Przymorzu, B. Gdańsk-Przymorze, N. Gdańskiem-Przymorzem, Msc. Gdańsku-Przymorzu.

Aleksandra Muszarska

Ewa Rogowska-Cybulska

Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego podaje dla dopełniacza liczby pojedynczej tylko formę tabletu. Zgodnie z tym rozstrzygnięciem powinniśmy zatem mówić używać tabletu, a połączenie używać tableta uznać za błędne. W Narodowym Korpusie Języka Polskiego można jednak znaleźć również dopełniacz tableta, choć dopełniacz tabletu ma nad nim sporą przewagę frekwencyjną (38 : 6). Z kolei wyszukiwarka Google dla połączenia używać tableta zwraca tyle samo (prawie 6 tys.) wyników co dla połączenia używać tabletu, co prawdopodobnie – w odróżnieniu od danych NKJP – stanowi odbicie sytuacji panującej w polszczyźnie potocznej. Czy stanowi to wystarczającą podstawę, by przypuszczać, że niedługo i forma tableta będzie uznawana za dopuszczalną?

Poprawna forma dopełniacza liczby pojedynczej rzeczownika skaj ‘tworzywo skóropodobne’ to skaju. Taką formę podaje zarówno Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza, jak i Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Stanisława Dubisza, a także Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. W Narodowym Korpusie Języka Polskiego znajdziemy dla tej formy 24 poświadczenia, a forma skaja w ogóle nie została w nim poświadczona.

Poprawne są obie formy. Rzeczownik rodzaj jest rodzaju męskiego, a w dopełniaczu liczby mnogiej rzeczowników rodzaju męskiego zakończonych na ‑j pierwszeństwo daje się zakończeniu -jów, ale zakończenie -i też w tej pozycji jest akceptowane, niekiedy z zastrzeżeniem, że w języku potocznym. W wypadku dopełniacza liczby mnogiej rzeczownika rodzaj również słowniki, m.in. Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego, Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza i Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego, na pierwszym miejscu podają formę z końcówką ‑ów: rodzajów, a formę z końcówką ‑i opisują  jako rzadszą lub nawet znacznie rzadszą. Internetowy Wielki słownik języka polskiego pod red. Piotra Żmigrodzkiego uwzględnia już tylko formę rodzajów. W Narodowym Korpusie Języka Polskiego znajdziemy aż 3890 poświadczeń dla formy rodzajów i tylko 5 poświadczeń dla formy rodzai.

Formy mianownika liczby mnogiej rzeczowników rodzaju męskiego o temacie zakończonym cząstką ‑log przyjmują końcówki ‑y (…odzy) lub ‑owie (…ogowie), które są równorzędne w tym sensie, że przekazują to samo znaczenie. W wypadku różnych rzeczowników na ‑log formy te używane są z jednak różną częstotliwością, przy czym – jak pokazują dane Korpusu Języka Polskiego PWN – zwyczaj językowy raz daje pierwszeństwo formie na -y (np. anestezjolodzy, archeolodzy, ekolodzy, pedagodzy), innym razem zaś formie na -owie (np. psychologowie, socjologowie, teologowie). Mirosław Bańko (PWN) wyraża o nich następującą opinię: „Osobiście odbieram formy na -ogowie jako przydające erudycji oznaczonych nimi osobom, np. socjologowie wydają mi się «mądrzejsi» niż socjolodzy. W wypadku niektórych funkcji i zawodów erudycja nie jest cechą najistotniejszą, ważniejsza wydaje się fachowość i może dlatego w ich nazwach zakończenie ‑odzy bierze górę nad ‑ogowie”. W wypadku rzeczownika psycholog poprawne są oczywiście obie formy mianownika liczby mnogiej: psychologowie i psycholodzy, a przewagę frekwencyjną form z końcówką ‑owie potwierdza również Narodowy Korpus Języka Polskiego (895 wystąpień formy psychologowie wobec 418 wystąpień formy psycholodzy).

Kamila Zawiszewska

Jak podają słowniki języka polskiego, rzeczownik pałac przyjmuje w dopełniaczu liczby pojedynczej formę pałacu. Forma pałaca występuje tylko w powiedzeniu wart Pac pałaca, (a pałac Paca) , co oznacza ‘jeden jest wart drugiego’.

Anna Osińska

W Wielkim słowniku ortograficznym PWN pod red. Edwarda Polańskiego można znaleźć obie formy: dyngusa i dyngusu. Warto jednak zaznaczyć,że forma dyngusa jest o wiele częściej spotykana. Narodowy Korpus Języka Polskiego poświadcza 19 przykładów użycia formy dyngusa i tylko 1 przykład użycia formy dyngusu.

Obie formy są poprawne. W języku polskim od czasowników niedokonanych (a do takich należy czasownik pisać) tworzy się czas przyszły złożony, zbudowany z czasownika posiłkowego będę, będziesz, będzie, będziemy, będziecie, będą oraz bezokolicznika lub formy na ‑ł‑ (równiej formie czasu przeszłego), np. będę pisać lub będę pisał/będę pisała. Panuje opinia, że w rodzaju żeńskim częściej są używane formy typu będę pisać, ponieważ są one o jedną sylabę krótsze niż formy typu będę pisała.

Rzeczywiście, Narodowy Korpus Języka Polskiego poświadcza 76 wystąpień formy będę pisać i 32 wystąpienia formy będę pisała, należy jednak wziąć pod uwagę, że formy będę pisać mogą używać również mężczyźni.

Nazwisko Supara w liczbie pojedynczej odmienia się, niezależnie od płci nosiciela, jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego zakończone na ‑a, np. jak rzeczownik para lub lira: M. Supara, D. Supary, C. Suparze, B. Suparę, N. Suparą, Msc. Suparze. W liczbie mnogiej nazwisko to odmieniamy jak rzeczowniki męskoosobowe: M. Suparowie, D. Suparów, C. Suparom, B. Suparów, N. Suparami, Msc. Suparach.

Adam Hraish

Nazwisko Pyrtek jest zakończone spółgłoską tylnojęzykową, w związku z tym w odniesieniu do mężczyzn odmienia się jak rzeczownik pospolity rodzaju męskiego żywotny o podobnym zakończeniu, np. jak chłopak. W tematach nazwisk zakończonych na ‑ek samogłoska e jest zazwyczaj ruchoma. Nazwisko Pyrtek odmienia się więc następująco: M. Pyrtek, D. Pyrtka, C. Pyrtkowi, B. Pyrtka, N. Pyrtkiem, Msc. Pyrtku.

W odniesieniu do kobiety nazwisko to jest nieodmienne.

W liczbie mnogiej nazwisko Pyrtek odmienia się jak rzeczowniki pospolite męskoosobowe: M. Pyrtkowie, D. Pyrtków, C. Pyrtkom, B. Pyrtków, N. Pyrtkami, Msc. Pyrtkach.

Przy wyborze wzorca odmiany nazwisk najważniejsze są następujące kryteria: płeć właściciela, jego narodowość i zakończenie nazwiska. W pytaniu o odmianę nazwiska Lankiewicz nie podano płci jego nosiciela, toteż rozpatrzę obie sytuacje, gdy jest to nazwisko męskie i gdy jest to nazwisko żeńskie.

W odniesieniu do mężczyzn nazwisko Lankiewicz odmienia się w liczbie pojedynczej jak tak samo zakończone rzeczowniki męskie żywotne, np. jak rzeczownik gracz: M. Lankiewicz, D. Lankiewicza, C. Lankiewiczowi, B. Lankiewicza, N. Lankiewiczem, Msc. Lankiewiczu.

W wypadku, gdy nazwisko Lankiewicz należy do kobiety, nie podlega ono odmianie. Dawniej do podstawowej formy tego nazwiska dodawano przyrostki ‑owa (dla kobiet zamężnych) lub ‑ówna (dla panien). Nazwisko Lankiewiczowa odmieniano następująco: M. Lankiewiczowa, D. Lankiewiczowej, C. Lenkiewiczowej, B. Lankiewiczową, N. Lankiewiczową, Msc. Lankiewiczowej. Odmiana nazwiska Lankiewiczówna była natomiast następująca: M. Lankiewiczówna, D. Lankiewiczówny, C. Lankiewiczównie, B. Lankiewiczównę, N. Lankiewiczówną, Msc. Lankiewiczównie.

W liczbie mnogiej nazwisko Lankiewicz odmienia się jak rzeczowniki męskoosobowe: M. Lankiewiczowe, D. Lankiewiczów, C. Lankiewiczom, B. Lankiewiczów, N. Lankiewiczami, Msc. Lankiewiczach.

W liczbie pojedynczej nazwisko Kopania – zarówno w odniesieniu do kobiet, jak i do mężczyzn – odmienia się jak miękkotematowe rzeczowniki żeńskie zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na ‑a, a zatem następująco: M. Kopania, D. Kopani, C. Kopani, B. Kopanię, N. Kopanią, Msc. Kopani. W liczbie mnogiej nazwisko to odmienia się jak rzeczowniki męskoosobowe, a w mianowniku przyjmuje końcówkę ‑owie. Ma zatem następujące formy: M. Kopaniowie, D. Kopaniów, C. Kopaniom, B. Kopaniów, N. Kopaniami, Msc. Kopaniach.

Polskie nazwisko Herto w rodzaju męskim jest odmienne, bowiem nazwiska polskie zakończone na ‑o, np. Fredro, Kościuszko, Lato, Lubaszenko, powinniśmy odmieniać. Jeżeli w polskim nazwisku męskim przed ‑o występuje spółgłoska twarda, jak w wypadku nazwiska Herto, to powinno się ono odmieniać jak rzeczowniki rodzaju żeńskiego: D. Herty, C. Hercie, B. Hertę, N. Hertą, Msc. Mercie. Gdyby było to np. nazwisko włoskie, odmieniałoby się jak rzeczowniki męskoosobowe twardotematowe, w taki sposób jak słowo partyzant.

Justyna Kułakowska

Zasady polskiej fleksji nakazują, o ile tylko to możliwe, włączanie nazwisk do modeli deklinacyjnych właściwych rzeczownikom pospolitym. Podstawą fonetyczną odpowiedniego wzoru fleksyjnego jest postać fonetyczna zakończenia nazwiska. Nazwiska męskie zakończone na spółgłoskę oraz samogłoskę -a lub -o w liczbie pojedynczej odmieniają się jak rzeczowniki. Nazwiska takie jak Gongol, zakończone na spółgłoskę, odmieniają się analogicznie do męskoosobowych rzeczowników pospolitych o takim samym zakończeniu, nazwisko Gongol odmienia się więc na przykład jak rzeczownik król, a zatem następująco: D. Gongola, C. Gongolowi, B. Gongola, N. Gongolem, Msc. Gongolu. Wśród form fleksyjnych nazwisk – w odróżnieniu od innych rzeczowników – użycie wołacza jest w polszczyźnie bardzo rzadkie, chociaż teoretycznie jego utworzenie jest możliwe. Jest on równy mianownikowi, a więc w wypadku nazwiska Gongol brzmi: (panie) Gongol. Zwracanie się do kogoś po nazwisku jest jednak w naszej kulturze uważane za niegrzeczne.

Małgorzata Trzebiatowska

Nazwisko Bianga – zarówno w odniesieniu do kobiet, jak i do mężczyzn – odmienia się w następujący sposób: M. Bianga, D. Biangi, C. Biandze, B. Biangę, N. Biangą, Msc. Biandze, W. Biango. Wynika to z zasad odmiany nazwisk (zawartych m.in. w Wielkim słowniku poprawnej polszczyzny pod red. Andrzeja Markowskiego), według których nazwiska kobiet i mężczyzn zakończone na -a (z wyjątkami zakończeń ‑owa i ‑ewa) odmieniają się jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego o podobnym zakończeniu. W wypadku nazwiska Bianga rzeczownikiem pospolitym o podobnym zakończeniu może być ranga.

Paula Woźniak

Poprawną formą 1. osoby liczby pojedynczej czasu teraźniejszego czasownika wycofywać się jest wyłącznie wycofuję się. Taką formę podaje m.in. Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza. W Narodowym Korpusie Języka Polskiego forma ta została poświadczona 78 razy, podczas gdy niepoprawna forma wycofywam się – ani razu.

Aleksandra Muszarska

Ewa Rogowska-Cybulska

Wydawnictwa językoznawcze nie są zgodne co do formy biernika liczby pojedynczej rzeczownika wirus. Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego podaje tylko biernik równy dopełniaczowi (wirusa). Według Uniwersalnego słownika języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza, Nowego słownika poprawnej polszczyzny PWN pod red. Andrzeja Markowskiego i Innego słownika języka polskiego pod red. Mirosława Bańki biernik rzeczownika wirus jest równy dopełniaczowi lub mianownikowi (wirusa a. wirus). Internetowy Wielki słownik języka polskiego uzależnia natomiast formę biernika rzeczownika wirus od znaczenia tego wyrazu. Zdaniem autorów hasła wirus w tym słowniku rzeczownik wirus przyjmuje w bierniku formę wirusa, gdy chodzi o wirusa choroby, np. złapać wirusa, wykryć wirusa, zwalczać wirusa, odporność na wirusa, natomiast formę wirus, gdy mamy na myśli wirus komputerowy, ale wśród przykładów użycia tego wyrazu w znaczeniu „komputerowym” podano tylko biernik równy dopełniaczowi: rozsyłać wirusa, zawierać wirusa, wykryć wirusa. Wydaje się zatem, że rzeczownik wirus przyjmuje w bierniku liczby pojedynczej niezależnie od znaczenia zarówno formę wirusa, jak i – rzadziej – formę wirus.

Poprawne są formy wentylatorami i akumulatorami. Końcówka -ami jest dominującą i zarazem nowszą końcówką narzędnika liczby mnogiej, a końcówka -mi ma charakter wyjątkowy, toteż przybierają ją tylko niektóre wyrazy, np. liśćmi, nićmi, końmi, sańmi.

Victoria Ogievich

Obie formy są poprawne. Forma z -ali ma status ogólnopolski, natomiast forma z -eli wywodzi się z gwar mazowieckich i jest kwalifikowana jako regionalna, mimo to znana jest także poza obszarami, z których pochodzi. Podobnie wariantywnie odmieniamy kilka innych czasowników w rodzaju męskoosobowym liczby mnogiej czasu przeszłego, np. śmiać się (śmialiście się i śmieliście się), siać (sialiście i sieliście), wylać (wylaliście i wyleliście).

Martyna Hoppe

Mówimy podróż na Marsa. Przyimek na w połączeniu podróż na… wymaga od rzeczownika, którym rządzi, biernika, a wyraz Mars ‘planeta’ ma biernik równy dopełniaczowi: Marsa.

Poprawna forma to mistrzowie. Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego informuje jednak, że dawniej używana była też forma mistrze. Narodowy Korpus Języka Polskiego poświadcza ją jeszcze w 51 przykładach, ale forma mistrzowie ma w nim znacznie wyższą frekwencję: 2265 przykładów.

Biernik liczby pojedynczej rzeczownika mercedes to mercedesa. Forma biernika liczby pojedynczej rzeczowników rodzaju męskiego zależy od ich żywotności (B=D) lub nieżywotności (B=M). Nazwy marek należą do tej grupy rzeczowników rodzaju męskiego, które – choć nie odnoszą się ani do ludzi, ani do zwierząt – odmieniają się jak rzeczowniki żywotne, toteż ich biernik jest równy dopełniaczowi, np. opla, fiata, poloneza.

Rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego zakończone w mianowniku liczby pojedynczej samogłoską -a występującą po spółgłosce twardej przyjmują w dopełniaczu liczby mnogiej końcówkę zerową. Jak podają słowniki, w temacie rzeczownika listwa w dopełniaczu liczby mnogiej pojawia się dodatkowo wstawne e, toteż przybiera on postać listew. Forma listw, choć też niekiedy używana (Narodowy Korpus Języka Polskiego poświadcza jedno jej użycie), jest błędna.

W dwuczłonowych zestawieniach rzeczownikowych oba człony należy odmieniać według tych samych wzorców, według jakich odmieniają się osobno.  Nazwę węża koralówka arlekin odmieniamy więc w liczbie pojedynczej następująco: M. koralówka arlekin, D. koralówki arlekina, C. koralówce arlekinowi, B. koralówkę arlekina, N. koralówką arlekinem, Msc. koralówce arlekinie, w. koralówko arlekinie. A oto formy odmiany tego wyrazu w liczbie mnogiej: M. koralówki arlekiny, D. koralówek arlekinów, C. koralówkom arlekinom, B. koralówki arlekinów, N. koralówkami arlekinami, Msc. koralówkach arlekinach, W. koralówki arlekiny.

Tak, forma dopełniacza liczby pojedynczej katamarana jest poprawna. Poprawna jest jednak również forma katamaranu. Obie formy rejestrują słowniki języka polskiego (np. Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego, Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza), Wielki słownik poprawnej polszczyzny pod red. Andrzeja Markowskiego oraz Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego. Obie postacie dopełniacza można również znaleźć w Narodowym Korpusie Języka Polskiego: katamaranu – w 13 cytatach, katamarana – w 9 cytatach. Natomiast według przeglądarki Google częstsza jest forma katamarana, która ma 96 tys. wystąpień, podczas gdy katamaranu – 74 tys. wystąpienia.

W wypadku nieżywotnych rzeczowników rodzaju męskiego, do których należy filtr, nie istnieją jednoznaczne kryteria, które przesądzałyby tym, kiedy dopełniacz liczby pojedynczej ma końcówkę -a, kiedy zaś – końcówkę -u. Końcówka ‑a jest charakterystyczna m.in. dla nazw narzędzi, naczyń, miar, wag, liczb i miesięcy, owoców, grzybów, marek fabrycznych, tańców i gier, z kolei końcówka -u jest typowa dla rzeczowników abstrakcyjnych, zbiorowych i materialnych, wyrazów pochodzenia obcego i skrótowców, ale istniejeą liczne wyjątki od tych reguł. Rzeczownik filtr, jak podają słowniki języka polskiego (m.in. Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza), przyjmuje w dopełniaczu liczby pojedynczej dwie formy: filtru albo filtra, np. papieros bez filtru albo papieros bez filtra. Z danych Narodowego Korpusu Języka Polskiego (http://www.nkjp.uni.lodz.pl/) wynika, że forma z końcówką ‑a ma przewagę frekwencyjną nad formą z końcówką ‑u (314 wystąpień formy filtra wobec 193 wystąpień formy filtru).

Obie formy 3. osoby liczby pojedynczej czasu teraźniejszego tego czasownika są poprawne: depce i depcze. Forma depce jest jednak formą starszą, tradycyjną, a według Wielkiego słownika poprawnej polszczyzny jest to obecnie forma książkowa. Forma depcze jest natomiast bardziej neutralna i stosuje się ją częściej. W Narodowym Korpusie Języka Polskiego (http://nkjp.pl) znajdziemy 20 potwierdzeń dla formy depce i 80 potwierdzeń dla formy depcze.

Agnieszka Mazelewska

Zapożyczenie astrolog należy do grupy rzeczowników męskich zakończonych na -log (jak teolog, laryngolog, muzykolog, archeolog), które nazywają osoby wykonujące specjalistyczne zawody bądź zajmujące się określoną dziedziną nauki. Rzeczowniki męskoosobowe zakończone na ‑log mogą przybierać w mianowniku liczby mnogiej jedną z dwu końcówek: ‑y albo -owie. Według Andrzeja Markowskiego częściej używane są formy z końcówką -y.

Słowniki – zarówno starsze, jak i nowsze – wymieniają obydwie formy mianownika liczby mnogiej omawianego wyrazu: astrolodzy i astrologowie – jako zgodne z normą. Obie formy dopuszczają m.in. Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego, Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza, Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego i internetowy Wielki słownik języka polskiego pod red. Piotra Żmigrodzkiego. W Narodowym Korpusie Języka Polskiego znajdziemy 28 poświadczeń dla formy astrologowie i 19 poświadczeń dla formy astrolodzy.

Aleksandra Muszarska

Od nazwisk ojców zakończonych w mianowniku liczby pojedynczej samogłoską ‑a nazwy córek tworzymy za pomocą przyrostka ‑anka, np. Skarga – Skarżanka, Katula – Katulanka, Zawisza – Zawiszanka, Konopka – Konopczanka, Piętka – Piętczanka. Nazwisko panieńskie od nazwiska ojca Wicha ma zatem postać Wiszanka.

Odrębne nazwiska dla kobiet niezamężnych nie są już obecnie stosowane w języku polskim, chyba że intencją mówiącego jest stylizacja albo żart.

Aleksandra Muszarska

Ewa Rogowska-Cybulska

W odniesieniu do mężczyzny nazwisko Wawryków odmienia się w liczbie pojedynczej jak tak samo zakończone rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego żywotne, np. jak rzeczownik myszołów, a więc następująco: M. Wawryków, D. Wawrykowa, C. Wawrykowowi, B. Wawrykowa, N. Wawrykowem, Msc. Wawrykowie.

W odniesieniu do kobiety nazwisko Wawryków jest nieodmienne, ponieważ spośród nazwisk żeńskich odmieniają się tylko te, które w mianowniku liczby pojedynczej kończą się na ‑a.

W liczbie mnogiej nazwisko to odmieniamy jak pospolite rzeczowniki męskoosobowe, czyli: M. Wawrykowowie, D. Wawrykowów, C. Wawrykowom, B. Wawrykowów, N. Wawrykowom, Msc. Wawrykowach.

W języku polskim nazwiska męskie zakończone na spółgłoskę odmieniają się w liczbie pojedynczej jak imiona lub rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego żywotne zakończone na tę samą spółgłoskę. Nazwisko Ryll odmienia się zatem jak Kamil, troll lub gil, a więc w następujący sposób: M. Ryll, D. Rylla, C. Ryllowi, B. Rylla, N. Ryllem, Msc. Ryllu. W odniesieniu do kobiet nazwisko Ryll jest nieodmienne. Natomiast w liczbie mnogiej nazwisko to odmienia się jak rzeczowniki męskoosobowe: M. Ryllowie, D. Ryllów, C. Ryllom, B. Ryllów, N. Ryllami, Msc. Ryllów.

Odmiana nazwiska Pitrzelis zależy od płci jego nosiciela. Nazwisko żeńskie o tej formie nie odmienia się. Nazwisko męskie Pitrzelis odmienia się jak rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego żywotne o tym samym zakończeniu, np. jak lis czy sołtys. Odmieniamy je więc następująco: M. Pitrzelis, D. Pitrzelisa, C. Pitrzelisowi, B. Pitrzelisa, N. Pitrzelisem, Msc. Pitrzelisie. Natomiast w liczbie mnogiej nazwisko to odmienia się jak rzeczowniki męskoosobowe: M. Pitrzelisowie, D. Pitrzelisów, C. Pitrzelisom, B. Pitrzelisów, N. Pitrzelisami, Msc. Pitrzelisach.

Ogólne zalecenie dotyczące odmiany nazwisk polskich i obcych jest następujące: jeśli tylko jest możliwe przyporządkowanie nazwiska jakiemuś wzorcowi odmiany, należy je odmieniać. Poprawna jest zatem forma państwo Błaszczykowie.

Mateusz Nawrocki

W liczbie pojedynczej nazwisko Oksiuta – zarówno w odniesieniu do kobiet, jak i do mężczyzn – odmieniamy jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego zakończone na -a, a więc: M. Oksiuta, D. Oksiuty, C. Oksiucie, B. Oksiutę, N. Oksiutą, Msc. Oksiucie. W liczbie mnogiej nazwisko to odmienia się jak rzeczowniki męskoosobowe: M. Oksiutowie, D. Oksiutów, C. Oksiutom, B. Oksiutów, N. Oksiutami, Msc. Oksiutach.

Nazwisko Lorek odmienia się jak rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego żywotne, a w jego temacie jak w tematach większości nazwisk zakończonych na ‑ek występuje tzw. e ruchome, toteż w celowniku liczby pojedynczej przybiera ono formę Lorkowi, a w celowniku liczby mnogiej – Lorkom.

Polskie nazwiska należy odmieniać, również w liczbie mnogiej. Poprawna jest zatem konstrukcja zapraszamy Jolantę i Karola Grzymkiewiczów.

Daniela Różańska

W odniesieniu do mężczyzn nazwiska zakończone na spółgłoskę odmieniamy w liczbie pojedynczej jak polskie imiona męskie lub rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego żywotne zakończone na tę samą spółgłoskę (tu: k). Rzeczowniki o temacie zakończonym na spółgłoskę tylnojęzykową (k, g, ch) mają w zatem miejscowniku liczby pojedynczej końcówkę ‑u. Nazwisko Inchołubiak odmienia się na przykład jak chłopak, czyli następująco: M. Inchołubiak, D. Inchołubiaka, C. Inchołubiakowi, B. Inchołubiaka, N. Inchołubiakiem, Msc. Inchołubiaku.

W odniesieniu do kobiet nazwisko to się nie odmienia.

W liczbie mnogiej nazwiska zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na spółgłoskę otrzymują w mianowniku końcówkę -owie i odmieniają się jak rzeczowniki rodzaju męskiego osobowe. Nazwiska Inchołubiak odmienia się więc następująco: M. Inchołubiakowie, D. Inchołubiaków, C. Inchołubiakom, B. Inchołubiaków, N. Inchołubiakami, Msc. Inchołubiakach.

Karolina Wojdyga

Poprawna forma dopełniacza nazwiska męskiego Horbowy to Horbowego. Wynika to z zasady, że nazwiska kończące się w mianowniku liczby pojedynczej na -y po spółgłosce odmieniają się w liczbie pojedynczej tak jak przymiotniki.

Aleksandra Wójcik

Odmiana nazwisk zakończonych w mianowniku liczby pojedynczej na ‑o należy zależy od płci nosiciela, jego narodowości i zakończenia nazwiska. Nazwisko Fredro jest odmienne w odniesieniu do mężczyzn, a nieodmieniane w odniesieniu do kobiet. Ponieważ jest to nazwisko polskie, w którym przed ‑o występuje spółgłoska twarda, w liczbie pojedynczej nazwisko męskie Fredro należy odmieniać jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego (np. jak para czy kadra): M. Fredro, D. Fredry, C. Fredrze, B. Fredrę, N. Fredrą, Msc. Fredrze.

W liczbie mnogiej nazwisko Fredro, jak inne nazwiska o odmianie rzeczownikowej, odmienia się jak rzeczowniki męskoosobowe, a mianowicie: M. Fredrowie, D. Fredrów, C. Fredrom, B. Fredrów, N. Fredrami, Msc. Fredrach.

Poprawną formą jest ulica Dantyszka. Jej patronem jest Jan Dantyszek, biskup chełmiński i warmiński, poeta polsko-łaciński okresu renesansu. Dopełniacz nazwisk męskich kończących się w mianowniku liczby pojedynczej na spółgłoskę ma końcówkę ‑a. Formę ul. Dantyszka  potwierdza też  strona internetowa www.mapa-kodów-pocztowych.pl.

Nazwiska panieńskie tworzone od nazwisk w formie podstawowej przyrostkiem ‑ówna odmieniają się jak rzeczowniki rodzaju żeńskiego, np. jak panna, a zatem nazwisko Białasówna odmienia się następująco: M. Białasówna, D. Białasówny, C. Białasównie, B. Białasównę, N. Białasówną, Msc. Białasównie.

Nazwisko Wenta zakończone jest na -a, toteż – zarówno w odniesieniu do kobiet, jak i mężczyzn –odmienia się według wzorca rzeczownikowego żeńskiego. Oto pełny wykaz form odmiany tego nazwiska w liczbie pojedynczej: M. (kto?) Wenta, D. (kogo?) Wenty, C. (komu?) Wencie, B. (kogo?) Wentę, N. (kim?) Wentą, Msc (o kim?) o Wencie. W liczbie mnogiej nazwisko to odmienia się następująco: M. Wentowie, D. Wentów, C. Wentom, B. Wentów, N. Wentami, Msc. Wentach.

Kamila Zawiszewska

Nazwisko Szczęsny, w zależności od tradycji rodowej, może mieć postać Szczęsna lub Szczęsna.  Forma Szczęsna ma odmianę przymiotnikową: M. Anna Szczęsna, D. Anny Szczęsnej, C. Annie Szczęsnej, B. Annę Szczęsną, N. Anną Szczęsną, Msc. Annie Szczęsnej. W wypadku przyjęcia przez kobietę wersji męskiej nazwiska: Szczęsny nazwisko to („unieruchomione” rodzajowo) przestaje być odmienne: M. Anna Szczęsny, D. Anny Szczęsny, C. Annie Szczęsny, B. Annę Szczęsny, N. Anną Szczęsny, Msc. Annie Szczęsny.

Victoria Ogievich

Poprawna jest oczywiście wersja do pana Musielaka, ponieważ wszystkie polskie nazwiska męskie podlegają deklinacji. Nazwiska męskie zakończone na spółgłoskę odmieniają się jak rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego zakończone na tę samą spółgłoskę, a więc nazwisko Musielak odmienia się jak np. rzeczownik człowiek. Nie odmienia się natomiast nazwisko żeńskie Musielak, toteż mówimy do pani Musielak.

Ogólne zalecenie dotyczące odmiany nazwisk obcych i polskich jest takie, iż nazwiska powinno się odmieniać, jeżeli tylko możliwe jest przyporządkowanie ich do jakiegoś wzorca odmiany. Jak podkreśla prof. Jan Miodek w wywiadzie dla „Nowej Trybuny Opolskiej”, stanowisko, iż w tekstach oficjalnych nazwiska nie powinno się odmieniać, jest stanowiskiem fałszywym (http://www.nto.pl/magazyn/reportaz/art/4161843,prof-miodek-nazwiska-trzeba-odmieniac,id,t.html). Co więcej, wybierając wzorzec odmiany, należy uwzględnić następujące kryteria: płeć właściciela, zakończenie nazwiska oraz narodowość nosiciela.

Nazwiska mężczyzn zakończone w wymowie lub pisowni na spółgłoskę (w tym wypadku na spółgłoskę twardą n), odmieniają się jak polskie imiona lub rzeczowniki pospolite żywotne zakończone na te spółgłoski. Nazwisko Cyron w odniesieniu do mężczyzny odmienia się podobnie jak rzeczownik pospolity blondyn, imię Stefan lub nazwisko Puszkin, czyli następująco: M. Cyron, D. Cyrona, C. Cyronowi, B. Cyrona, N. Cyronem, Msc. Cyronie (jak M. Puszkin, D. Puszkina, C. Puszkinowi, B. Puszkina, N. Puszkinem, Msc. Puszkinie).

W odniesieniu do kobiety nazwiska Cyron nie można odmienić, ponieważ odmieniają się tylko nazwiska żeńskie zakończone na ‑a.

W liczbie mnogiej nazwisko to odmienia się. Zasadą jest, że nazwiska zakończone w mianowniku liczby pojedynczej na spółgłoskę otrzymują w mianowniku liczby mnogiej końcówkę ‑owie i odmieniają się tak jak inne rzeczowniki męskoosobowe, np. baron, czyli następująco: M. Cyronowie, D. Cyronów, C. Cyronom, B. Cyronów, N. z Cyronami, Msc. o Cyronach.

Dorota Pietraszek

W odniesieniu do kobiet nazwisko Babicz nie odmienia się, por.: M. Anna Babicz, D. Anny Babicz, C. Annie Babicz, B. Annę Babicz, N. Anną Babicz, Msc. Annie Babicz. Odmienne są tylko – rzadko dziś używane, ale nadal poprawne – formy słowotwórcze tego nazwiska, tj. forma Babiczówna dla córki i forma Babiczowa dla żony. Nazwisko panieńskie Babiczówna odmienia się jak rzeczowniki rodzaju żeńskiego, tj. M. Anna Babiczówna, D. Anny Babiczówny, C. Annie Babiczównie, B. Annę Babiczównę, N. Anną Babiczówną, Msc. Annie Babiczównie, natomiast nazwisko żony Babiczowa odmienia się jak przymiotniki w rodzaju żeńskim, tj. M. Anna Babiczowa, D. Anny Babiczowej, C. Annie Babiczowej, B. Annę Babiczową, N. Anną Babiczową, Msc. Annie Babiczowej.

W odniesieniu do mężczyzn nazwisko Babicz odmienia się jak rzeczowniki pospolite rodzaju męskiego o tym samym zakończeniu, np. palacz lub spawacz, czyli następująco: M. Jan Babicz, D. Jana Babicza, C. Janowi Babiczowi, B. Jana Babicza, N. Janem Babiczem, Msc. Janie Babiczu.  

W liczbie mnogiej nazwisko to odmienia się jak rzeczowniki pospolite męskoosobowe: M. Anna i Jan Babicz, D. Anny i Jana Babiczów, C. Annie i Janowi Babiczom, B. Annę i Jana Babiczów, N. Anną i Janem Babiczami, Msc. Annie i Janie Babiczach.

Celownik nazwiska męskiego Filocha brzmi Filosze (Adamowi Filosze). Nazwisko to odmieniamy jak rzeczownik mucha.

Patryk Prill

Niektóre czasowniki zakończone na -nąć w formie czasu przeszłego tracą przyrostek ‑ną‑ (np. chudł, chudli), inne go zachowują (np. ciągnął, ciągnęli). Czasownik milknąć należy do tej grupy czasowników na ‑nąć, które mają ten przyrostek tylko – i to wariantywnie – w formie rodzaju męskiego, a w innych formach –  tj. w rodzaju żeńskim, nijakim i w liczbie mnogiej – go tracą. Poprawne są zatem formy zamilkł i zamilknął, ale wyłącznie zamilkła, zamilkło, zamilkli i zamilkły. Taką informację znajdziemy m.in. w Wielkim słowniku ortograficznym PWN pod red. Edwarda Polańskiego. Forma zamilkł używana jest jednak znacznie częściej niż forma zamilknął. Narodowy Korpus Języka Polskiego poświadcza 1039 wystąpień formy zamilkł i zaledwie 4 wystąpienia formy zamilknął.

Rzeczownik rabaty ‘barwne wyłogi przy mundurze wojskowym’ ma w dopełniaczu formę rabatów. Taką końcówkę podaje m.in. „Nowy słownik języka polskiego PWN” pod red. Elżbiety Sobol. Nie można utworzyć liczby pojedynczej od tego wyrazu, gdyż rzeczownik ten należy do rzeczowników plurale tantum.

Monika Matusiak

Jak podaje Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza, mianownik liczby mnogiej rzeczownika przeor ma dwie formy: przeorzy lub przeorowie. Dane na temat frekwencji tych wariantów fleksyjnych nie są oczywiste. Narodowy Korpus Języka Polskiego poświadcza jedno wystąpienie formy przeorzy i trzy wystąpienia formy przeorowie. Natomiast w wyszukiwarce Google forma przeorzy pojawia się ok. 1,5 tys. raz, a forma przeorowie – ok. 1,1 tys. razy.

Połącznie posadzić lilak jest na pewno poprawne. Czasownik posadzić rządzi biernikiem, a według Wielkiego słownika poprawnej polszczyzny PWN pod red. Andrzeja Markowskiego biernik rzeczownika lilak ‘bez’  jest równy mianownikowi. Jednak wiele nazw roślin w polszczyźnie potocznej może mieć – przynajmniej fakultatywnie – biernik równy dopełniaczowi (choć nazwy roślin nie należą do rzeczowników żywotnych), np. pokroić pomidora, obrać kartofla, powąchać astra. Rzeczownik lilak nie jest wprawdzie wyrazem potocznym, ale – o czym świadczą przykłady internetowe – bywa używany także w bierniku równym dopełniaczowi, np. Gdzie posadzić lilaka?; Chciałabym tam jeszcze posadzić lilaka i kalinę; Na swojej mokrej działce możesz posadzić lilaka węgierskiego. Wydaje się, że można już zaakceptować to połączenie jako mniej staranny wariant wzorcowej konstrukcji posadzić lilak.

Ciekawe natomiast, że synonim lilaka – bez – ma tylko biernik równy mianownikowi, w związku z czym mówimy posadzić bez, nie posadzić bza (choć wyszukiwarka Google oprócz ponad tysiąca użyć połączenia posadzić bez podaje też jeden przykład na biernik równy dopełniaczowi: Tu zamierzam posadzić bza czarnego i hortensję).

Aleksandra Muszarska

Ewa Rogowska-Cybulska

Jeśli chodzi o dopełniacz liczby pojedynczej wyrazu kaliber, jest to według słowników języka polskiego kalibru. Wyraz Kalibra mógłby być dopełniaczem nazwy własnej Kaliber, na przykład nazwy polskiej grupy muzycznej Kaliber 44. W połączeniu kalibru przestępstw wyraz ten występuje jednak jako rzeczownik pospolity i powinien być odmieniany zgodneie z zasadami dotyczącymi rzeczowników pospolitych.

Andrzej Karolczak

Forma odmiany dopełniacza rzeczownika dziób może się różnić w zależności od znaczenia tego wyrazu. Jak podaje Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. Edwarda Polańskiego, jeżeli mamy na myśli dziób statku, wówczas poprawną formą dopełniacza liczby pojedynczej jest forma dziobu lub dzioba, natomiast gdy mamy na myśli dziób ptaka, poprawną formą tego przypadka jest forma dzioba (albo dzióba). Internetowy Wielki słownik języka polskiego dla znaczeń ‘dziób ptaka’, ‘pogardliwie o ustach’, ‘negatywnie o twarzy’, ‘przednia część nart’, ‘blizna po ospie’ notuje formę dzioba, a dla znaczenia ‘przednia część środka lokomocji’ – formę dziobu lub dzioba. Natomiast Słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego i Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza nie uwzględniają zróżnicowania znaczeniowego i podają tylko jedną formę dopełniacza liczby pojedynczej rzeczownika dziób: dzioba. Narodowy Korpus Języka Polskiego poświadcza jednak, że w znaczeniu ‘dziób statku, promu, samolotu itp.’ w dopełniaczu liczby pojedynczej Polacy używają przede wszystkim fromy dziobu.

Weronika Dzierżawska

Ewa Rogowska-Cybulska

Cytuję za „Nowym słownikiem poprawnej polszczyzny” pod red. Andrzeja Markowskiego: „Czas przyszły złożony składa się z odpowiedniej formy słowa posiłkowego być, połączonego z bezokolicznikiem (będę kandydować) lub z formą czasu przeszłego zróżnicowaną rodzajowo (będę kandydowała, będę kandydował). Oba sposoby tworzenia czasu przyszłego są całkowicie równoprawne”. Poprawna jest zatem zarówno forma będę jadł, jak i forma będę jeść.

Klaudia Piotrowiak

Nazwisko Bierła jest nazwiskiem o odmianie rzeczownikowej, a w mianowniku liczby pojedynczej ma końcówkę -a, typową dla rzeczowników pospolitych rodzaju żeńskiego, odmienia się zatem jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego o tym samym zakończeniu, np. jak piła czy stuła. Forma męska i żeńska odmieniają się tak samo, a mianowicie następująco: M. Bierła, D. Bierły, C. Bierle, B. Bierłę, N. Bierłą, Ms. Bierle.

Anastazja Wysocka

Nazwiska, które kończą się w mianowniku liczby pojedynczej na wymawiane ‑e, odmieniają się przymiotnikowo, np. Linde, D. Lindego, C. Lindemu itd. Poprawną formą dopełniacza nazwiska Welde (czyt. Welde) jest więc Weldego.

Monika Matusiak

Nazwisko Supara w liczbie pojedynczej odmienia się, niezależnie od płci nosiciela, jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego zakończone na ‑a, np. jak rzeczownik para lub lira: M. Supara, D. Supary, C. Suparze, B. Suparę, N. Suparą, Msc. Suparze. W liczbie mnogiej nazwisko to odmieniamy jak rzeczowniki męskoosobowe: M. Suparowie, D. Suparów, C. Suparom, B. Suparów, N. Suparami, Msc. Suparach.

Adam Hraish

W liczbie pojedynczej nazwisko Piszta – zarówno w odniesieniu do kobiet, jak i od mężczyzn – odmienia się jak rzeczowniki pospolite rodzaju żeńskiego o tym samym zakończeniu, np. jak baszta, chata lub huta, a zatem następująco: M. Piszta, D. Piszty, C. Piszcie, B. Pisztę, N. Pisztą, Msc. Piszcie.

W liczbie mnogiej nazwisko to odmienia się jak rzeczowniki męskoosobowe, przyjmuje zatem następujące formy: M. Pisztowie, D. Pisztów, C. Pisztom, B. Pisztów, N. Pisztami, Msc. Pisztach.